Big Big TrainDVD

“Reflectors Of Light” is een frase uit de tekst van A Mead Hall in Winter, hetzelfde geldt voor “Merchants Of Light”. Beide staan model voor de wereld die Big Big Train (BBT) heet en zijn dus uiterst geschikt om als titel te dienen voor albums. De laatste dateert reeds van medio vorig jaar, de eerste betreft de zojuist uitgebrachte dvd/blu-ray van dezelfde concerten uit september/oktober 2017 in de Cadogan Hall in Londen. De opnames betreffen het beste uit het trio van optredens van de band indertijd, nu inmiddels ruim twee jaar geleden.

We zien een topband aan het werk, die een bloemlezing speelt uit zijn inmiddels omvangrijke oeuvre tegen het decor van een voormalige kerk in hartje Londen. Een optreden van Big Big Train is een heerlijke ervaring, een streling voor zowel oog als oor. Kippenvel bij tijd en wijle. Indrukwekkend ook, van begin tot einde; van de viool intro van Rachel Hall, badend in blauw licht, voor openingsnummer Folklore tot en met de drum intro van Nick D’Virgilio als opmaat voor de populaire afsluiter Wassail aan het einde van het optreden.

Een enigszins statisch optreden, BBT is geen band voor extravagante podium persoonlijkheden, dit gegeven wordt nog verder versterkt door de vaste cameraposities. Ik mis ook echt goede close-ups, emoties op de gezichten, handen aan instrumenten van dichtbij. Dat betekent echter ook geen springende cameralieden vlak voor je neus op de eerste rangen, wel zo fijn. Sommige muzikanten komen nauwelijks in beeld zoals bassist Greg Spawton en toetsenist Andy Poole. Dit zal toch hopelijk voor de laatste niet de reden zijn geweest om kort daarna op te stappen?

Misschien leent het gekozen theater zich niet zo goed voor video-opnames, de oude kerk kent zo zijn beperkingen in dat opzicht. Het beeld is enigszins donker, de band kiest voor een summiere lichtshow zonder grote volgspots, dat heeft uiteraard zijn repercussies op de videobeelden. De ondersteunende videobeelden, geprojecteerd op het grote scherm boven het podium, komen op de videobeelden niet zo goed uit de verf als ‘live’ in de zaal, terwijl de opnamecrew toch een behoorlijke poging doet om met shots vanaf de bovengelegen tribune een totaalbeeld te presenteren. Liever kiest men ervoor om de muzikanten zo goed mogelijk in beeld te brengen, een begrijpelijke keuze: Big Big Train gaat met name om inhoud boven vorm.

Zoals al eerder aangeven is ervoor gekozen om het beste uit drie optredens te selecteren; dat is ook zichtbaar in de kleding van de muzikanten, het is niet storend maar wel opvallend als je er eenmaal op let. En het verklaart bovendien het enigszins bevreemdende feit dat de individuele nummers niet naadloos in elkaar overlopen, er gekozen is voor een ‘fade to black/fade out’, op een enkele song na.

Daar staat weer tegenover dat het geluid perfect in balans is, alle instrumenten zijn zowel afzonderlijk als in combinatie prima te beluisteren in de totaalmix. Niet zo makkelijk gezien de complexe songstructuren en het gevarieerde instrumentarium van maar liefst dertien muzikanten waaronder een vijftal blazers. Dit viel al te beluisteren op de reeds gememoreerde audio-cd “Merchants Of Light”.

De hoofrollen zijn voor de iets meer extraverte krachten in de band, met name zanger David Longdon, violiste/zangeres Rachel Hall, gitarist/zanger/toetsenist Rikard Sjöblom en niet in de laatste plaats drummer/zanger Nick D’Virgilio. Wat dat betreft komen de anderen er maar bekaaid vanaf. Tegelijkertijd valt wederom op wat voor een geweldige gitarist Dave Gregory toch is, de beeldregie geeft een prima blik op zijn handen als hij aan het werk is. Hoogtepunten qua tracks zijn voor mij Brave Captain (briljante progrock), A Mead Hall In Winter, Swan Hunter (die hemelse blazers!), East Coast Racer (magistrale piano intro/outro) en Victorian Brickwork.

Het moet een nachtmerrie zijn voor een professionele cameracrew om onder eerder genoemde omstandigheden een coherent product af te leveren: een statische band, vrijwel geen licht, geen ruimte voor close-ups, moeite om groep en videoscherm in één shot goed te weer te geven. Als je er dan voor kiest om met (een veelheid aan) vaste camera’s te werken dan komt dat de spontaniteit en dynamiek niet ten goede. Desondanks is sprake van een mooi en gebalanceerd beelddocument van een imponerend optreden van de band die alsmaar sterker wordt.

Een reden te meer om reikhalzend uit te kijken naar de dvd/blu-ray die ongetwijfeld op enig moment zal uitkomen, met beelden van het laatste optreden van BBT in de Hackney Empire in Londen, begin november vorig jaar. Ik schat in dat dit theater beter geschikt is voor het filmen van een intiem concert van de heren/dame. Hopelijk laten ze ons niet weer twee jaar wachten.