
Het nieuwe album van Lesoir “Mosaic” is een groeiplaat van jewelste. Een album dat me direct intrigeerde en waar ik ook wel vragen bij had. Tijd voor een interview. Nu zitten we midden in de corona-crisis, dus dat wordt interviewen op 1,5 meter afstand. Gelukkig kan dat digitaal prima met Zoom. Ik maak contact met Maartje Meesen, zangeres van de band.
Jullie zouden in mei gaan toeren voor de promotie van het nieuwe album, de corona-crisis maakt daar nu een einde aan. Dat is wel heel erg balen.
Het is echt zuur! We hadden alles super goed gepland en het waren maar liefst 17 shows. Zowel in Nederland, Engeland en Scandinavië. Het waren onze eerste headline shows. Als je dat allemaal moet verzetten… echt balen. We zijn nu druk bezig met verplaatsen en dat lijkt goed te gaan. Alles wordt nu naar november 2020 verzet. Verder hebben natuurlijk investeringen gedaan. De opnames, promotie en daar komt nu niets van terug. We hebben het geluk dat we er niet van hoeven te leven. Maar je wilt die investering natuurlijk wel terug. Het is nu de vraag of dat gaat lukken.
Vanwaar de titel “Mosaic” voor het nieuwe album?
Die ontstond eigenlijk toen ik tijdens het opnameproces een gesprek had met Ingo (Dassen). Het ging over onze moeders. Zowel mijn eigen moeder als die van Ingo en ook die van Eleën, hebben een zwakke gezondheid. We hadden het daarover en toen zei Ingo dat er soms in je leven dingen kunnen gebeuren die alles overhoop gooien. Dan moet je van alle stukjes die je nog hebt iets nieuws creëren. Je moet vanaf nul beginnen en er opnieuw iets van maken. Er zat zoveel beeldspraak in wat hij zei en zo kwamen we op het mozaïek. Dat is ook een kunstwerk dat uit stukjes bestaat. Zo is elk stukje van je leven, zoals je werk, je huis, je relaties een onderdeel. Je kunt stukjes weghalen of toevoegen, maar je hebt daarin zelf de regie. Je bent zelf verantwoordelijk voor hoe het kunstwerk eruit ziet ondanks alle zaken die gebeuren. Het is vooral beeldspraak.
Vind je dat alles maakbaar is in het leven?
Wij als band vinden van wel ja. Ik geloof zelf ook wel in het lot, maar je bepaalt zelf wat je doet. Je geluk kun je in grote mate zelf bepalen. Ik geloof daar wel in.
Is het niet zo dat vandaag de dag heel veel mensen daar juist veel druk door ervaren? Je moet alles maar zelf doen want je bepaalt je eigen geluk. Je moet het zelf doen.
Dat klopt wel, ik heb zelf ook wel eens in een mindere fase gezeten waarin ik juist dat lastig vond. Maar dan toch is het belangrijk om te beseffen dat je zelf de baas bent over wat dat je doet. Als jij er voor kiest niet op te krabbelen, dan gebeurt dat ook niet. Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan en het kan een grote last zijn. Maar je kunt er ook voor kiezen om dingen juist weg te laten. Ik voel zelf nog wel eens de druk van de vele e-mails die ik dan krijg of omdat ik teveel berichten op social media zie waar ik op moet antwoorden. Dan moet ik er voor kiezen dat soort activiteiten meer links te laten liggen.
Is de muziek ook echt bewust als een mozaïek bedacht?
Nee, niet echt hoor. De naam ontstond wat later. Het zijn vooral de stukjes uit mijn eigen leven of de keuzes die ik maak. Ik schrijf daar veel over. Sommige stukken zijn maatschappijkritisch. Maar het is niet zo dat het Mozaïek op zich de blauwdruk was voor dit album. Het thema werd later in het proces uitgedacht toen het titelnummer was geschreven.
Wat maakt dit album nu anders dan jullie vorige album “Latitude”?
