Tekst: Rik van den Heuvel
Foto’s: Robert Zant

Onlangs verraste het Nederlandse Kingfisher Sky ons met de korte maar krachtige EP “Rise”, een verzameling van vier nummers die bij ondergetekende zeer goed in de smaak viel. Onder de indruk van het nieuwe werk zag ik mijn kans schoon en zocht ik contact met drummer Ivar en zangeres Judith. Gezien het label mij ietwat cryptische contactgegevens verstrekte en de naam Ivar de Graaf blijkbaar vaker voorkomt, was het even zoeken voor ik mijzelf op wist te dringen in het juiste gesprek.

Ivar: Hallo!

Hee! Even kijken, is dit de goede Ivar de Graaf?

Ivar: Ja, ik denk het wel. Als je die van Kingfisher Sky moet hebben zit je goed!

Ja, dat lijkt me inderdaad de Ivar de Graaf die ik moet hebben. Ik moest even zoeken, want blijkbaar komt de naam wat vaker voor dan ik dacht.

Ivar: Serieus? Ik dacht dat ik de enige was…

Judith: Ja, dat denkt hij… haha.

Hoe is het met jullie?

Ivar: Ja hartstikke goed! We leven in goede gezondheid en we zijn weer lekker aan het spelen, dus dat is fijn.

Ik zag het inderdaad, jullie speelden pas weer in Arnhem toch?

Ivar: Ja klopt!

Judith: Ja, in Luxor Live. Het was heel erg leuk!

Dat kan ik me voorstellen na al die tijd…

Ivar: Ja dat hebben we best gemist moet ik zeggen.

Judith: ja heel erg!

Oh, ik zal me trouwens even voorstellen! Ik ben Rik van den Heuvel, schrijver voor Progwereld.org. Ik denk dat die site voor jullie geen verdere uitleg behoeft.

Ivar: Ja klopt, we hebben wel eens vaker interviews met Progwereld gehad.

In ieder geval heel erg bedankt dat jullie tijd vrij wilden maken voor dit interview!

Ivar: Graag gedaan, jullie ook bedankt!

Geen dank! Ik heb enorm veel zin om het samen over de nieuwe EP te hebben, maar het lijkt me ook leuk jullie wat beter te leren kennen. Dus laat ik even met een vrij actuele vraag beginnen: hoe houden jullie je staande in deze turbulente tijden?

Ivar: Ja, precies… Nu gaat gelukkig alles weer een beetje open en door en we kunnen weer een beetje ons ding doen, met elkaar optreden enzo… Maar afgelopen tijd hebben we ons vooral bezig gehouden met heel veel opnemen en kijken wat wel kan. Van die thuisopname dingen, weet je wel? Dat we allemaal thuis onze partij inspeelden en dat samenvoegen en zo toch iets naar buiten brengen en het gevoel hebben dat je samenspeelt. We proberen het zo toch maar een beetje leuk te houden en vooral veel op te nemen, veel in de studio zitten en experimenteren.

Ik ben er achteraf nog achter gekomen dat ik ook bij mijn ouders op zolder prima drums op kan nemen. Dat soort dingen. Dat je denkt van “Kom, laat ik eens kijken wat er gebeurt als ik daar wat microfoons verknal en op ga nemen… Oh dat klinkt wel goed”. Daar kom je anders niet achter, dus dat was op zich wel leuk. Wat dat betreft heb ik me niet verveeld.

Haha, fijn dat je in zo’n tijd toch lekker kan experimenteren met iets wat je normaal niet zo snel zou doen, zo in je ouderlijk huis…

Ivar: Haha, ja precies ja!

Ik kan me ook goed voorstellen dat jullie met het wegvallen van optredens wat extra tijd over hebben gehouden het afgelopen jaar. Hoe hebben jullie dat een beetje in kunnen vullen? Ik weet ook niet of jullie naast de band nog ander werk doen, of bijzondere hobby’s hebben?

Judith: Ik werk in het onderwijs, en daar was het echt enorm aanpoten kan ik je vertellen. Ik werk dan in het voortgezet onderwijs en daar was het iedere periode weer jezelf opnieuw uitvinden als docent. Het was allesbehalve lachen. Op een gegeven moment moesten we dus ook hybride les gaan geven, nou ik geef dus tekenen in het voortgezet onderwijs en dat is gewoon niet te doen.

