De hele wereld staat op zijn kop en de pandemie heeft ook een enorme impact gehad op de entertainmentwereld.

Er is veel veranderd sinds ik Greg Spawton, oprichter/componist/bassist van Big Big Train, meer dan een jaar geleden voor het laatst sprak. De band stond op het punt de wereld te veroveren, de doorbraak naar een breder publiek leek op handen. Ze hebben zojuist hun beste album tot nu toe uitgebracht, een succesvolle eerste (mini) tour in Groot Brittannië afgerond en plannen onthuld voor een nieuw live album en de start van een eerste Europese en Amerikaanse tour. En als klap op de vuurpijl de aankondiging van een nieuw studioalbum waarvan de opnames eind 2020 zouden beginnen.

Hoe anders ziet de wereld er nu, een jaar later, uit.

Allereerst: hoe gaat het persoonlijk met je, hoe ben je de afgelopen periode doorgekomen?

Persoonlijk is het zo ongeveer oké geweest. Ik heb de afgelopen 18 maanden niet veel tijd gehad om liedjes te schrijven, dus toen al onze live-plannen in duigen vielen, stortte ik mezelf daarin. En hoewel ik me af en toe een beetje opgefokt voelde, hadden mijn vrouw en ik enorm veel geluk dat we in september een vakantie in Napels konden boeken. We hebben het precies goed getimed en konden even een pauze nemen, wat hard nodig was. We zijn ons er maar al te goed van bewust dat andere mensen het veel moeilijker hebben gehad.

Je maatje David Longdon heeft een prachtig album opgenomen met Judy Dyble, die helaas veel te vroeg is overleden. Heb je overwogen om iets soortgelijks te doen, solo of met anderen?

Ik ben eigenlijk het enige BBT-bandlid zonder solo-release en dat heeft me aan het denken gezet. Ik heb wel wat plannen en heb de kern van een soloproject genaamd Germander Speedwell samengesteld. Ik hoop daar het komende jaar aan toe te komen, maar BBT is momenteel mijn prioriteit.

David Longdon

Helaas moest de Europese tour geannuleerd worden, in een aantal gevallen is het nog onduidelijk wat er met de afgelaste data gaat gebeuren, onder andere in Nederland. Kun je daar wat licht op werpen?

Het leven is het afgelopen jaar aanzienlijk veranderd met betrekking tot de manier waarop we reizen, organiseren en boeken. We hebben recent getekend bij een boekingsagent en zij werken samen met promotors om onze toekomstige reisplannen te organiseren. Het optreden in Nederland was hard op weg om volledig uitverkocht te raken, dus we hebben ons management duidelijk gemaakt dat we er zeker van willen zijn dat we zo snel als redelijkerwijs mogelijk in Nederland kunnen spelen. Ik denk dat dat waarschijnlijk in 2022 zal zijn in plaats van in 2021.

“Money’s too tight to mention”, zong Mick Hucknall ooit. Wat is de financiële status bij BBT momenteel, geen inkomsten uit optredens, maar wel salarissen en (studio) kosten die aan baten voorafgaan. Redden jullie het financieel nog een beetje?

Als touringband is het voor ons extreem duur om shows te geven en dus zouden onze twee geplande tours in 2020 ons veel geld hebben gekost om op te zetten. Maar ze zouden ook veel inkomsten hebben gegenereerd en we hadden plannen voor een opnameworkshop in de Verenigde Staten, wat ons een ep zou hebben opgeleverd om uit te brengen en veel winst. Helaas liep dit allemaal op niets uit en zonder releases droogde onze inkomstenstroom op en stortte onze omzet (wat belangrijk is voor elk bedrijf) in. En, zoals je in de vraag zegt, studiowerk vereist een enorme hoeveelheid vooraf financiering die we moeilijk konden vinden. Er was maar één ding dat ons redde. Onze webmanager, Steve Cadman, had het idee om een ​​BBT Passengers Club te ontwerpen met collectors items en exclusieve aanbiedingen achter de schermen in ruil voor een jaarlijkse (of levenslange) vergoeding. Zonder dat inkomen van de Passengers Club zou het bijna onmogelijk zijn geweest om door te gaan. En zelfs met dat inkomen is het een buitengewoon moeilijke zomer geweest, om het cru te zeggen, er zijn momenten geweest waarop ik het bijltje erbij neer wilde gooien. Het punt is, wat zou ik anders moeten doen? BBT is een levenswerk voor mij geweest en ik wil niet dat daar een einde aan komt als we nog zoveel meer muziek te maken hebben.

