De hele wereld staat op zijn kop en de pandemie heeft ook een enorme impact gehad op de muziekscene.

Er is veel veranderd sinds ik Dominique Leonetti, oprichter/componist/zanger van Lazuli, voor het laatst sprak, nog geen twee jaar geleden. Dit was na een reeks succesvolle liveshows in het kielzog van studioalbum nr. 8, toepasselijk getiteld “Saison 8”. De band was op weg om Europa opnieuw te veroveren, de reacties op het nieuwe album waren behoorlijk positief. Ongeveer een jaar later brachten ze een uitstekend nieuw album uit, “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm”, en stonden op het punt te beginnen aan een (mini) tournee door Europa en de UK. Hoe anders ziet de wereld er nu uit, minder dan een jaar later.

Allereerst: hoe gaat het persoonlijk met je, hoe ben je de afgelopen periode doorgekomen?

Het gaat goed, dank je. Maar om precies te zijn, ik ben net als deze wereld … radeloos. We gaan door deze periode alsof we een woestijn doorkruisen, in de hoop na elke kilometer een oase te zien. Gelukkig heb ik me de afgelopen maanden niet verveeld, want mijn hoofd kookte altijd over van de ideeën, en als een jaar winterslaap ;-) het is te lang, ik heb mijn ‘grot’ versierd met nieuwe muzieknoten.

Helaas moest de Europese tour worden geannuleerd, blijkbaar vond jullie laatste show plaats in Southampton op 15 maart 2020. En toen niets.

Ja, net de dag voor ons concert in de Cavern Club in Liverpool. Het was een trieste beslissing om de weg terug in de tegenovergestelde richting te nemen voor de grote Beatles fan die ik ben. Na 20 uur onafgebroken te hebben gereden, kwamen we precies op tijd thuis voor de Franse lockdown.

Money’s Too Tight To Mention is een bekend nummer van Simply Red. Wat is de financiële status bij Lazuli op dit moment, geen inkomsten uit optredens, maar wel salarissen en (studio) kosten die aan baten voorafgaan. Hoe staan jullie er (financieel) voor?

De hoogste kosten liggen eigenlijk meer aan de morele kant. Het gebrek aan menselijk contact, van delen met onze fans. Inderdaad, financieel is het niet fantastisch, we overleven met ons spaargeld en de verkoop van albums en gelukkig krijgen we een beetje geld, een soort werkloosheidsuitkering; Franse muzikanten dragen veel bij aan belastingen (50 procent van ons salaris). We overleven met zijn allen… maar na 31 augustus is het over, alle Franse muzikanten hebben dan 0 euro inkomen (behalve als de overheid een andere oplossing vindt). We zijn vooral bang voor de komende tijd, maar we klagen niet omdat we momenteel in een minder moeilijke situatie verkeren dan sommige muzikanten uit andere landen, in elk geval tot 31 augustus. En laten we niet vergeten dat we nog steeds een goede gezondheid hebben!

De band heeft onlangs een behoorlijke klap gehad met het vertrek van gitarist en oude vriend en collega Gédric Byar. Zijn vertrek kwam als een verrassing. Je kondigde de komst aan van een nieuw bandlid: gitarist Arnaud Beyney. Hoe moeilijk was het om Ged te vervangen en lukt het Arnaud om zijn plek te vinden in deze ‘band of brothers’?

Ja, zeker een onaangename verrassing. Ik denk dat de eerste lockdown en de komst van het virus veel mensen van streek heeft gemaakt, Ged is er daar één van. Ik begrijp zijn angst en zijn beslissing, maar ik vraag me af hoe hij zal kunnen leven zonder de liefde van onze fans en het ongelooflijke gevoel van live concerten. Ondanks mijn verdriet en zelfs de verlatenheid die ik voel, moet ik zijn keuze respecteren.

Maar Lazuli valt onder een gelukkig gesternte, het is ongelooflijk om Arnaud te hebben ontmoet. Het was bijna bovennatuurlijk om zo’n mooi persoon te ontmoeten en bovendien is hij een ongelooflijke muzikant. Zijn glimlach en zijn passie brachten Lazuli weer tot leven. Een broer vertrekt maar blijft in ons hart, een ander komt ervoor in de plaats, er is voldoende ruimte ;-)

Ik heb gemerkt dat je de foto’s op de website van Lazuli inclusief Ged nog niet hebt gewijzigd. Ben je er gewoon niet aan toe gekomen of is het nog te pijnlijk?