Dit album is luchtiger, minder boos denk ik. We hebben veel meer nagedacht over grooves en over melodielijnen. De melodie is echt veel belangrijker geworden, evenals de repeterende stukken. Op het vorige album stonden meer epossen en nu klinken we meer compact. Al met al is dit album meer luchtig. Dat was eigenlijk geen bewuste keuze. Pas achteraf reflecteren we op wat we gemaakt hebben en toen zagen we deze verschillen. Zoals jij nu reflecteert voor je recensie, zo doen wij dat achteraf ook. Wij willen niet per se in een bepaald genre een plaat maken. Daar zijn we niet mee bezig. We beginnen gewoon, daar komt iets uit en dat is het dan. We hebben wel bewust wat zaken veranderd na onze tournee met Riverside vorig jaar zomer. Ik denk dat we ons daar toch wel wat door hebben laten beïnvloeden. We merkten toen we op die tour speelde dat liefde voor melodie veel mensen aanspreekt. Dat heeft wel doorgesijpeld in onze muziek. In het verleden hebben we veel samengespeeld met The Gathering, zo heeft dat ook invloed gehad.
Je zei eerder dat dit album een stuk minder boos is. Is muziek een uitlaatklep voor je boosheid?
Misschien wel een beetje, maar het is vooral ook dat waar je over schrijft. Het vorige album was geen persoonlijk verhaal. Het ging niet zozeer over mij, maar wel over hoe ik naar dingen keek in de wereld die toen speelden. Het was een boos album, omdat de wereld boos was en iedereen om mij heen was boos voor mijn gevoel. Trump kwam aan de macht, je had de Brexit, de vluchtelingencrisis was op zijn hoogtepunt en ik zat zelf tussen twee banen en zat niet goed in mijn vel en werd erg beïnvloed door wat er in de wereld gebeurde. Dat had zijn weerslag op het album. Nu is de situatie van mijn persoonlijk veel beter en besloot ik dus meer persoonlijk te schrijven. Dit album reflecteert meer op mijn eigen leven dat het vorige album. Soms zijn dat ook gewoon simpele observaties. The Geese gaat bijvoorbeeld over de trek van wilde ganzen die hier elkaar jaar over het huis vliegen.
Dus elk nummer is een stukje van het mozaïek en een stukje uit jouw leven?
Ik denk dat in de basis elk liedje iets zegt over mijn leven en mijn leven samen met Ingo (Maartje heeft een relatie met Ingo Dassen). In elk liedje zit wel en persoonlijk element.
Wil je dan ook graag een boodschap meegeven in je teksten?
Soms wel ja. Het nummer The Measure Of Things heeft echt een boodschap. Je mag dat gerust een protestlied noemen. Ik kon het niet laten. De Griekse filosoof Protagoras schreef ooit “Man is the measure of things”. Die uitspraak werd destijds al betwist, maar ik vind dat we dat vandaag de dag niet meer kunnen zeggen. De mens bepaalt niet wat de maatstaaf is. Omdat ik vind dat de mens sowieso al te ver is gegaan in datgene dat wij als maatstaaf zien. We zijn over de schreef gegaan wat betreft de natuur en de planeet. Ik heb die zin gebruikt om te vertellen dat we veel zorgvuldiger om moeten gaan met onze aarde en alles wat er op leeft.
Is This It is denk wel het meest pittige nummer van het album. Waar gaat het over?
Het gaat over mijn relatie met Ingo. We zijn al heel lang samen, zestien jaar, de helft van mijn leven. En we maken al heel lang samen muziek. Maar hij kan soms doordraven, in de zin van doelstellingen behalen en lange termijn denken. Hij wil altijd voorwaarts. Ik moet hem vaak wat temperen. Hij kan nooit zeggen “dit is het. Ik ga nu genieten van wat ik heb”. Hij moet altijd door en ik moet hem wel eens stoppen.
Het is wel het meest boze nummer op de plaat….
Ja, maar hij kan ook boos zijn (lacht). Nee, het kwam gewoon zo uit. Een hoogdravende discussie kan genoeg zijn om over te schrijven. Ik moet ook wel zeggen dat onze producer Paul Reeve daar ook nog een schepje bovenop heeft gedaan door daar flink wat overdrives in te gooien. Het is een behoorlijk in your face nummer. Ik houd wel van dat directe. Hier is ook wel wat geëxperimenteerd met geluiden, met dit als resultaat.
Ik vind het echt een groeialbum. Het duurde even voordat ik hem op waarde kon schatten. Dat investeren in een liedje lijkt steeds minder te gebeuren. Er is super veel muziek voorhanden door bijvoorbeeld Spotify. Mensen luisteren vluchtig en beslissen veel te snel of het aanspreekt of niet. Ben je niet bang dat mensen jullie album zo niet op waarde kunnen schatten?
