Hovak Alaverdyan is van origine een Armeense muzikant die zijn carrière in Los Angeles heeft opgestart en daar al geruime tijd leeft. Opgegroeid met klassieke vioolmuziek en een muziekleraar als vader vond hij zijn weg binnen de gitaarmuziek en raakte geïnteresseerd in symfonische progmetal. Zijn boterham verdient Hovak met het produceren van film- en tv muziek, maar zijn hart ligt onherroepelijk bij progressieve rock en metal. Omdat zijn uitstekende cd “Coexist” nog niet volledig is opgemerkt binnen Europa voelt Progwereld zich verplicht dit project nader voor te stellen aan de Nederlandstalige progliefhebber.

Hovak, hoewel de band of dit project niet alleen uit jouw persoon alleen bestaat, wil ik graag jou als mastermind achter dit project voorstellen. Kun je ons iets vertellen over jezelf?

Hovak: Ik ben in 1979 in Yerevan, Armenië geboren. Ik ben als muzikant klassiek geschoold. Op 7-jarige leeftijd speelde ik viool en heb daar veel lessen in gevolgd. Toen ik ongeveer veertien was schakelde ik over op elektrische gitaar. In Yerevan ging ik naar de State Conservatory en behaalde daar mijn masterdiploma in gitaar en compositie. Mijn vader is een volkszanger in Armenië en hij heeft me kennis laten maken met Armeense nationale volksmuziek. Hij heeft me er ook zo’n beetje alles over geleerd. Je zou kunnen zeggen dat hij mijn belangrijkste muziekleraar is geweest. Ik raakte geïnteresseerd in gitaar- en rockmuziek na het bekijken van de film “Crossroads” met Steve Vai. Die film had een enorme impact op mij en door die film besloot ik van muziek mijn carrière te maken.


Je beschrijft je band op je website als een supergroep, maar in feite is het een project rondom jou heen gevormd met een aantal bekende artiesten?

Tot nu toe was Octavision formeel inderdaad een project van acht verschillende muzikanten, door mij aangevoerd. Binnenkort wordt het misschien een echte band, hetgeen een aantal wijzigingen in de huidige bezetting vereist. Ik kan je daar helaas op dit moment nog niet al te veel over zeggen. Op het moment dat het meer concreet en definitief wordt zal ik Progwereld op de hoogte brengen.

Je hebt heel lang aan dit album geschreven, kan je daar wat meer over vertellen?

Vanaf het eerste idee tot aan het verschijnen van de cd duurde dat tien jaar. Dat kwam voornamelijk omdat ik niet iedereen bij elkaar kon krijgen om samen muziek te maken. Vóór covid19 waren alle muzikanten op verschillende momenten aan het toeren met hun bands en vaak moesten we de geplande opnamesessie verzetten vanwege last minute tours. En dan heb ik het vooral over de drukke schema’s van de bassisten Billy Sheehan en Victor Wooten. Ik moest echt lang wachten voordat ze tijd voor Octavision hadden, hoewel ze vastbesloten waren te participeren. Het draait bij mij allemaal om de kwaliteit van de muziek, dus ik wilde het niet afmaken om de plaat af te maken, het moest gewoon perfect zijn.


Wat de thema’s betreft, ik heb geprobeerd de onderwerpen aan te raken die heel actueel zijn voor de mensheid in het algemeen. We moeten allemaal in vrede kunnen leven en in gelijke mate naast elkaar bestaan, vandaar de titel van het album.

Ik heb de nummers genoemd naar het gevoelsmoment van het moment dat ik de muziek schreef, de namen vertegenwoordigen mijn gevoelens en gedachten over het leven in het algemeen. Wellicht wat moeilijk te begrijpen, maar als je de songs begrijpt zal je waarschijnlijk ook begrijpen hoe en waarom ik de songs zo genoemd heb. Een altijd durende strijd tussen gedachten en gevoelens.

Het artwork is wat mij betreft intrigerend, wat kan je daar over vertellen?

Het artwork is gemaakt door een zeer bekende kunstenaar in Armenië, Avetis Khachatryan. De voorkant van de cd stelt acht mensen voor die worden bestuurd door een koning die op de achterkant van de cd staat afgebeeld. Over het algemeen weten we dat bijna iedere koning een sterke vrouw op zijn rug heeft, en dat is wat er op de eigenlijke cd staat afgebeeld. De vrouw controleert de koning. Het originele idee kwam van de kunstenaar en ik vond het erg mooi, zeker toen ik het werk voor het eerst zag. Het vertegenwoordigt de vorm van en hoe dit project op dat moment in elkaar stak.


Hoe is de samenwerking met de andere muzikanten tot stand gekomen? Ik bedoel, Billy Sheehan, Victor Wooten en Jeff Scott Soto zijn niet de minste muzikanten binnen de muzikale wereld?