We werden constant uitgedaagd en het was echt zeven keer zoveel werk met veel minder rendement, dus dat was eigenlijk heel erg frustrerend. Normaal gesproken hebben we een hele mooie balans tussen muziek maken en onze banen. Ivar werkt dan voor T-Mobile en ik dan in het onderwijs, normaal is het dan veel leuker als alles in balans is. Nu moesten eigenlijk alle verplichte dingen wel, en alles wat leuk was en wat dingen sappig maakt mocht niet. Fysiek kinderen tekenles geven is heel erg leuk, spelen voor mensen ook en dat kon dus allemaal niet. En alles moest digitaal… Ik werd er gewoon helemaal gek van. Ik had een zwaar jaar kan ik je vertellen.

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Wat ik me wat minder voor kan stellen is hoe je dan tekenles geeft zo digitaal en hybride.

Judith: Nou, online kan dat dus niet. Je gaat dan wat meer kunstgeschiedenis geven en de wat meer theoretische dingen, en dat is natuurlijk gortdroog. Wat in het voortgezet onderwijs zo leuk is, is juist dat tekenen even een fijne afwisseling is van al die talen en andere vakken die ze hebben. Die vakken zijn allemaal vrij theoretisch, en tekenen is juist zo’n vak dat leuk is, en sappig en gezellig. Dat misten ze allemaal. Wat dat betreft was het echt een heel naar jaar, haha.

Nee precies. Ja…

Ivar: Ja, en andere hobby’s hebben we eigenlijk niet. Ik heb drumles gegeven daarnaast, maar dat moest ook online en dat is ook niet heel erg fijn. Dan loopt het beeld weer vast enzo, dus dan weet je ook niet echt of iemand nog aanwezig is, haha. Loop je een heel verhaal te houden, is dat beeld weer bevroren.

Judith: En verder houden we ook heel erg gezellig met vrienden en kennissen drinken en eten en ja…

Dat kon natuurlijk ook allemaal niet…

Judith: Maar wat je wel veel hebben gedaan, we hebben nu een hond en er komt er nog één aan, en daar hebben we heel veel mee gewandeld. Dat deden we sowieso al iedere dag, maar nu was dat ons enige uitje, haha.

Dat klinkt heel herkenbaar. Ik heb dan wel geen hond om uit te laten, maar wel een vriendin die regelmatig staat te springen om naar buiten te mogen.

Judith: Ja, het is het enige dat nog ongeveer kon. Ik vond het wel superdruk in het bos, ik dacht soms echt “Ok… Wat doen al die mensen hier?”

Ivar: Ja het was ook gewoon het enige dat nog kon. Dus dat was het wel. Zo hebben we onszelf er doorheen geworsteld.

En was dat ook de reden waarom deze EP er moest komen? Gewoon weer even terug kunnen naar die “sappige” dingen die jullie zo missen?

Ivar: Ja.

Judith: Nou, we hadden inderdaad onwijs veel tijd en al die gekte heeft wel voor een aantal onderwerpen gezorgd waar de liedjes over gaan. Enerzijds het afgescheiden zijn van je publiek wat heel gek is. Afgescheiden zijn van je fans en alleen al dat online geëmmer wat echt super ongezellig is. Anderzijds heb je ook die polarisatie die alleen maar erger wordt als iedereen online maar wat gaat lopen brullen. Op het moment dat mensen elkaar niet meer met elkaar praten of elkaar in de ogen kijken en alles online maar getypt kan worden, dan lijken de dingen gewoon veel harder en veel minder genuanceerd. Daar had ik echt wel veel moeite mee, en daar hebben we ook wel liedjes over geschreven.

Ivar: ja.

Judith: Ik voel een soort verharding of verkilling en dat is ook niet zo gek als iedereen maar een beetje achter die laptop zit en naar een scherm loopt te staren…

Ivar: Het was gewoon fascinerend om te zien dat je niet meer normaal in discussie kan gaan. Het is echt “Of je bent mijn vriend of je bent mijn vijand”, er is geen middenweg meer, weet je wel? Zijn we het ergens niet over eens? Vijand! Zo snel krijg je die stempel.

