Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

We schrijven het jaar 1969, een tijdperk waarin vervlogen tijden werden vereeuwigd. De eerste Concorde nam ruim baan door ons wolkendek, terwijl de Apollo een menselijk wezen vervoerde dat zich erop mocht verheugen om als eerste zijn voetsporen te mogen griffen in het landschap van de maan. De normale burger echter zocht het nog wat lager bij de grond en nam gewoon het boemeltje…

In de miezerige regen stapt een forens uit de trein, met een plastic tasje dicht tegen zich aan gedrukt. Hij loopt snel naar huis om zijn pas verworven schat aan zijn vrouw te laten zien.

Zijn vrouw kijkt verbaasd als hij The Moody Blues lp “To Our Childrens, Childrens, Children” uit het plastic tasje haalt en breed glimlacht. The Moody Blues, een groep die hij heeft leren kennen door een medeforens in de trein, die zo aanstekelijk vertelde dat Cor enthousiast werd. Het was de eerste lp die hij kocht, eentje met een zuivere symfonische stijl en een titel waar Cor wat mee kon.

Met die titel liet hij aan zijn vrouw zien dat hij graag kinderen wilde, hetgeen ook een jaar later gebeurde, hij kreeg zijn eerste dochter. Geen zoon waarbij Cor zijn Feyenoord-enthousiasme op kon botvieren, maar wel een meisje en hij dacht, dat gaat een Moody griet worden! Nog voor zij de eerste papfles in haar mond had gekregen, waren The Moody Blues er al in gegoten. Ondertussen was Cor al een aardige fanaat aan het worden. Die eerste lp van 2 jaar geleden was nu uitgegroeid tot een hele verzameling Moodies. Nee, Cor kon er geen genoeg van krijgen.

Zijn dochter kreeg, evenals de overige twee kinderen die volgden, in de loop der jaren aardig door dat als de Moodies gedraaid werden, de volumeknop voluit ging en iedereen gedwongen moest meeluisteren naar Cor’s volumineuze basstem die altijd door het hele huis heen galmde.

Op zestien jarige leeftijd ontdekte zijn dochter zelf The Moody Blues. We schrijven dan het jaar 1986 waarin het album “The Other Side Of Life” uitkwam. Na jarenlang dezelfde muziek te hebben gehoord, leek het voor haar liefde op het eerste gezicht. Een liefde die haar nooit meer los zou laten.

Van alle cd’s – de lp’s waren rap vervangen toen de cd zijn intrede deed – lagen er vanaf die dag overal twee exemplaren van dezelfde schijf in ons huis. Samen de afwas doen was het mooiste wat er was: de Moodies knalhard aan, luid meezingend waardoor ondertussen de buren ook fan werden, omdat de tussenmuren toentertijd nog van bordkarton leken. Het gebrek aan muziekkennis bleek duidelijk bij vader en dochter; alle mooie tonen of muziekinstrumenten werden een fiedeltje of tingeltangeltje genoemd. Het maakte niet uit, de saamhorigheid en de muziek waren het belangrijkste.

En dan de concerten…

Vakanties ? Werden ervoor afgezegd. Ziek? Je was nooit te ziek om naar een concert te gaan. Zo vaak kwamen ze niet in Nederland, dus we gingen. The Moody Blues stonden bijna op nummer één in het leven van Cor. Een ding wisten ze zeker: als Cor of zijn dochter zouden komen te overlijden, dan word Land Of Make Believe gedraaid. Maar waar hadden we het over, dat zou nog eeuwen duren.

Oktober 2004. Cor ging met vrouw, dochter en een aantal muziekvrienden naar Londen. Als The Moody Blues niet hierheen kwamen, nou dan ging hij wel zelf naar ze op zoek. Een concert in de Royal Albert Hall, dat ietwat tegenviel door slechte akoestiek en een zitplaats driehoog achter. Maar het mocht de pret niet drukken, door fantastische mensen is het een heel bijzonder weekend geworden daar in het Engelse.

De herkansing kwam onverwacht. The Moody Blues weken uit naar Nederland, een eenmalig concert in de Heineken Hall te Amsterdam. Wat was Cor zenuwachtig, voor een Moodies concert kon hij amper eten en we moesten op tijd zijn om alvast de sfeer even te proeven. Na een dikke file en een vreselijk opgewonden Cor, bereikten we de plaats van bestemming. We zaten op rij 12, superplaatsen, goed zicht op het podium. Dit was Cor’s concert! Je zag het enthousiasme van zijn gezicht afspatten, hij ging op in de drumsolo’s en zong met zijn ogen dicht December Snow mee. Iedereen moest het horen, dit was voor hem het allermooiste concert aller tijden. Mensen lachten om zijn spontaniteit, iedereen genoot omdat hij genoot. 

Het was zijn laatste concert… Een maand later is Cor volkomen onverwacht overleden in de leeftijd van 58 jaar. The Moody Blues hebben hem samen met ons naar zijn laatste rustplaats gebracht. Land Of Make Believe werd voluit gespeeld. Het was de laatste keer dat ik het uit volle borst heb meegezongen.

Cor… hij is mijn vader!

Bedankt, Moody-maatje voor jouw liefde die je me hebt meegegeven én natuurlijk voor onze Moody Blues.

Monique
monique@progwereld.org