Italië heeft een lange historie wanneer het aankomt op symfonische en progressieve rock. Niet zonder reden bestaat het (sub)genre RPI, Rock Progressivo Italiano, authentieke symfo waarbij de voertaal over het algemeen Italiaans is. Zo af en toe duikt er uit de laars van Europa een nieuwe en getalenteerde groep op. Niet vastgeroest in het verleden, maar deze ook niet verloochenend en zingend in het (accentloos) Engels, vinden zij een plaats in de progwereld. Barock Project is daar een van. Tritop is een nieuwe naam. Een bijzondere naam. Naar aanleiding van hun debuutalbum “Rise Of Kassandra” zochten wij contact voor een zogenaamd mini-interview. De Italianen pakten flink uit met hun antwoorden. Daarom schrapten we het woord mini.



Niet iedereen zal Tritop kennen. Kunnen jullie iets vertellen over de band?
Jacopo Tuzi (basgitaar): Dag iedereen! Wij zijn een progressieve rockband uit Italië. Het muzikale project werd tot leven gebracht door Ivo Di Traglia, onze drummer en componist, die slechts een paar jaar later werd vergezeld door Pierfrancesco Di Pofi (keyboards), Francesco Caponera (gitaar), Mattia Fagiolo (zang), Iacopo Di Traglia (tekst) en door mijzelf.

Kunnen jullie de naam van de band eens toelichten?
Ivo Di Traglia (drums): Velen hebben gevraagd naar de betekenis van de naam “Tritop”. Het heeft eigenlijk geen betekenis. Ik heb altijd samengespeeld met Roberto Sandirocco, een geweldige pianist. Hij is mijn beste vriend sinds we elkaar ontmoetten. Hij was onder andere de enige persoon die ik kende, die als Keith Emerson op een geweldige manier kon spelen. De liefde voor muziek verenigde ons sterk.

Samen begonnen we het project Wanderlust, mijn eerste progband. En zelfs daarvoor speelden we bijna elke dag, waarbij we muzikale ideeën en een sterke vriendschap deelden. Ik herinner me nog dat ik, toen ik Roberto ontmoette, in mijn tweede jaar van de middelbare school zat en wij geen van beiden ooit enige vorm van progmuziekervaring hadden gehad. Ons allereerste optreden was tijdens het eindejaarsfeest van de school. Daar besloten we om de intro van Atom Heart Mother van Pink Floyd te spelen… onze bedoelingen waren heel duidelijk, zeg ik lachend.

Helaas verliet Roberto ons in de zomer van 2019 door een vreselijk ongeluk. We hadden veel plannen samen. Een paar maanden na zijn dood hadden we in Verona moeten spelen met ons eerbetoon aan ELP. Hij had graag op piano gespeeld voor mijn afstudeerconcert aan het conservatorium. We waren van plan om samen te leven, muzikaal samen te werken en te dromen. En toen viel alles uit elkaar. Zijn verlies heeft me diep getekend en het was helemaal niet gemakkelijk om de kracht te vinden om door te gaan.

Daarom heb ik besloten dit project en alle muziek die ik schrijf en zal schrijven, aan hem op te dragen. “Tritop” betekent op zich niets, het was simpelweg de bijnaam van Roberto.

Jullie hebben onlangs het album “Rise Of Kassandra” uitgebracht. Kun je ons er meer over vertellen?

Ivo Di Traglia: Het album vertegenwoordigt ieders muzikale droom. Vanwege corona was het een erg lange en vermoeiende klus waaraan veel gitaristen deelnamen, vooral omdat ik, voordat alle leden bij de band kwamen, probeerde de nummers op te nemen met iedereen die beschikbaar was. Het is duidelijk dat toen gitarist Francesco Caponera eenmaal toetrad, de gitaren allemaal opnieuw door hem werden gedaan.

We beperkten de speelduur tot vijftig minuten omdat we een vintage identiteit echt belangrijk vonden. Daarom is dit album ook verkrijgbaar op vinyl. En we gebruikten instrumenten die typisch zijn voor de jaren 70, zoals Hammond en Mellotron. Het was voor ons een geweldige ervaring om deze instrumenten op te nemen.

Hetzelfde geldt voor bas en drums. De bas spelen we met een plectrum. Voor de drums gebruikte ik een vintage set met een 24″ basdrum en een grotere 18″ vloertom, ook typisch voor de jaren 70 (vooral hardrockbands). Het zijn echter de gitaren die een moderne identiteit aan het album geven. Daarom heeft onze band niet helemaal een jaren zeventig identiteit. We hebben echter geprobeerd ons geluid moderner te maken en een duidelijke identiteit mee te geven.

Wat betreft de lengte van de nummers, we respecteerden de epics van prog, dus maken we nummers langer dan twintig minuten en nummers die zowel muzikaal als tekstueel op elkaar aansluiten.

De teksten hebben we aan mijn broer, Iacopo Di Traglia, toevertrouwd. Hij is ook muzikant en was de bassist/zanger van Wanderlust. Iacopo is erin geslaagd om een werkelijk ongelooflijk verhaal neer te zetten dat hand in hand gaat met de muziek en het epische karakter van dit muziekgenre naar mijn mening volledig herstelt. Het doel was ook om de teksten te voorzien van mooie en pakkende melodieën, met daaronder complexe harmonieën en ritmes.