Judith: op een of andere manier is het veel moeilijker om naar elkaar te luisteren ofzo, als alles digitaal is. Je mist alle nuances enzo. Dat is op alle gebieden zo. In het onderwijs hebben we ook bijvoorbeeld rapportvergaderingen over kinderen. Soms ligt dat heel gevoelig, weet je wel? Soms zijn er dingen die je één op één wel kunt bespreken in een vergadering als je gewoon fysiek aanwezig bent, maar die in zo’n gekke google meeting gewoon wegvallen. Alles wordt veel ongenuanceerder, heel raar. Dat was eigenlijk in ons hele leven een beetje aan de hand.

Ik ben er een beetje aan gewend nu, en voor interviews als deze is het echt superhandig, maar er is een bepaalde kilte waar je onwijs aan moet wennen. Ik ben ook gewoon een knuffel, zeker met mijn intimi. Dat heb ik ook gemist. Ik heb het gemist om mijn moeder te knuffelen, en mijn broer. Het is gewoon raar dat dat ineens niet meer kan.

Ivar: Maar dat heeft zijn weerslag ook wel gehad in de EP.

Judith: Dat kleurt wel door op de EP ja, op allerlei manieren.

Ivar: Eigenlijk wilde ik ook per sé dat het eerste nummer op de EP, Rise Up, dat wilde ik ook echt mega optimistisch en positief hebben, weet je wel? Meestal zijn onze muziek en teksten ook wel een beetje gloomy of in iedere geval wat aan de donkere kant zeg maar. Ik wilde hiervoor dan ook 100% optimisme hebben, weet je wel? En dat dan gelijk als opener, maar dat was ook wel de bedoeling voor de hele EP, een soort van “we staan weer op, we gaan weer erop uit, we gaan weer met elkaar praten en het wordt allemaal weer mooi”.

Judith: En daarnaast is het ook een soort troost. Alles komt goed.

Ivar: Ja, dat vind ik ook echt wel leuk. Lekker optimistisch.

Dat is dan enorm goed overgekomen, want het eerste wat mij opviel bij het luisteren van de EP was dat dit voor een nieuwe Kingfisher Sky vrij optimistischer klinkt dan ik van jullie gewend ben.

Ivar: Nou top! Dat was ook precies de bedoeling, haha.

Een lekkere plaat in een vrij duistere tijd.

Judith: Dankjewel!

Ivar: Ja we houden sowieso van contrast, altijd al gedaan. Dus dat was ook hier het contrast: alles is al donker dus dan gaan wij niet WEER met donker smijten, daar moet even wat lichts tegenover staan.

Ja precies. Helder! Maar weer even over iets anders: jullie hebben weer op mogen treden, dat betekent dat de poppodia weer langzaam de ruimte krijgen om optredens te faciliteren. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre jullie ook naar muziek van collega’s luisteren, maar stel dat alles weer door kan gaan… Voor wie staan jullie dan als eerste in de rij om weer een concert van bij te mogen wonen?

Ivar: Peter Gabriel!

Nice! Dat gaat alleen nog wel even duren denk ik…

Ivar: Dat gaat nog wel even duren, sowieso. Corona of geen corona, haha. En even kijken… Wie nog meer?

Judith: Steven Wilson… Ja dat zijn wel de concerten waar wij voor in de rij zouden staan.

Ivar: Ja en er was er nog een…

Judith: Deerhunter

Ivar: Ja, Deerhunter ja. Die zouden ook komen in oktober…

Dat zijn inderdaad wel namen waar ik zelf ook voor zou aanschuiven in de rij ja. Maargoed, de afgelopen anderhalf jaar waren rampzalig voor live-muziek… Dat geld overigens niet voor muziek in het algemeen: veel artiesten hebben de tijd gebruikt om met nieuw werk te komen, en er zijn dan ook aardig wat albums verschenen de afgelopen tijd. Ik vroeg me dan ook af of jullie nog een album hebben ontdekt waarvan jullie denken “Goh, dat zouden de lezers van Progwereld echt eens moeten horen!”

