Nick D’Virgilio (Big Big Train) De VS tour: JAAA!!!!! HET WERD VERDORIE TIJD!!!

Nick, allereerst gefeliciteerd met het nieuwe album, ik heb het al een tijdje in mijn bezit en vele malen beluisterd en het groeit nog steeds. Ik ben behoorlijk onder de indruk, het klinkt steviger, compacter zonder de oude waarden van de band, de meerstemmige zang, de blazers en het akoestische gevoel schade aan te doen.

Dank je wel!

Tot nu toe verliep een groot deel van het schrijf- en opnameproces door elektronische bestanden naar elkaar door te sturen. Dat stramien hebben jullie doorbroken met een gezamenlijke opnamesessie in Italië voor “The Likes Of Us”. Hoe was het om weer op die ‘old-school’ manier op te nemen?

Het was fantastisch! Sinds ik in de band zit, hebben we nog nooit op zo’n manier opnamen gemaakt. Zelfs in mijn begindagen, toen ik opnamen maakte in de studio van onze engineer/mixer Rob Aubrey. Destijds nam ik drums op voor de demo’s van de band. De jongens zaten aan de andere kant van het glas, maar we waren niet samen aan het jammen. Ik was gaandeweg onderdelen aan het verzinnen en dat ging allemaal goed, maar er is iets speciaals aan samen spelen. Net zoals wanneer je met je band live op het podium speelt. Je voelt allemaal tegelijk de muziek en dat inspireert. Het zorgt ervoor dat je anders luistert. Het is een goede zaak en bovendien heel leuk.

Ik las dat zanger Alberto Bravin vooral het onderling uitwisselen van ideeën een absoluut voordeel vond van het samen in de studio zijn. Hoe denk jij daarover?

Ja! Ik heb hetzelfde. Het laat je nadenken, luisteren, aanpassen en manoeuvreren op manieren die net anders zijn dan wanneer je in je eentje een vooraf opgenomen nummer speelt.

Hoe werkt dat eigenlijk, zo op afstand fungeren van de rest van de band? Vertel me eens hoe een dag in het leven van een Amerikaanse muzikant in een van oorsprong Britse band eruitziet?

Het is niet ideaal. Toen ik bij BBT begon, was ik sessiemuzikant. Daarna werd ik officieel lid van de band terwijl ik iedereen maar één keer per jaar persoonlijk zag. Het is nu een stuk beter omdat we meer samen doen, maar ik zou graag bij de groep willen zijn en ze vaker willen zien. Zelfs gewoon om uit eten te gaan of koffie te drinken. Ik hou echt van iedereen in de band en in ons team. Ik zou ze graag nog vaker zien, maar (ik haat het gezegde) het is wat het is. Ik ben dankbaar dat het feit dat ik zo ver weg woon, door de jaren heen niet al te zwaar voor de band is geweest. Wij hebben er ook ons best voor gedaan.

Na de onfortuinlijke dood van David Longdon kwam de functie van zanger vacant. Ik dacht indertijd dat ze bij jou terecht zouden komen: jij kende het repertoire en had de overstap van achter het drumstel naar de voorkant van het podium al eerder succesvol gemaakt. Is dat ooit serieus overwogen?

Ik heb er wel over nagedacht en heb het aan Greg Spawton (oprichter/componist/bassist) voorgelegd als een mogelijkheid, maar het zou de basis die we in zoveel jaren hadden opgebouwd, te veel hebben verstoord. Als we het alleen over de ritmesectie van BBT hebben, vormen Greg en ik een zeer solide eenheid. De bas en drums zijn een echt kenmerk van het BBT-geluid en -gevoel. Daar wilden we niet aan morrelen wat voor mij volkomen logisch is. Ik hou van zingen en hoop dat in de loop van de tijd nog meer te doen. Maar het was de juiste keuze om iemand anders van buiten de band te vinden als de nieuwe zanger.

Na Greg ben jij nu de langstzittende muzikant binnen BBT. Hoe voelt dat, schept het ook verplichtingen?