Dank ook aan zanger Mattia Fagiolo. De meeste zanglijnen kwamen vanzelf door een paar keer de nummers zonder zang te horen. Sommige waren moeilijker te creëren, maar na een tijdje vonden we de juiste. Het album bevat dromerige melodieën maar ook dissonante harmonieën, simpele ritmes, zoals in 4/4. Je kunt vaak naar een nummer van ons album luisteren en het gevoel krijgen dat het eenvoudig en lineair is, maar als je het analyseert, realiseer je je dat het ritme soms erg gearticuleerd is.


Waar halen jullie inspiratie vandaan en waar luisteren jullie zelf naar?

Ivo Di Traglia: Ik ben opgegroeid met progressieve rockmuziek uit de jaren zeventig en het is duidelijk dat ik vooral werd geïnspireerd door bands als Genesis, Yes en Emerson, Lake & Palmer. Als je de nummers analyseert, voel en hoor je de invloeden van deze proggiganten. In het titelnummer Rise of Kassandra begon de ontwikkeling van het nummer vanuit een idee van mijn broer Iacopo. Hij was in feite degene die de oorspronkelijke riff bedacht. Vanuit dat idee dacht ik aan het bepalen van het ritme. Ik herinner me dat ik in die tijd veel luisterde naar “Still Life” en “Godbluff” van Van Der Graaf Generator en een grote passie had voor “Close To The Edge” en “Tales Of Topographic Oceans van Yes. Ik heb die elpees echt geconsumeerd, geloof me.

In Delighted Insanity zocht ik naar geluiden dichter bij hardrock. Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath waren goede referentiepunten. Naast hen kan ik echter niet nalaten Opeth te noemen. Toen we de studio in gingen om de geluidstechnicus een referentie te geven, zeiden we dat hij naar Cups Of Eternity moest luisteren en zo zochten we naar een goed compromis om karakter aan dit nummer te geven. Het eindigt ook met een typisch Keith Emerson akkoordenschema dat volledig is gebaseerd op kwart- en kwintprogressies (F# / B / Eb / Ab enz…).

Een andere grote inspiratiebron is Genesis met “Selling England By The Pound” en “Foxtrot”. Hun melodieën, vooral de vocale, zijn altijd een belangrijk referentiepunt geweest. Het derde nummer van het album, Island Of Servitude, is eigenlijk een eerbetoon aan Genesis. In plaats daarvan probeerde ik aan het einde van het nummer een meer Italiaanse sfeer te creëren die typerend is voor PFM en Italiaanse agressieve rock.

Tot slot wilde ik in de suite The Sacred Law Of Retribution in de inleiding een eerbetoon brengen aan Gentle Giant. Met de drie stemmen die bij elkaar passen, neemt het nummer een totaal onverwachte wending om vervolgens een modernere richting uit te gaan. In deze suite werd ik geïnspireerd door King Crimson, maar ook door bands als Kaipa. Kaipa-platen van de laatste jaren zijn werkelijk fenomenaal. Albums als “In The Wake Of Evolution” en “Vittjar” hebben mijn manier van componeren zeker beïnvloed. Ik kan niet nalaten om ook Ånglagard en The Flower Kings te noemen. Voor de finale van de suite (het nummer Farewell, With Love) wilde ik een heel lange synthsolo wijden aan Keith Emerson in de Octavarium-stijl van Dream Theater: ik heb altijd al dit soort dingen willen schrijven en spelen. Dream Theater behoort ook tot mijn idolen. Uiteraard zijn dit slechts enkele van de bands die mij hebben beïnvloed. Als Italiaan is het mijn plicht om Banco Del Mutuo Soccorso, Area, Le Orme, La Locanda delle Fate en Il Museo Rosenbach te noemen. Geweldige bands die ons een ongelooflijk cultureel erfgoed hebben nagelaten. Ik heb ook altijd een zwak gehad voor progmetal en bands als Dream Theater, Opeth, Symphony X en het geweldige Haken.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

Iacopo Tuzi (bas): Het uitbrengen van ons eerste album, ondanks alle moeilijkheden die we in de loop der jaren hebben ondervonden, is een geweldige start, maar ook een onmiddellijke herstart. We richten ons ook op het verzorgen van goede publiciteit voor onze muziek en we hopen oprecht zo snel mogelijk liveshows te kunnen doen. Om dat te ondersteunen hebben wij een live-uitvoering van Rise Of Kassandra opgenomen.

Ook wordt een geanimeerde video van datzelfde nummer uitgebracht. Dertien minuten lang, zonder enige onderbreking van het nummer. Je kunt de trailer daarvan en bovengenoemde live-uitvoering op ons YouTube-kanaal vinden. In de video wordt duidelijk waarom we de naam Kassandra hebben gekozen. De songteksten van de nummers zullen zeker logischer zijn voor de fans.

We kijken ook positief naar de toekomst. In feite beginnen we vanaf deze zomer met het schrijven van het nieuwe album. We hebben veel energie en vertrouwen in dit project en de feedback die we krijgen met de release van “Rise Of Kassandra” heeft zeker geholpen om onze energie te vermenigvuldigen. We hopen in ieder geval onze kans te krijgen om live op te treden en onze plaats in de grote prog-encyclopedie te veroveren.

Willen jullie nog iets kwijt aan de lezers van Progwereld?

Ivo Di Traglia: We zijn trots en vereerd dat we jullie aandacht hebben getrokken en we hopen oprecht jullie te bezoeken om al onze luisteraars te ontmoeten. Uiteraard kun je ons op alle sociale platforms vinden en ons schrijven wanneer je maar wilt; we zijn altijd beschikbaar voor elke vraag of verzoek. Bedankt iedereen en de groeten van Tritop!