Ivar: Ja, Igorrr. Dat was voor mij echt een ontdekking die ik echt fantastisch vond. Ik hou enorm van Frank Zappa en Mr. Bungle enzo, en Igorrr is echt een ander soort gekte. Hoe krijgt hij het voor elkaar, weet je wel, om al die stijlen te combineren: Balkan, metal, weet ik veel, drum ’n bass…

Judith: En ik zat eigenlijk een beetje in Muse en Massive Attack gek genoeg

Ivar: Niet echt nieuw, haha

Maar wel lekker!

Judith: Ja, dat was een beetje mijn veilige plekje. En Deerhunter dan.

En over nieuwe muziek gesproken… Onlangs is ook Within Temptation met een nieuwe single gekomen. Jullie worden wel eens vergeleken met die band, een vergelijking die ook niet heel gek is gezien jij, Ivar, toch een soort oerlid bent.

Ivar: Ja klopt!

Ik snap de vergelijking ook wel, hoewel ik het er niet heel erg mee eens ben. De invloeden zijn duidelijk, maar Kingfisher Sky is toch echt zijn eigen ding, helemaal in vergelijking met de weg die Within Temptation de laatste jaren in is geslagen.

Ivar: Ja?

En ik vroeg me eigenlijk af hoe jij als oerlid aankijkt tegen Within Temptation, die toch weer compleet nieuwe richtingen probeert in te slaan binnen hun genre?

Ivar: Oh, ik vind het hartstikke leuk! Ik spreek ze nog wel eens, dus ik hoor dan ook de nieuwe singles wel eens. Ik heb de allernieuwste nog niet eens gehoord moet ik eerlijk zeggen, tot mijn schaamte, haha. Die ga ik nog even checken. Maar alles daarvoor heb ik natuurlijk wel gehoord. Ik vind het wel te gek, ik bedoel… Ik heb die ontwikkeling meegemaakt vanaf het prille begin en ik ben er op een gegeven moment uitgestapt, maar die ontwikkeling heb ik wel in de gaten gehouden. Ik vind het heel gaaf om te zien hoe dat verder is gegaan en hoe ze zich hebben ontwikkeld, niet alleen muzikaal maar ook op het podium.

Judith: Voor ons is het eigenlijk gewoon zo: Robert en Sharon zijn gewoon oude vrienden en we zijn mega trots op alles wat ze doen. Ik denk niet eens dat we daar nog objectief naar kunnen kijken. Ik vind het gewoon waanzinnig wat ze doen. Zo knap hoe ze dat al jaren volhouden, allebei met hun eigen expertise: Robert is natuurlijk een geweldige bandleider en Sharon is een fantastische frontvrouw die de meest fantastische zanglijnen schrijft. Het zijn gewoon schatten van mensen, dus alles wat zij uitbrengen: LIKE! Meer als een soort vriendin kijk ik ernaar, en dan denk ik steeds “Oh wat hebben ze nou weer gedaan? Oh, gaaf!”. We zijn ook gewoon heel trots op ze.

Ivar: Wat ik ook zo gaaf vind om te zien is dat Robert vroeger altijd al bezig was met podiumopstellingen maken met grote draken erop, en ik had dan altijd iets van “Zo… Nou… Je bent wel heel wat van plan zeg”, maar hij heeft het wel voor elkaar gekregen! Dat vind ik zo tof, hij had die visie al zo lang… En om te zien dat hij het dan toch voor elkaar heeft gekregen… Daar ben ik gewoon heel trots op! Ik vind het fantastisch.

Judith: En Sharon is ook gewoon een schat.

Ivar: Ja, zeker. Ja. Niets dan lof.

Misschien niet heel objectief meer inderdaad, maar wel heel mooi om te zien dat die vriendschap is gebleven en jullie op gelijke voet optrekken!

Ivar: Ja, ik gun het ze gewoon enorm.

Judith: En ze werken er ook echt keihard voor.

Ivar: Ja, al twintig jaar werken ze er keihard voor.

Judith: Alleen maar respect!

