In 2020 wist het Franse Esthesis ons te verrassen met het debuutalbum “The Awakening”. Na twee jaar keert de band terug met “Watching Worlds Collide” en gooit het daarin verrassend (goed) over een andere brug. Dat vraagt om uitleg. Aurélien Goude, bandleider en verantwoordelijk voor alle muziek en teksten, staat Maarten Goossensen te woord.
Hoe kijk je nu terug op het album “The Awakening”?
Ik ben nog steeds trots op de plaat. Het was mijn debuutalbum en veel van de nummers waren geschreven tussen 2013 en 2016, toen ik nog student was. Echt, ik hou nog steeds van ze allemaal. Maar, en dat is waarom “Watching Worlds Collide” zo anders klinkt dan “The Awakening”, het was nogal een vintage plaat. Het geluid was niet echt massief, er waren veel Moog en lap steel solo’s, en het was heel smooth en sfeervol. Maar je kunt er niet op headbangen. Het spelen van de “The Awakening” nummers tijdens onze eerste tournee deed me realiseren dat ik een meer groovy geluid wilde op de volgende plaat. Ik zie het als een echte aanvulling.
Het nieuwe geluid op “Watching Worlds Collide” was mij direct opgevallen. Dat was een bewuste keuze dus?
Absoluut. In feite wilde ik een groovy plaat, precies tegenovergestelde van “The Awakening”. In
“Watching Worlds Collide”, zijn de filmische elementen nog meeslepender en het toevoegen van de koperblazers heeft veel geholpen. Het bevat meer textuur en vocale harmonieën. Het geluid is moderner met de elektronische elementen, ik hou ook van dat muziekgenre.
Sommige mensen zijn misschien een beetje verrast of geschokt door het feit dat we zo ver weg zijn gegaan van de Pink Floyd stijl. Ik weet dat het een van de vergelijkingen was die het meest naar boven kwam met “The Awakening”, maar ik weiger me te verbinden aan één muziekstijl. Dat is wat ik zo goed vind aan progressieve muziek. Ik ben het helemaal eens met artiesten die wilden evolueren gedurende hun carrière zoals David Bowie, Thom Yorke, Kate Bush, Steven Wilson en Talk Talk. Ik zal hetzelfde blijven doen met Esthesis. Het derde album, waar ik al aan begonnen ben, zal ook weer heel anders zijn. Veel meer Electro en Industrial, een beetje zoals Bjork, Portishead en Nine Inch Nails.
Ik vind de ritmesectie echt indrukwekkend. Schrijf je alle partijen uit, of is dit meer groepswerk?
Evenals bij “The Awakening”, heb ik alle muziek en teksten geschreven. Ik heb veel van de drumpartijen gecomponeerd en de helft van de baspartijen, maar Marc en Arnaud hebben de nummers opnieuw gearrangeerd met hun persoonlijke touch. Ze hebben geweldig werk geleverd op deze plaat. Zo ook Baptiste op gitaar. Ze hadden op dit album meer vrijheid om zich uit te drukken.
Ik vind de toevoeging van de blazerssectie fantastisch. Had je dat meteen vanaf het begin in gedachten?
Dank voor het compliment! Nee, het was niet gepland. Het nummer Place Your Bets gaf me de richting en was het eerste nummer met wat koper elementen. Hoe meer het album vorderde, hoe meer duidelijk werd dat de toon van het album veel meer jazzy zou zijn en dat een kopersectie sectie essentieel was. Het gebruik van koperelementen werd geïnspireerd door componisten als John Barry. Ik ben een grote fan van zijn werk voor James Bond films, zoals Goldfinger, You Only Live Twice en On Her Majesty’s Secret Service. Toen ik een kind was, luisterde ik keer op keer naar deze muziek! Het is duidelijk een van de belangrijkste inspiraties van het album voor mij, net als Goldfrapp en wederom Talk Talk.
Vanwaar deze titel voor het album? En hebben de nummers iets van een overkoepelend thema?
Ik wilde dit keer niet dat de albumtitel hetzelfde zou zijn als een nummer. “Watching Worlds Collide” is afkomstig van een couplet van Through My Lens, het laatste nummer op de plaat. Het is geen conceptalbum, alle nummers gaan over verschillende werelden, sferen, die botsen en elkaar kruisen. Bijvoorbeeld Amber vertelt het verhaal van een man die uren in een auto rijdt en plotseling een vrouw voor hem de straat ziet oversteken. En zo begint het verhaal… Ik schreef veel nummers van de plaat over ontmoetingen of verwachtingen.
Wat vind jij persoonlijk de beste nummers op het album en waarom?
Wat een lastige vraag! Natuurlijk vind ik ze allemaal goed, om veel verschillende redenen en ik ben echt trots op het album, maar ik zou zeggen Through My Lens, Skimming Stones, Place Your Bets en 57th Street.
Through My Lens heeft een zeer persoonlijk geluid, het is misschien wel een van de meest persoonlijke Esthesis tracks ooit. Het heeft een thema dat veel voor me betekent (oorlogsfotografie). Skimming Stones is een minimalistisch nummer. Ik componeerde het in een paar uur en het was als liefde op het eerste gezicht.
Place Your Bets is hét nummer dat de richting van de plaat gaf toen ik het schreef. Zeer jazzy en groovy natuurlijk. Ik hou echt van dit nummer. Het is een brug tussen No Soul To Sell van de vorige plaat en het nieuwe Esthesis geluid dat is ontwikkeld op deze nieuwe plaat. Tenslotte, 57th Street is een soort filmsoundtrack, erg “film noir” en meeslepend. Het vereist meerdere luisterbeurten.
Jullie spelen op 3 september in De Boerderij in Zoetermeer. Wat zijn jullie verwachtingen?
Het wordt een heel interessante show, onze eerste in Nederland en ook onze eerste buiten Frankrijk. We hebben geweldige support en reacties uit Nederland gekregen en ik kan niet wachten om in Poppodium Boerderij te spelen, wat een prachtige zaal is! Het is een geweldige kans. Toen de Boerderij me vertelde dat ze ons wilden hebben voor september 2022, zei ik meteen ja. We zullen een volledige show van anderhalf uur spelen en ik ben er zeker van dat de sfeer heel speciaal zal zijn voor ons allemaal.
Een nieuw album en je bent ook nog je eigen label (Misty Tones) begonnen, je hebt nogal wat ambities. Wat zijn je toekomstplannen?
Veel toeren, dat zeker. Ik heb veel plannen op dit gebied, waaronder toeren in nieuwe landen en steden. Wat de andere plannen betreft, kan ik nog niet te veel verklappen, maar de komende twee jaar gaan erg druk worden!