Allereerst vind ik het een enorm compliment dat jij dit een groeialbum vind! Ik ben het ook zeker met je eens. Ik vind het heel gaaf als mensen de investering willen doen en ons album echt willen leren kennen. De albums die langzaam groeien zijn wat mij betreft altijd de beste. Albums die je eindeloos kunt beluisteren. Ik vind het heel jammer als mensen zo’n investering niet willen doen. In deze stijl moet je de muziek meer leren kennen. Mensen zijn denk ik ook bang om dingen te missen en dat ze daarom zoveel beluisteren. Ik zou veel liever een album echt willen leren kennen door het vaker te beluisteren in plaats van plaat naar plaat te springen.
Is dat ook iets dat jullie als band bezig houdt als je werkt aan een nieuw album?
Soms wel. Dan hebben we een nummer af en dan denk ik wel ‘is dit niet te heftig’? We stellen ons wel de vraag of het niet te zware kost is. Bij ons vorige album was dat wel veel gehoorde kritiek. Die vonden mensen echt te zwaar. Daarom hebben we nu wel gekozen voor een iets meer luchtige aanpak. Wij vonden zelf ook dat onze muziek niet intenser moet worden dan dat album.
Het viel mij op dat de muziek op het album langzaam aan steeds weidser en meer open werd. De eerste nummers zijn nog compact en ook wel heftiger, maar daarna opent het zich steeds meer. Alsof je uitzoomt en zo het grotere plaatje te zien krijgt. Met wat mij betreft als hoogtepunt het laatste nummer Two Faces. Is dat bewust zo gedaan?
Ik vind dat ook een heel gaaf nummer. Dit keer vonden we het plaatsen van de nummers heel erg moeilijk. Over de volgorde hebben we het heel veel gehad. De eerste nummers zijn echt liedjes en naar mate het album vordert laten we gewone songstructuren steeds meer los.
En ik vind die tweede helft dus echt geweldig.
Ik ben dat wel met je eens. Ik kan me heel goed voorstellen dat als mensen de plaat beluisteren en ze kopen de vinyl-versie, dat ze sterke voorkeur krijgen voor de A of juist de B kant. A is dan meer de liedjeskant terwijl B meer proggy is. Je hebt dus wel gelijk, maar alle nummers zijn nodig om de hele mozaïek te zien.
Het nummer Dystopia vind ik echt een heerlijk filmisch nummer, maar daar zit dan een fade-out in. Ik vind dat jammer en denk dan ‘ga door’!
(schatert) ja dat snap ik wel. Laat het maar weten wanneer je naar onze show komt, dan spelen we de langgerekte versie voor je.
Het nummer It’s Never Quiet vind ik ook erg sterk. Wat is het verhaal daar achter?
Heel simpel, het gaat er over dat het dus echt nooit stil is. In je hoofd niet, in je huis niet en op straat niet. En als het stil is, hoor je nog steeds dingen. Het idee ontstond toen we aan het wandelen waren. Je hoort mensen praten, een hond blaffen en de geluiden van de natuur. Daarna hoor je ook dingen waar je je aan stoort. Een vliegtuig dat over komt of de auto’s in de verte. Het ultieme niets horen is dat je alleen nog maar je eigen gedachten hoort. En die gedachten kunnen dan ook echt met je op de loop gaan. Er zit niet echt een conclusie in, het is meer een observatie.
Jullie worden altijd neergezet als ‘De band met twee zangeressen’, maar voor mijn gevoel hoor ik alleen jouw stem op dit album.
Ja, dat klopt. Bij het componeerproces was Eleën minder betrokken. Dat doen vooral Ingo en ik. Hij maakt de composities en ik schrijf de teksten. Daarna gaan we er als band mee aan de slag. Alleen toen we naar de studio gingen om het album op te nemen kon Eleën er niet bij zijn. Ze heeft wel vanuit thuis dingen gedaan, wat gitaarstukjes, percussie en achtergrondzang. Maar haar rol qua zang is inderdaad op dit album veel kleiner. Live is ze echt onmisbaar. Alles wat ik zing zal zij ook live zingen aan tweede stem. Wat wij live doen kunnen we echt niet met minder dan vijf mensen. En het is live toch ook leuk om twee vrouwen op het podium te zien?