Ivar: Ja.

En Ivar, je had het net over Robert’s podiumopstellingen bij Within Temptation met alle toeters en bellen… Is dat een richting die jullie met Kingfisher Sky ook op zouden willen gaan? Of blijven jullie liever groots in het kleinere?

Ivar: Nee… Ja. Nou ja, weet je… Prima als we wat groeien, maar de ambitie ligt vooral op muzikaal vlak. Muzikaal nieuwe grenzen opzoeken. Iets visueels op het podium is altijd tof en dat zouden we zeker willen doen, daar zijn we ook al een beetje mee bezig… Maar vooral op muzikaal vlak hebben we ambities!

En over groei gesproken… Jullie treden nu vooral op in het wat kleinere circuit, geen gigantische zalen. Hebben jullie dan ook de ambitie om daarin nog te groeien?

Ivar: Nou…

Judith: Kijk, op zich ligt die ambitie er wel… Maar je moet ook realistisch blijven. Er zijn onwijs veel bands in ons genre en vooral ook veel bands die net iets meer hitgevoelig zijn dan wij, die net iets minder vreemde composities maken. Bij dat soort bands zijn er ook meer mensen die de muziek snappen, en bij ons haken mensen dan al sneller af, want als je ergens eens een 7/8 hoort denken ze “Oh jee, ik kan het niet meer meetellen…”, haha. Wij vinden dat juist grappig en boeiend, om net wat anders te doen, maar super hitgevoelig wordt dat niet. Dat wordt nooit heel groot, denk ik. En als heel groot worden je enige ambitie is, denk ik ook dat je het verkeerde vak gekozen hebt, weet je wel? Dus bij ons komt alles vanuit een bepaalde integriteit en authenticiteit, maar ook nuchterheid: van ons soort muziek is er al heel veel, en dat is heel gaaf, wij doen dan net wat anders… maar er zijn heel veel mensen zullen onze muziek ook niet volgen, want het gaat ook alle kanten op af en toe.

Ivar: Ja het is ook heel lastig, wij zweven natuurlijk een beetje overal tussenin. We zijn niet supermega technisch prog, maar ook niet supermega gothic metal, maar we zitten net overal een beetje tussenin. Soms ook weer een beetje folky…

Judith: Je kunt redeneren dat wij lekker allround zijn en experimenteren, daar ben ik erg trots op vanuit een puur artistiek oogpunt… Maar er zijn ook mensen die redeneren dat het vlees noch vis is, die kunnen het niet duiden of in een hokje plaatsen en dan snappen ze het meteen niet en vinden ze het meteen niks. Dat is ook hun goed recht, ik vind het allemaal prima… Maar daar ben ik wel realistisch in, het is gewoon een feit: we zijn niet eenduidig, met één geluid en we hebben ook zeker geen groots commercieel plan van “Ja we willen zoveel mensen trekken!”. Ik ben geen jongen van 18 met borsthaar, haha. Dan weet je gewoon dat je al die meisjes mee gaat trekken… Misschien moet ik gewoon een snor laten staan, hahaha!

Waar ik ook een schurfthekel aan heb, hahaha, nee dat moet ik misschien niet zeggen… De term “female fronted”! Ja, nee… Ergens ben ik wel trots dat ik erbij mag horen ofzo, als het op een leuke manier is… Maar anders is het super seksistisch ofzo! Alleen maar omdat ik een vrouw ben zijn we in dit genre ingedeeld. Dat vind ik gewoon heel raar! Dan denk ik wel van “ja ik doe dan maar een paardenstaart in en een spijkerbroek aan, en niet zo’n jurkie want dat doen al die andere meiden ook”, ik krijg er een beetje een recalcitrante bui van, weet je wel? Maar daar gaat het ook niet om, ik vind het gewoon seksistisch…

Ivar: Het is ook een rare term. Kate Bush is ook female fronted, Heart is dan dubbel female fronted…

Judith: Het is heel vreemd, en alle mensen die dat genre hebben uitgedacht vind ik lief. Ik wil ook mensen helemaal niet tegen de borst stoten… Ik vind het alleen heel vreemd om puur op sekse een soort van gradering te geven. Dat gebeurt toch ook niet bij gitaristen?