We hadden gewoon nog geen nieuwe foto’s. De prioriteit was om muziek te maken. Een paar dagen geleden hebben we wat foto’s gemaakt en ik beloof dat we ze zo snel mogelijk zullen veranderen.

Maar er zullen altijd foto’s met Ged zijn, want hij is een deel van ons verhaal. Zijn onverwachte vertrek zal ook altijd pijnlijk blijven; nieuw geluk maakt het heden mooi maar wist het verleden niet uit …

Een jaar geleden bracht je een veelgeprezen nieuw studioalbum uit, “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm”. Zowel het publiek als de pers vonden het album erg goed. Je hebt echter geen enkele track van dit album op “Dénudé” opgenomen, hoe komt dat?

We wilden het wel doen. Ik heb zelfs een paar Dieter Böhm-nummers opgenomen met een akoestische gitaar. Maar uiteindelijk dachten we dat het belangrijker was om oudere nummers weer tot leven te brengen.

Kun je me iets vertellen over de oorsprong en opname van “Dénudé“, jullie eigen lockdown-album. Heeft COVID je gehinderd en heeft Arnaud volledig meegewerkt aan deze opnames?

Het idee is ontstaan ​​uit de video’s die we tijdens de lockdown hebben gepost. Nummers die vanwege de afzondering noodzakelijkerwijs akoestisch en solitair waren. Toen we ons eindelijk weer konden herenigen met Lazuli, waren we blij, maar er ontbrak iets, de onstuitbare en belangrijke behoefte om opnieuw contact te maken met onze fans. De keuze voor intieme versies kwam eigenlijk vanzelf, het was de beste manier om dichter bij onze luisteraars te komen in deze tijden van gedwongen afstand nemen, om een ​​soort intimiteit te delen, als een geluid dat de stilte binnendringt, om de leegte te vullen. Zonder deze context denk ik dat dit album nooit het daglicht zou hebben gezien.

Dit specifieke project en deze specifieke periode bewees dat Arnaud de man zou kunnen zijn voor alle situaties… en dit alles met een glimlach. Hij heeft volledig geparticipeerd, maar met nederigheid; zoals alle leden van de band, want het opnemen van uitgeklede versies vereist veel bescheidenheid.

Ik weet dat hij nog genoeg in petto heeft, we kunnen nauwelijks wachten om samen het podium op te gaan.

Je spreekt heel poëtisch en eloquent als je de liedjes op “Dénudé” beschrijft: ‘gestript’ of ‘bladloos’, de liedjes worden soms gefluisterd of zijn gewoon directer, dichter bij hun oorsprong, dicht bij de sensaties die je voelt tijdens het schrijven’. Kortom Closer To The Heart om het nummer van een beroemde Canadese band te citeren?

Inderdaad ‘dichter bij het hart’, we wilden de kilometers tussen ons en onze fans verkleinen. De beste manier was om terug te keren naar de essentie, de bron van de nummers. ‘Hart’ en ‘dichtbij’ zijn goede woorden om over onze fans te spreken, want alleen degenen die met hun hart naar muziek luisteren, horen de beats van degenen die het hebben gespeeld. ‘Gestript’ of‘ bladloos’, dat was ons gevoel het afgelopen jaar, als een lange winter. Onbewust wilde ik waarschijnlijk dat onze liedjes die bij onze stemming zouden passen.

Ik ben behoorlijk onder de indruk van de nieuwe versies van bekende nummers: ze lijken zowel een vleugje ernst als tegelijkertijd lichtheid toe te voegen, snap je wat ik bedoel?

Dat zijn twee bijna tegenstrijdige termen, maar ik hou van het idee dat onze liedjes beide gevoelens tegelijkertijd kunnen uitdragen. De onderwerpen van mijn liedjes zijn vaak droevig en duister, maar ik behandel ze vaak met poëzie of in de vorm van metaforen, zonder pathos. Hetzelfde geldt voor de muziek. Ik ben blij te lezen dat we ernst en lichtheid kunnen waarnemen zonder de noodzaak om Frans te begrijpen.

Ik hou vooral van de nummers die bijna tot hun essentie zijn uitgekleed: je stem en wat akoestische begeleiding, vooral piano, zoals in het openingsnummer J’attend un printemps en het slotnummer Un Automne.

Vroeger zou ik niet durven kijken naar onze liedjes in de spiegel, naakt, maar opsluiting en eenzaamheid hebben me veel geleerd. Romain is een geweldige muzikant en het was echt leuk om gewoon naast hem aan de piano te zingen.

Wanneer kunnen we een nieuwe studio-release verwachten en heb je op dit moment nog andere plannen?