De samenwerking kwam gemakkelijk en soepel tot stand, aangezien alle muzikanten geweldige mensen zijn. Het zijn gasten die je nooit een barrière zouden laten voelen tussen het feit dat ze een beroemdheid zijn en dat ik een onbekende muzikant ben. Daarbij, ondanks dat Victor een grootheid is binnen de blues, soul en jazz, zijn we al bijna tien jaar hele goede vrienden, dus het was naast een grote wens ook een groot plezier om met hem samen te kunnen werken.

Billy Sheehan is bij mij geïntroduceerd door Victor Wooten. Ik wist dat ze goede vrienden waren en ik aan Victor gevraagd of hij eens wilde informeren of Billy ook belangstelling had om aan de cd te werken. Op een ochtend werd ik wakker met een sms-bericht van Billy en hebben elkaar in een bijeenkomst gesproken en het project doorgenomen. Hij heeft eerst naar de muziek geluisterd, vond het erg leuk en stemde snel in om deel te nemen aan het project.

Jeff Scott Soto heb ik ook benaderd en hij was ook gelijk heel enthousiast door de muziek en bood hij aan op twee songs te zingen. Toetsenist Ara Torosyan alias ‘Murzo’ ken ik uit mijn geboorteland en is daar een grootheid. Hem ken ik al heel lang, evenals de andere gast toetsenist, Steve Weingart.

Je hebt ook wat relatief minder bekende gastmuzikanten bij je project betrokken en het viel mij op dat ook veel uit je geboorteland Armenie komen?

Avo Margaryan, Artyom Manukyan en Ara Torosyan (Murzo) komen evenals ik uit Armenië. Alle andere muzikanten kennen elkaar doordat we al heel lang in Los Angeles wonen. Waarschijnlijk al sinds medio 2000. Murzo, de drummer en ik zijn al langere goede vrienden en kennen elkaar sinds 1997. We hebben samen in talloze projecten gespeeld en live shows gespeeld, zowel in Armenië als in de VS.

De naam van je band/project: Octavision, hoe is die bedacht?

De naam van het album en de bandnaam staan eigenlijk voor één gedachtegoed. De naam van de band verwijst naar de acht belangrijkste muzikanten en Coexist staat juist weer voor de samenwerking tussen die muzikanten ondanks de verschillende benaderingen en visies op muziek.

In hoeverre hebben de artiesten invloed gehad op het schrijfproces?

Alle arrangementen zijn door mijzelf geschreven en ik heb de hele productie zelf gedaan, op wat toetsen arrangementen en orkestrale elementen na. Die heeft Murzo (Ara Torosyan) voor zijn rekening genomen, net als ik is Murzo werkzaam in de tv- en filmwereld.


De cd is nu al een half jaar uit, toch is het ondanks de hoge kwaliteit niet in grote mate opgemerkt in Nederland en Europa. Hoe kan dat?

Tja, dat is het gevolg van dat je alleen staat in deze muziek business. Labels en platenmaatschappijen hebben nu eenmaal de connecties en budget om een cd te promoten, ik heb dat niet. Ik ben afhankelijk van oplettende recensenten, fans die via social media hun enthousiasme uiten en mijn eigen promotie via social media. Ook dit soort interviews zijn nog schaars helaas.

Welke bands of artiesten hebben jouw beïnvloed als muzikant?

Bands als Pink Floyd, Deep Purple, Gentle Giant, Kind Crimson, Porcupine Tree, Dream Theater, Symphony X, Haken, Arch Enemy, eigenlijk heel breed dus.

Gitaristen als Paco De Lucia, Vicente Amigo, David Gilmour, Joe Satriani, Ritchie Blackmore, John Petrucci,  Marty Friedman zijn ook heel belangrijk geweest voor mijn muzikale ontwikkeling.

En als je twee albums in je platenkast moet noemen die onherroepelijk van invloed zijn geweest op jouw smaak?

Pink Floyd met “The Wall” en Dream Theater  “Scenes From A Memory”.

Kan je leven van jouw muziek?

Nee, helaas nog niet. Ik ben sinds 2012 sound engineer en producer van tv- en film producties, hetgeen mij overigens nog steeds uitstekend bevalt.

Hoe ziet de nabije toekomst eruit?

Ik ben al begonnen met het schrijven van nieuwe muziek en hoop dat we Coexist in de toekomst een keer live kunnen brengen, hoewel de optredens beperkt zullen blijven waarschijnlijk. En zoals ik al verklapte, er zijn vergaande plannen om Octavision van project naar een echte band te smeden, daarover hoop ik je later meer te vertellen.

In elk geval dank aan jou en de Progwereldlezers voor de interesse in mijn muziek!