Ik kan het me heel goed voorstellen hoor! Maar die recalcitrante bui die je krijgt van die term, uit zich dat ook op een podium? Jullie worden ook wel eens geboekt op festivals als Femme, waarbij female fronted juist een het concept van het festival is.

Judith: Nee, helemaal niet! Dan vind ik het wel leuk. Op het moment dat er een soort emancipatiedingetje ontstaat waarbij je aan kan tonen dat ook vrouwen gewoon in een band frontvrouw kunnen zijn, dan vind ik dat alleen maar leuk. En de saamhorigheid die daaruit ontstaat vind ik alleen maar leuk en gezellig en knus. Dan ben ik alleen maar dankbaar dat we op zo’n leuk festival mogen spelen. Als wij op een festival staan met bijvoorbeeld Lacuna Coil denk ik “woehoe, leuk!” en dat vind ik alleen maar gaaf en voel ik me super-vereerd natuurlijk. Het is alleen de term zelf. Die term is een beetje onhandig. Ik maak er verder ook geen big deal van hoor, zo is het ook weer niet. Misschien etaleert alleen maar hoe wij niet zo erg in één hokje te stoppen zijn en hoe weinig ons dat ook boeit. Als wij echt ons eigen hokje zouden hebben zouden we dat wel gaaf vinden. En dat is ook wel eens gebeurd! Bij een platenwinkel hadden wij ons eigen vakje!

Ivar: We stonden niet ergens bij één stijl…

Judith: Nee, we hadden gewoon een eigen vakje! Dat vind ik gewoon gaaf! Of dat mensen in een recensie schrijven “die band doet een beetje denken aan Kingfisher Sky”, dan denk ik echt “Woehoe! We hebben het ECHT goed gedaan”, dat vind ik dan gaaf, weet je wel?

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Oh trouwens… Volgens mij heb ik jullie nog helemaal niet gefeliciteerd met de nieuwe EP, of wel? Dus bij deze nog gefeliciteerd!

Judith: haha, dankjewel!

Ivar: Dankje!

Het album is nu al een tijdje uit, hoe reageren de fans er eigenlijk op?

Ivar: Heel positief eigenlijk! Het leuke vind ik ook dat we eerst dachten aan alleen een digitale release, weet je wel? En op een gegeven moment dachten we toch een paar CD-tjes te laten drukken… Maar je merkt toch dan dat onze fans dat wel willen.

Judith: Ja, die lopen echt keihard! We hebben een webshop ook, en het gaat echt hard. Heel grappig. Het is echt werk gewoon. Echt werk! “Aaah er komen weer bestellingen binnen!”, haha.

Ivar: Ik vind het echt leuk, we houden gewoon van die old-school dingen. Gewoon CD’s met een hoesje…

Judith: Ja, en mijn moeder die maakt het artwork, niet onverdienstelijk. Dat is heel belangrijk. Er wordt nu ook gevraagd naar LP’s, lekker groot… Het is alleen nog even kijken of die er gaan komen. We willen in ieder geval nog wat akoestische nummers uitbrengen op EP en wie weet bundelen we die ooit nog samen… Maar die akoestische EP komt er zeker aan!

Akoestisch? Gaaf. Ik ben benieuwd hoe dat gaat klinken!

Ivar: Ja, dat vonden we wel leuk, ook weer als tegenhanger van deze EP. We hebben nu bijna alleen maar elektrische en weinig akoestische instrumenten, en de volgende is dan weer wel akoestisch.

En waarom kiezen jullie dan voor twee EP’s in plaats van een nieuwe full-length?

