Octavision Album

Heerlijke progmetal verfijnd in alle details.

Hopla. Dat schroeft de verwachtingen gelijk op, niet? Wees niet bang, je raakt als progmetal addict niet teleurgesteld in deze band of ondertekenende recensent. Octavision levert namelijk een puik debuutalbum af met “Coexist”, hoewel muzikale clichés niet worden vermeden.

In feite is dit weer een nieuwe “supergroep” inclusief veel participerende bekende muzikanten, al wordt die term op inspirerende wijze betwist door collega Alex Driessen. De relatief onbekende Hovak Alaverdyan is de absolute mastermind achter deze plaat, maar hij laat zich assisteren door Billy Sheehan (Mr Big, Steve Vai, David Lee Roth), Jeff Scott Soto (Songs Of Apollo, Yngwie Malmsteen, Yourney) en basvirtuoos Victor Wooten.

“Coexist” brengt ons een mix van symfonische metal, fusion, vleugjes jazz en stevige metal. Die omschrijving mag je letterlijk nemen, zeker als je de plaat meerdere keren aan een luisterbeurt onderwerpt lijkt die balans alleen maar beter te worden. Hoewel instrumentale fusion mij niet altijd weet te boeien lukt dat met de muziek van Hovak Alaverdyan van voor tot achter, zonder een moment verveeld te raken. Overigens zijn niet alle songs instrumentaal, op twee nummers participeert zanger Jeff Scott Soto en dat doet hij met verve. Eigenlijk zoals we dat gewend zijn en getuige zijn enorme berg met solowerk en participaties binnen andere projecten. Muzikaal zijn er veel overeenkomsten te maken met Sons Of Apollo, Dream Theater, Symphony X en een groot aantal andere bands. Daarbij is de totale speelduur bescheiden, aan het einde van de cd ben je ‘slechts’ 54 minuten verder en gezien het genre waarin dit gezelschap zich beweegt is dat een zegen te noemen.

Octavision brengt een terughoudende versie van Dream Theater en dat bedoel ik op de meest positieve manier. En vooral zonder dat de muziek tegen plagiaat aanschurkt. Virtuositeit voelt in de handen van Hovak Alaverdyan als ingetogen beheerste kunst, in tegenstelling tot zijn Amerikaanse collega’s die zich nog wel eens verliezen in de drang tot zelfverhevenheid en instrumentale krachtpatserij. De link met Sons Of Apollo ligt hoofdzakelijk door Jeff Scott Soto op de loer en de orkestratie ruikt af en toe naar Symphony X. Het is de balans in de composities die Hovak heeft aangebracht die zorgen voor een uniek geluid tussen de genoemde bands.

Onwaarschijnlijk mooi is Stormbringer. Technisch een stukje minder ingewikkeld dan de overige songs maar hier spat heerlijke melancholie van af. De droevige meeslependheid wordt onder meer gecreëerd door een cello. Inheemse instrumenten vind je in het bijna tien minuten durende Three Lives, waar Hovak Alaverdyan’s landgenote Anahit Artushyan de Kanun bespeelt. Een Kanun is een 26-snarig tokkelinstrument dat u ongetwijfeld herkent van muziek afkomstig uit het Midden-Oosten. Bijzonder stevig klinkt de band in So It Begins waar de fluit van Avo Margaryan zorgt voor contrast. De toetsen van Murzo zijn de spreekwoordelijke specie binnen de songs, niet in alle gevallen prominent, maar altijd aanwezig binnen de productie.

Wat maakt dit project anders dan de ander projecten die in dezelfde vorm zijn gegoten? Feitelijk brengt Alaverdyan geen nieuwe soort in dezelfde visvijver, behalve dat de muziek in mijn oren nooit verveeld door overdreven virtuositeit. Wanneer je boze tongen gebruikt zou je kunnen zeggen dat ook hier de gebruikelijke clichés niet worden vermeden. En toch… klinkt “Coexist” heerlijk.

Het is aan u, de lezer en luisteraar, in hoeverre de stempel supergroep op deze band geplakt mag worden. Feit is wat mij betreft wel dat Hovak Alaverdyan een heerlijk album heeft geproduceerd, zeker als je fan bent van de genoemde namen. Mede dankzij het interview weten we dat er voor de toekomst nog meer in het vat zit, uiteraard houden we u daarvan op de hoogte.