Ik voel me sterk verbonden met BBT, en daar ben ik ook blij mee. Ik voel en zeg tegen iedereen dat BBT mijn band is. Ik ben natuurlijk niet met de band begonnen, maar ik zit al lang genoeg in de groep zodat het als familie voelt, en ik hou echt van wat we doen. Het is de meest opwindende en bevredigende muziek waar ik ooit deel van heb uitgemaakt, en ik hoop dat het zo blijft totdat ik het fysiek niet meer aan kan.

Je schrijft regelmatig nummers voor BBT, vooral de instrumentale stukken bevallen me prima, die zijn altijd net even anders dan het materiaal dat Spawton/Longdon schreven. Moet je knokken om jouw composities op de plaat te krijgen?

Een beetje. Maar zo gaat het nu eenmaal in een bandsituatie. We hebben veel geweldige liedjesschrijvers. Dat is zeker geen slechte zaak. In een band moet je bereid zijn een beetje op te offeren voor het welzijn van de hele eenheid. Mijn stijl is anders dan die van Greg en hij is vanaf het begin de belangrijkste schrijver geweest. De kern van onze fans is opgegroeid met zijn liedjes. Ik wilde specifiek voor BBT schrijven en wat naar mijn mening zo cool is, is hoe de groep iets van mij aanneemt en het in het BBT-gevoel kneedt. Ik probeer ook een aantal dingen te schrijven die de band als musici zullen uitdagen. Iedereen in deze band is een muzikant van zeer hoog niveau en het is geweldig om ze te zien en horen hoe ze zich maximaal inspannen.

Ik had het net over de van oorsprong Britse band, tegenwoordig is het meer een United Nations of Prog; met een Zweed, een Noor, een Italiaan en een Amerikaan zijn jullie als buitenlanders zelfs in de meerderheid. Is het moeilijk om met zo’n divers internationaal gezelschap te werken?

Helemaal niet. Zoals ik hierboven al zei, iedereen is zo goed in wat hij doet. Bovendien is iedereen zo cool als persoon. We gaan met elkaar om als vrienden, praten openlijk als vrienden, lachen, maken grappen en doen alle dingen die niets met muziek te maken hebben. Het is echt iets moois.

Ik lees dat je erg onder de indruk bent van de muzikaliteit en het vakmanschap van de nieuwe, jongere leden van de band. Hoe hoog moet ik die kwaliteit inschatten?

Buitenaards hoog! Oskar Holldorff is een beul! Zijn capaciteiten zijn fantastisch. Zijn gevoel is zo groovy. Moet ik nog meer zeggen? ☺

Jullie gaan binnenkort op tournee door de Verenigde Staten, een absolute première in het bestaan van de band. Wat verwacht je van deze thuiskomst? Spelen jullie ook in de buurt van je geboortegrond? Je woont tegenwoordig in Fort Wayne, Indiana, begrijp ik.

JAAA!!!!! HET WERD VERDORIE TIJD!!! Kun je zien dat ik enthousiast ben? Eindelijk gaat het gebeuren. We hadden een volledige, veel langere Amerikaanse tournee gepland vóór de pandemie en voorafgaand aan het overlijden van David. Ik heb geprobeerd de hoop niet te verliezen, maar het is krankzinnig, en ik bedoel krankzinnig duur, om de band door de Verenigde Staten op tournee te sturen. Als ik naar Groot-Brittannië/EU ga, ben ik slechts één persoon. Eén retourvlucht. De kosten rijzen de pan uit en iedereen moet naar de VS. De vluchten, de visumkosten, de hotels, het vervoer. Het is bizar. Maar het moet gebeuren als we willen groeien.

Ik las dat jullie gitarist David Foster achterlaten voor de tournee door de VS en dat de kopersectie ook thuis blijft. Jullie zoeken nog een multi-instrumentalist die ook trompet speelt. Wat betekent dat voor de arrangementen en de keuze van de setlist?