Judith: We wilden al heel lang een akoestische LP uitbrengen, maarja toen kwam COVID ff langs en onze celliste werd mechanisch opnieuw in elkaar gezet, die heeft een hele heftige rugoperatie gehad en die kan al ruim een jaar niet spelen. Die moet echt heel lang revalideren en dan kan ze weer spelen. Daarnaast heeft onze gitarist een gescheurde aorta gehad, dat is echt ontzettend spannend geweest. We hebben echt 70 uur gedacht dat het erop of eronder was. Hij is nog aan het revalideren, maar alles gaat langzaam, moeizaam en moeilijk. Het gaat nu wel OK met ze, maar ze zijn nog echt zwaar in de lappenmand. Wij moeten nu met vier man spelen, en dat doen we erg goed. Onze toetsenist Erik en onze bassist Nick spelen gitaar en van alles en dat gaat hartstikke goed. Maar we hebben onze plannen dus niet alleen om COVID moeten vouwen, maar ook om dit hele treurige euvel. Dus ja… dat was heftig.

Dat kan ik me heel goed voorstellen…

Judith: Het zijn niet alleen bandleden. Het zijn ook mensen van wie we echt houden, dus dat is heel heftig geweest.

Hopen op een spoedig herstel dan maar!

Ivar: Ja precies…

Judith: Dankjewel!

Dat klinkt behoorlijk heftig, dan is het niet niks om in deze omstandigheden en dan ook nog eens met COVID een EP op te nemen.

Judith: Nou ja, waar we echt super blij en dankbaar voor zijn is dat Edo en Maaike allebei op de EP staan. Dat is wel gelukt, en echt goed gelukt, maarja… Een heel optreden doen dat lukt ze nog niet. We hadden echt mooie plannen op de lange termijn, maarja… Dat is ook waar het nummer Rain On Your Parade eigenlijk over gaat: je kan allemaal plannen hebben, maar COVID en de gezondheid van deze twee schatjes heeft voor zoveel onzekerheid gezorgd dat je gaat denken dat je eigenlijk helemaal niks kan plannen. Je kan wel een plan maken, maar je bent wel afhankelijk van je gezondheid en hoe kwetsbaar het allemaal wel niet is. Daar zijn we flink mee om de oren gemept. Ook dat hebben we in de EP meegenomen als onderwerp.

Zo, wauw…

Ivar: Ja ja, een heel verhaal, haha!

Maar jullie hebben nu weer wat optredens achter de rug… hoe gaat dat dan eigenlijk als jullie met twee man minder zijn?

Ivar: Ja. We spelen akoestisch en we wisselen het een beetje af. Sommige liedjes speel ik op een Cajon percussie, en op andere liedjes gitaar. Nick, onze bassist neemt ook sommige stukjes gitaar over, maar speelt ook mandoline…

Judith: Hij speelt ook contrabas! En onze toetsenist neemt soms dingen in de bas over als Nick gitaar speelt. Het wordt heel creatief opgelost allemaal, daar ben ik onwijs trots op! Het was doodeng de eerste keer met zijn vieren. We stonden voor ons gevoel ook alle vier een beetje in ons ondergoed, we hadden ook al een jaar niet meer gespeeld. Het was ook erg emotioneel, want we missen Maaike en Edo heel erg tijdens het spelen. De fans missen ze ook. De energie is ook heel anders, maar het was waanzinnig gaaf om met zijn vieren te staan en gewoon die liedjes te brengen. En wat ook zo lief was, waren die hardcore fans die je al een jaar niet hebt gesproken, die waren zo blij en zo lief. Iedereen vroeg ook naar Maaike en Edo, dat is zo hartverwarmend gewoon! Echt supergaaf. Het was superspannend maar ook heel ontroerend.

Ivar: En ik vond het heerlijk om gewoon weer te spelen.

Judith: Ja, we hadden echt een paar van die geluksmomentjes. Dat je weer in de kleedkamer staat en denkt “Yay, broodjes! Yay, lauw bier! Yay!” gewoon zo gezellig weer backstage. En die zalen doen het ook zo leuk, die zetten dan bankjes neer… Zo knus is het. En omdat je voor zo weinig mensen speelt heb je zo’n hele leuke dynamiek in de zaal. Een hele intieme sfeer, niet dat je voor 200 man staat te brullen. Ik vertel ook verhalen tussendoor, als Ivar even zijn gitaar moet stemmen. Het is een hele andere dynamiek, zowel het optreden als de presentatie daaromheen. Het is heel intiem en heel knus, op de een of andere manier ligt ons dat wel. We zijn echt van de theatertjes en het menselijk contact.