Het is niet gemakkelijk om de toekomst te voorspellen (wie had gedacht dat we twee albums zouden uitbrengen, een jaar na elkaar, wie had gedacht dat Ged de band zou verlaten… wie had gedacht dat een virus de planeet zou lamleggen? Nee, ik durf geen voorspelling te doen.

Na een eerste periode van grote droogte, enkele maanden zelfs, binnengevallen door de leegte van deze plotselinge verandering veroorzaakt door het virus, en het ongeluk om ons heen, was ik niet in staat iets te schrijven. Toen moest ik plotseling, in juli, mezelf uiten. Ik heb hele vellen papier vol geschreven. Verschillende nummers werden geboren, genoeg om een ​​toekomstig album te vullen. Maar voordat we er ook maar aan denken om deze nummers tot leven te brengen, moeten we het onafgemaakte verhaal van maart 2020 afmaken… We zijn nog steeds gefrustreerd omdat we “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm” zo weinig op het podium hebben gespeeld (slechts drie keer), dus als we weer op pad gaan, laten we als prioriteit onze Dieter Böhm weer vliegen, die veel te lang aan de grond heeft gestaan…

Romain is lid van de band MAN, evenals Arnaud, heb je er ooit aan gedacht om een ​​soloalbum te schrijven/op te nemen, alleen of in samenwerking met anderen?

Nee, ik wil niet alleen de schijnwerpers op mij gericht hebben. Ik kan bijvoorbeeld niets voorstellen zonder mijn broer Claude; we zijn onafscheidelijk sinds onze jeugd. Onze geschiedenis als band met andere muzikanten is echter soms teleurstellend gebleken, maar ik ben een romanticus en ik geloof in de waarde van samenwerken. Maar, in alle ernst, Lazuli neemt alle ruimte en tijd in mijn leven in, voor een ander project zou het nodig zijn om extra uren aan een dag toe te voegen. Maar nogmaals, laten we geen aannames doen over de toekomst.

Wat zijn je gedachten op middellange termijn over toeren, denk je dat we ooit kunnen terugkeren naar ‘normale’ omstandigheden?

Ik voel me een beetje schizofreen. Aan de ene kant de hoop een betere wereld dan voorheen terug te zien komen, maar aan de andere kant de angst om een ​​ruïne (theaters en festivals die het niet hebben overleefd) te ontdekken, of in erbarmelijke omstandigheden te moeten spelen; het tegenovergestelde van de essentie van concerten, namelijk halfgevulde zalen, afstanden en mondkapjes. Concerten met bezoekers die op stoelen zitten, zonder hun glimlach te zien, verstopt achter een mondkapje… Ik kan me geen concert voorstellen zonder de warmte, de vurigheid ook. Natuurlijk zouden we een tijdje zo kunnen spelen, waarom niet, maar het kan en mag niet de norm worden.

Ik ben ongerust, maar ik wil positief blijven, want alle scenario’s zijn nog steeds mogelijk… De toekomst in het algemeen is in deze geest, ecologisch, ook politiek, we kunnen de geleerde lessen gebruiken of vervallen in egoïsme, populisme en chaos.

Sommige podiums, zowel in Groot Brittannië als Nederland, zijn begonnen met het organiseren van kleinschalige, intieme concerten, vaak in een akoestische setting. Dit lijkt bij uitstek geschikt voor een band als Lazuli, zeker met het oog op het nieuwe album.

Ja en nee, want we willen niet alleen een akoestisch concert spelen, een paar nummers zo spelen, ja, maar niet alleen maar. Kleinschalig intieme concerten geven kan erg leuk zijn, maar dat is niet genoeg voor een rockband. Speciaal voor Vincent onze drummer. Er is ook het financiële aspect, een concert met te weinig mensen is een probleem voor alle bands zoals wij die veel op tournee zijn. Als we te veel geld verliezen, brengen we de toch al kwetsbare balans in gevaar.

Tot slot, is er nog iets wat je zou willen toevoegen/zeggen aan de lezers/bezoekers van de Progwereld website?

Beste muziekliefhebber, zorg goed voor jezelf. Je bent kostbaar voor bands zoals wij. Onze vlam zal niet worden gedoofd zolang je onze muziek levend houd… Dankjewel!

Domi, nogmaals bedankt voor je medewerking, ik spreek ook namens onze lezers. Ik hoop jullie snel weer op het podium te zien, ik kijk nu al uit naar het nieuwe/oude unplugged materiaal dat live wordt gespeeld. Wees voorzichtig, blijf gezond en tot snel.

Duimen maar … Bedankt Alex, blijf gezond.