Het verandert de situatie zeker een beetje, maar opnieuw proberen we er een levensvatbare tourband van te maken. Het is gewoon financieel onhoudbaar om het volledige ensemble op dit moment overal mee naartoe te laten gaan. We kunnen nog steeds een geweldige show neerzetten met dat grote BBT-geluid, maar dan moet de samenstelling van de band wat soberder. Hopelijk, nadat we meer momentum hebben gekregen en hopelijk meer fans, kunnen we het ons veroorloven om iedereen altijd mee te nemen. Wij zouden niets liever willen.

Ik begrijp de (financiële) argumenten, ik heb er met Greg al eens eerder over gesproken. Ben je niet bang dat dit de kern van de muziek aantast?

Nee. We zullen er absoluut voor zorgen dat het werkt.

Mag ik kort met je teruggaan naar de start van je samenwerking met BBT. Je bent een soort van omgekeerde versie van een Englishman in New York: an American in Londen. Hoe was dat in het begin, als ‘yank’ tussen de ‘limeys’?

Oh, ik vond het geweldig en dat heb ik altijd gevonden. Ik raakte een beetje ondergedompeld in de Britse manier van doen, beginnend in mijn Spock’s Beard-dagen. Toen sloot ik me aan bij Tears For Fears met nog meer Britten in de buurt. Ik heb me altijd erg op mijn gemak gevoeld in Groot-Brittannië. Ik zou er gemakkelijk kunnen wonen. Mijn hele familie voelt hetzelfde nadat ze in Londen woonden tijdens mijn tijd bij Cirque Du Soleil en daar al mijn vrienden al die jaren kenden.

Je hebt al een hele carrière achter de rug, vooral als drummer/zanger bij Spock’s Beard, hoe ben je destijds eigenlijk bij BBT terechtgekomen?

Ik werd aan Greg aanbevolen door Rob Aubrey. Rob heeft door de jaren heen velen van ons bij elkaar gebracht. Hij had in het verleden met Greg en BBT samengewerkt en toen ze naar hem toe kwamen voor het album “The Difference Machine” schakelde hij mij in als sessiespeler en de rest is geschiedenis.

Je hebt al een paar soloalbums uitgebracht, en recentelijk een tweede album in samenwerking met Neal Morse en Ross Jennings. Heel andere muziek dan waar jullie bekend om staan, akoestisch, bijna CSN&Y-achtig zou ik zeggen. Hoe kwam dat tot stand?

Neal en ik zongen in de tijd van de Spock altijd CSN, de Beatles en een heleboel andere nummers als we geen SB-nummers speelden. Neal is, zoals je waarschijnlijk weet, een zeer productief schrijver en had een aantal CSN-achtige liedjes. Hij belde me op en vroeg of ik liedjes in die trend had en of ik iets in dat soort stijl zou willen samenstellen. We hebben er een tijdje over nagedacht wie de derde persoon zou moeten zijn, en Ross paste perfect bij ons. Op zichzelf een geweldige zanger en songwriter. Het is gewoon leuk om iets anders te doen en, zoals ik al eerder zei, ik hou van zingen.

Je bent een soort zzp’er binnen de muziekwereld. Je naam verschijnt regelmatig op albums van onder meer Frost*, Mystery, Neal Morse, Dave Kerzner en Steve Hackett. Is dit de enige manier om als professioneel muzikant te overleven in de hedendaagse muziekindustrie?

Er zijn veel manieren om dit te doen, maar het is een goede zaak om je carrière te diversifiëren. Ik ben zo gezegend dat ik met iedereen die je noemde en meer kon spelen. Ik heb het altijd leuk gevonden om mezelf als muzikant uit te dagen en ik heb in de loop der jaren zoveel geweldige relaties opgebouwd dat deze mensen mij gelukkig in gedachten hebben gehouden.

Je loopbaan klinkt als een trip door een wondere wereld, soort van Willie Wonka. Een van de meest bijzondere dingen die je hebt gedaan is je werk voor Cirque du Soleil. Hoe kwam dat tot stand?