Heel leuk om jullie zo te horen! En binnenkort mogen jullie weer in Dordrecht, toch?

Ivar: Ja, dan spelen we wel elektrisch. Iemand komt dan met ons meebassen, Luuk van Gerven, die heeft ook in After Forever gebast.

Judith: Hele fijne bassist!

Ivar: Ja, ik heb met hem in een Dio tribute band een baar keer gespeeld. Heel leuk. Maar die speelt met ons bas, en onze bassist gaat weer gitaar spelen, maar dan wordt het weer een elektrische show dus. Dat vind ik ook weer heel leuk, want dat is ECHT lang geleden.

Nou, misschien kom ik dan eens kijken!

Ivar: Lijkt me leuk!

Judith: Dan gaan we weer full-blast rocken! Wel zonder cello…

Aah, dat heb ik gemist! Sowieso livemuziek in het algemeen. Maargoed, jullie ook en iedereen volgens mij wel. Hoe zien jullie de toekomst van livemuziek eigenlijk voor je?

Ivar: Het is een beetje de vraag hoe het zich gaat ontwikkelen he? Als ik een foto zie van een hele volle zaal waarbij mensen tegen elkaar aan staan geplakt vind ik het al raar om te zien, weet je? Zo van “Oh ja… Zo deden we dat vroeger”. Maar of dat helemaal weer zo terug gaat komen…

Judith: Ik hoop het wel, ik hoop gewoon dat iedereen lekker een prikkie erin jast, dat die delta variant weinig kans maakt en dat we weer een beetje normaal kunnen gaan doen met zijn allen. En er worden zoveel uitvindingen gedaan, zoals testen… Je hoeft eigenlijk niet eens een prikkie. Maar als lekker veel mensen een prikkie halen overwinnen we dit wel weer. We hebben ook de mazelen overwonnen ooit!

Ivar: Daarom… Ik denk dat het gewoon weer business as usual wordt.

Judith: Die mensen in die zalen zijn allemaal superhandig in hun oplossingen. Wat me echt irriteerde was dat een heleboel dingen wel mochten, maar musea en theater niet, terwijl ik denk dat dat ten eerste supergedisciplineerd volk is, en ten tweede zijn ze gewoon hartstikke slim en zijn het zalen die zich er goed toe lenen om afstand te houden, met goede ventilatie. Ik hoop gewoon dat los van wat allemaal weer kan, dat daar in eerste instantie gewoon weer meer kan. Je ziet nu dat jongeren rond de 20 feestjes gaan lopen houden, dat is superlink want daar wordt juist COVID opgelopen… Maar ik hoop dat dat wordt gezien en dat ze theaters en musea met rust gaan laten, want dat gaat gewoon goed. Je wordt echt niet onder een Johannes Vermeer besmet… Tenzij… Nou ja…

Ivar: Je heel dicht op elkaar Johannes Vermeer gaat kijken… maargoed, haha.

Lekker intiem kunst tot je nemen

Ivar: Ja precies, haha!

Maar ik ben het met jullie eens, als iedereen nu nog even meewerkt en de kaken op elkaar zet…

Ivar: Precies, en dan zie ik de zalen ook wel weer vol lopen. Ik zag in Amerika dat de Foo Fighters alweer alweer aan het spelen waren…

En Kansas ook weer begreep ik

Ivar: Precies! Positief! Fijn om te zien.

Judith: En ik ben zo blij dat we in Nederland wonen, we zijn zulke spekkopers. Zoveel geluk.

Ja toch? Maar ik denk dat dit ook een mooi punt is om het gesprek af te ronden… Mij rest jullie nog één ding te vragen: is er nog iets dat jullie kwijt willen?

Judith: Volgens mij hebben we weer veel te veel verteld, haha! Ik hoop dat je het in een leuk verhaaltje weet te gieten!

Dat komt helemaal goed, ik ga mijn best doen! Dan wil ik jullie nogmaals enorm bedanken voor jullie tijd!

Ivar: is goed!

Dan wens ik jullie nog een hele fijne avond, en vast en zeker tot ziens!

Ivar: Fijne avond!

Judith: Fijne avond! Doei!