De band heeft de laatste tijd aardig wat klappen gehad met het vertrek van gitarist Dave Gregory, violist Rachel Hall en toetsenist Danny Manners. Jullie kondigden al de komst aan van twee nieuwe leden: gitarist Dave Foster en toetsenist Carly Bryant, zij het alleen voor liveshows, er is ook een nieuwe violist(e) onderweg. Een bewuste keuze om hen niet als permanent lid op te nemen?

Carly Bryant en Dave Foster zijn beiden buitengewone talenten en lieve mensen en we kunnen niet wachten om wat shows met hen te spelen. We hebben al stukken van beiden opgenomen op een aantal nummers voor ons nieuwe album, dus er is geen strikte scheiding tussen studioband en liveband. Maar we denken dat het met elk potentieel nieuw bandlid een proces is om elkaar zowel muzikaal als persoonlijk te leren kennen en daarom is het goed om daarvoor de tijd te nemen en een paar gezamenlijke shows te spelen, voordat we praten over de immer evoluerende permanente line-up van de band. Dat werkt ook in beide richtingen, ik weet zeker dat Carly en Dave goed willen weten waar ze aan beginnen!

Wat zijn je gedachten op middellange termijn over toeren, denk je dat we ooit kunnen terugkeren naar ‘normale’ omstandigheden?

Ik denk van wel, aanvankelijk langzaam, maar hopelijk met meer vertrouwen richting toekomst. Het probleem is dat, hoewel we de gezondheidssituatie relatief goed in de grip hebben, vooral de échte economische schade nog niet bekend is. Dus ik ben bang dat zelfs als mensen er zeker van zijn dat ze weer erop uit kunnen gaan om optredens bij te wonen, ze misschien niet de financiële middelen hebben om kaartjes te kopen en geld uit te geven aan merchandise. Om de kost te verdienen in de muziek business zijn er veel dingen nodig die met elkaar te maken hebben: inkomsten uit cd’s, vinyl en downloads moeten worden gecombineerd met inkomsten uit streaming, merchandise en optredens. Als een van die inkomstenbronnen faalt, kan het totaal als een kaartenhuis in elkaar storten.

Greg Spawton

Trading Boundaries en andere kleinere clubs zijn druk bezig geweest met het organiseren van kleinschalige, intieme concerten, vaak in een akoestische setting. Dit lijkt bij uitstek geschikt voor een band als Big Big Train.

Misschien ooit, maar onze boekingsagenten suggereren terecht dat we in de tegenovergestelde richting dienen te gaan, naar grotere locaties waar we een grotere show kunnen neerzetten. Als dat financieel klopt (en, zoals gezegd, dat hangt af van de economische situatie), dan is dat de richting die ik op wil. Mijn belangrijkste rol is die van songwriter en datgene wat me op de been houdt, is dat ik wil dat mijn nummers en de nummers van mijn bandleden door zoveel mogelijk mensen worden gehoord. Als we dingen kunnen opschalen zonder concessies te doen aan de muziek die we willen schrijven en uitvoeren, dan is dat is de ideale situatie voor mij.

Het nieuwe live-album is een ware triomf, ik was een van de gelukkigen die destijds het optreden in Londen kon bijwonen. Live word je steeds sterker en “Empire” is daar het tastbare bewijs van. Hoe kijk je terug op deze spannende periode in je leven?

Er zijn een enkele momenten in de carrière van de band geweest dat er sprake was van een volwassenwordingsproces. Loreley in Duitsland was er zo een en de UK-tour was er weer een. Het was onze eerste echte tour, behoorlijk gecompliceerd en stressvol voor alle betrokkenen, maar ook ongelooflijk bevredigend toen we het voor elkaar kregen. Met Dave, Danny en Rachel die deze zomer allemaal vertrokken, is het natuurlijk ook bitterzoet. We wisten niet zeker of we moesten investeren in het filmen van een show tijdens de 2019-tour, maar ik ben zo blij dat we besloten hebben om dit te doen omdat het ons aan het einde van een bepaalde fase in onze carrière vastlegde. We zijn nu volledig geëquipeerd om de weg voorwaarts in te slaan en zaken op te frissen.