Ik had werk nodig. Op dat moment (2008/2009) lagen er niet zoveel mogelijkheden voor mij. Ik was als een gek bezig om de rekeningen te kunnen betalen. Technisch gezien zat ik nog steeds in Tears For Fears, maar ze toerden nauwelijks en Spock’s deed niet genoeg om voldoende geld binnen te halen. Ik had in de loop der jaren een aantal Cirque-shows in Las Vegas gezien en besloot me online aan te melden. Ongeveer 6 maanden later werd er contact met mij opgenomen met de vraag of ik interesse had om deel te nemen aan een gloednieuwe productie genaamd TOTEM. Het was een reizend optreden, maar een van de grote onderdelen van het aanbod was dat mijn familie met mij mee kon. Ze hadden een reizende school. Mijn kinderen waren toen 10 en 12 jaar oud. We hebben er lang over nagedacht en besloten er vandoor te gaan en ons bij het circus aan te sluiten. In het begin was het eng, maar uiteindelijk werd het een geweldige reis voor zowel mij als mijn gezin. Ik heb in die Cirque-jaren ook ontzettend veel met BBT kunnen doen. We hebben in die jaren de basis gelegd, met als hoogtepunt onze shows in 2015 in Kings Place in Londen. Met die shows is het echt allemaal begonnen.

Neem me niet kwalijk, je bent hier waarschijnlijk al vaker over doorgezaagd. Maar ik kan het toch niet laten om je te vragen naar je ervaringen als studiodrummer op het laatste Genesis-album “Calling All Stations” uit 1997, na het vertrek van Phil Collins. Hoe was dat?

Bijna ongelooflijk. Ik had nooit gedacht dat ik zoiets ooit zou doen. Ik mocht spelen in de drumruimte van Phil, in hun geweldige opnamestudio, met Tony Banks en Mike Rutherford aan de andere kant van het glas. Het was surrealistisch. Genesis was mijn favoriete band toen ik opgroeide. Dat zeg ik niet zomaar. Ik was een echte superfan.

Voor jullie shows heb ik al een aantal keer de oversteek gemaakt van Nederland naar Engeland, vier keer in totaal. De laatste keer was jullie triomfantelijke slotoptreden van de tournee in de Cadogan Hall in augustus 2023. Vooral het laatste deel, waarin jij samen met Rikard en Alberto een akoestisch trio vormde, sprak mij zeer aan. Greg keek goedkeurend toe vanuit de coulissen. Neem jij uiteindelijk ooit het stokje van hem over als bandleider?

Nee. Greg is de oprichter en de leider. Als Greg ooit zou besluiten om BBT te verlaten, ben ik er vrij zeker van dat dit het einde voor BBT zou betekenen. En Greg is een geweldige leider. Iedereen mag beslissingen nemen en meningen geven, maar uiteindelijk is het laatste woord aan hem.

In september komen jullie terug naar de Boerderij in Zoetermeer voor twee shows. Als ik het goed begrijp, ga je elke avond een andere set spelen, klopt dat? Wat is er zo speciaal aan deze locatie dat jullie er altijd met zoveel plezier komen spelen?

Het is een klassieke locatie die muziek zoals de onze en progressieve muziek in het algemeen ondersteunt. Het is de perfecte plek om te spelen. Het klinkt geweldig daar, iedereen die er werkt is fantastisch, Nederland is over het algemeen een geweldige plek. Het werkt gewoon als een tierelier.

Hoe zie jij de toekomst van de band, welke plannen zijn er voor de (middellange) toekomst?

Meer platen maken en meer toeren. Ik denk dat onze muziek een veel breder publiek kan bereiken en dat we daarop in moeten gaan en dat mogelijk moeten maken. Ik ben ervan overtuigd dat we het kunnen.

Nick, enorm bedankt voor je medewerking aan dit interview, het wordt zeer op prijs gesteld. Veel succes met de band en het nieuwe album, misschien heet het volgende album wel “The Future looks bright”. Keep safe, ik hoop je snel weer te zien in een concertzaal.

Bedankt! Het was me een genoegen.

Foto’s Big Big Train: Massimo Goina | Foto NDV: Arie van Hemert