LesoirAlbum

Een mozaïek is een kunststuk dat gevormd wordt uit kleine stukjes. Als je inzoomt op de stukjes blijft het vaag, maar als je uitzoomt zie je het geheel. Lesoir gebruikt de mozaïek als metafoor voor het leven. Het leven bestaat uit allemaal stukjes zoals werk, je relatie en vriendschappen. Het is aan jou om daar een levend kunstwerk van te maken door verantwoording te nemen voor je keuzes.

De vijfde langspeler van dit vijftal zou wel eens hun definitieve doorbraak kunnen worden. Het lijkt erop dat ze hun eigen geluid helemaal gevonden hebben. Met deze plaat ligt de weg naar een breder (en groter) publiek open, mits je bereid bent om te investeren in dit album. Dit is geen album voor de snelle trek. Dit mozaïek ontvouwt zich pas volledig na een flink aantal luisterbeurten.

Ten opzichte van het vorige album “Latitude” is er aardig wat veranderd. Ten eerste klinkt dit album veel minder ‘boos’. Op de vorige schijf trok de band qua geluid en teksten behoorlijk van leer. Daar is op zich niets mis mee, maar een album vol gaat dan tegenstaan. “Mosaic” is veel meer in balans en bevat bijna letterlijk meer ademruimte. In het interview dat ik had met zangeres Maartje Meessen legt ze ook uit waarom dit album minder boos is dan het vorige.

De wens van de band om de melodie veel meer ruimte te geven pakt bijzonder goed uit. Nog steeds klinken ze wat ongrijpbaar, maar die melodie zorgt wel steeds voor een rode draad. Hierdoor nestelen de nummers zich lekker in je hoofd en blijven ze hangen. Een nummer als Measure Of Things is daarvan een uitstekend voorbeeld. Het heeft een prachtige opbouw en een sterke melodie. De climax tegen het einde is subliem voorbereid en knalt heerlijk uit je speakers. Het klinkt ook catchy en die combinatie van intensiteit en melodie zorgt dat het nummer onder je huid gaat zitten.

Is This It is het meest intense nummer. Hier weer dat bozige geluid, maar door het groovy tussenstuk is er veel meer balans. Vanaf Dystopia sijpelen er nieuwe elementen in de muziek naar binnen. Vanaf daar wordt het geluid symfonischer en weidser. Het nummer Dystopia heeft daarbij flink wat Pink Floyd en (oude) Porcupine Tree invloeden. Het had van mij veel langer mogen duren. It’s Never Quiet is meer uptempo en bevat een mooi passend stukje folk. Let hier ook op het geweldige basspel van Ingo Jetten. MXI is een kort instrumentaal werkje dat ook zo door Anathema gemaakt had kunnen worden. Die weg mag de band van mij wel verder gaan verkennen! Met afsluiter Two Faces heeft de band het beste voor het laatst bewaard. Dit is dik zeven minuten perfectie. Een zalige opbouw, instrumentaal spannend, filmische elementen en een heerlijke melodie.

De naam van zangeres Maartje Meessen mag niet ongenoemd blijven. Doordat Eleën Bartholomeus niet bij de opnames kon zijn, neemt zij alle lead zang voor haar rekening. Dat doet ze met verve. Ze kan zowel breekbaar als stoer overkomen, heel intens of juist meer fragiel. Er wordt echt veel van haar gevraagd, maar ze stelt nergens teleur.

Ik ben blij dat ik dit album ruim voor release heb gekregen. Het was nodig om hem vaak te kunnen beluisteren. “Mosaic” is een enorme groeiplaat die zijn geheimen niet direct prijs geeft. Langzaam aan kruipt de muziek onder je huid. Voor je er erg in hebt wil je hem alleen maar meer beluisteren.  Zijn juist dat niet altijd de beste albums?