Op het moment dat “Reflectors Of Light” uitkwam, had ik met name kritiek op enkele video-aspecten. Ik ben niet zo arrogant om te denken dat jullie naar me geluisterd hebben, maar “Empire” loopt mijlenver voor op “Reflectors”, in meer dan één opzicht. Wat zijn de wijzigingen die jullie hebben aangebracht, had alleen de locatiekeuze een doorslaggevende rol?

We zijn alle filmmakers met wie we de afgelopen jaren hebben samengewerkt enorm dankbaar. Voor “Empire” hebben we voor het eerst besloten om een ​​film te laten maken bij Toward Infinity, specialisten op het gebied van concertopnames. De regisseur, Tim Sidwell, heeft veel ervaring met het filmen van optredens en heeft een werkelijk uitstekende concertfilm gemaakt. Tim is erin geslaagd om de kijker bijna bij ons op het podium te krijgen, dus het is best een meeslepende video. Het andere sterke kenmerk zijn de films van Christian Rios die tijdens het optreden op het scherm werden geprojecteerd. Tim heeft deze op een slimme manier in de blu-ray verwerkt.

Rob Aubrey wordt regelmatig door jullie geprezen en zelfs genoemd als het achtste lid van de band. Zijn werk voor het audiogedeelte van de nieuwe release is wederom subliem. Zeker als je kijkt naar jullie complexe geluid en het aantal muzikanten op het podium. Hoe belangrijk is hij voor jullie?

Het is echt een stressvol optreden voor de geluidsman en de crew! Rob heeft geweldig werk geleverd, evenals onze PA-technicus Dave Taylor en monitoring engineer Ben Jude. Een van de muziekjournalisten en -schrijvers sprak me na de show aan. Hij zei dat het geluid in Alive, het eerste nummer dat we speelden, zo goed was dat de haren in zijn nek overeind stonden.

Greg Spawton & Rob Aubrey

Een jaar geleden kondigde je al een nieuw studioalbum aan, ik begreep dat je op het punt staat met opnamesessies te beginnen, gepland voor november en december. Kun je daar iets over vertellen? Wanneer kunnen we de release verwachten en heb je op dit moment nog andere plannen?

We nemen onze partijen al vele jaren op afstand op en, nogmaals, in de geest van het opfrissen van zaken, hadden we het plan dat de vier bandleden allemaal gezamenlijk in dezelfde opnamestudio zouden zijn en het album samen in die ruimte zouden opnemen. Dus boekten we in de zomer in Real World voor een week en hielden onze vingers gekruist dat de wereld tegen die tijd weer open zou zijn gegaan. Helaas konden Nick en Rikard niet naar Engeland komen, dus gingen David en ik de studio in en namen daar onze partijen op, en daarna voegden Carly en Dave zich een paar dagen bij ons. Nick neemt op bij Sweetwater en Rikard doet de meeste van zijn opnames in zijn eigen studio. Eind 2020 zouden we klaar moeten zijn en we mixen in januari en februari. We verwachten het album in juni 2021 uit te brengen. Het is geen conceptalbum, maar het algemene thema gaat over de verbindingen tussen mensen. Er zijn twee of drie van onze ‘verhalende’ liedjes, maar deze keer ook enkele persoonlijke nummers. Het is nu moeilijk objectief te zijn, maar ik denk dat het een prachtig album gaat worden. Wat andere plannen betreft hebben we gewerkt aan een heruitgave van twee cd’s van het album “The Underfall Yard”. Dat komt in maart uit. Hopelijk komen er ook enkele shows in juli.

Tot slot, is er nog iets wat je zou willen zeggen tegen de lezers/bezoekers van de Progwereld website?

Ik hoop dat iedereen hier goed doorheen komt en we kijken ernaar uit om onze fans weer te ontmoeten als de samenleving weer opengaat en we wat optredens kunnen spelen.

Greg, nogmaals bedankt voor je medewerking, ik spreek ook namens onze lezers. Ik hoop je snel weer op het podium te zien, kijk nu al uit naar het nieuwe studiomateriaal. Hopelijk spreek ik je binnenkort nog een keer over de nieuwe release. Wees voorzichtig, blijf gezond en tot snel.