Interview: Collin Leijenaar van Affector

Interview en tekst: Govert Krul

‘Hoop in bange dagen’ kun je bij Affector dubbel uitleggen. Enerzijds spreken we van een opmerkelijk sterk progmetaldebuut in – zeker voor dit genre –  magere jaren. Anderzijds handelt het concept op “Harmagedon” over het einde der tijden. Er bestaat echter geen donker zonder licht…

Het uitstekende album “Harmagedon” is inmiddels vrij verkrijgbaar. De in meerdere opzichten uitzonderlijk hoge kwaliteit van deze release geeft Progwereld ruim voldoende aanleiding de initiator Collin Leijenaar te vragen naar het hoe en waarom van Affector.

Is Affector een project of een band?

Dat is een terugkerende vraag en ik wil er graag antwoord op geven. Affector is absoluut een band en zeker niet bedoeld als ‘één-album-vlieg’. Wij hebben veel vertrouwen in een vervolg, maar dat is ook afhankelijk van het commercieel succes van “Harmagedon”. Wij hebben kosten noch moeite gespaard om dit album te realiseren, elke vrije minuut en elke beschikbare Euro geïnvesteerd en hopelijk zien we daar iets van terug. De verkoopcijfers spelen zeker een rol bij een vervolg, maar aan ons zal het niet liggen.

Geldt dat ook voor Ted Leonard en Mike LePond die elders ook zo verplichtingen hebben?

Zeker, ook zij staan volledig achter Affector.

Hoe is Affector ontstaan?

Ik heb Daniel Fries (gitarist) leren kennen na een optreden met Neal Morse in 2005. Hij bracht een demo mee op cd en vroeg of ik ernaar wilde luisteren. Dat deed ik direct in de auto en was echt onder de indruk van zijn spel en composities. Het idee om samen iets op te gaan nemen zat vrijwel direct in mijn hoofd en uiteindelijk zijn we in 2006 de eerste ideeën gaan uitwisselen. Toen dit meer vorm kreeg heeft Daniel ververvolgens Ted Leonard en Mike LePond benaderd. Daniel was al lange tijd fan, ik ken Ted Leonard van Spock’s Beard en het contact per e-mail kwam heel snel op gang. Zo kregen we Mike en Ted enthousiast voor onze plannen. Toen wij onze songs en partijen hadden aangeleverd en Mike en Leonard daar vervolgens de bas en zang aan hadden toegevoegd, waren we allemaal zo enthousiast dat we ervan overtuigd waren dat we iets bijzonders in handen hadden en dat het gewoon te goed was om dit in eigen beheer in kleine oplage uit te brengen. We willen dit zo goed mogelijk als band afmaken.

Wat is het verhaal achter de vier gasttoetsenisten van dit formaat?

Neal Morse was natuurlijk goed te doen voor ons, aangezien ik erg goed contact met hem heb door mijn drumwerk als sessiemuzikant voor hem en Jordan Rudess en Derek Sherinian hebben we gewoon met de stoute schoenen aan gevraagd. Met zoveel verschillende artiesten krijg je zeker een heel divers geheel, maar misschien net even té divers. We wilden dus één toetsenist als basis voor het gehele album en dat werd Alex Argento die ik via Youtube heb leren kennen, waar hij een meer jazzy variant van Planet X bracht. Ik was enorm onder de indruk van zijn spel. Ook hij was direct enthousiast over Affector en heeft uiteindelijk op alle songs gespeeld op twee na. Neal, Jordan en Derek hebben daar hun solopartijen aan toegevoegd.

Hebben jullie bij elkaar in de studio gezeten of ieder apart?

Daniel Fries en ik hebben samen eerst de basis gelegd voor de composities en de afzonderlijke bijdragen steeds online met elkaar uitgewisseld. Vervolgens hebben we wederom online de partijen van Ted en Mike toegevoegd. Natuurlijk hadden we best studiotijd met elkaar willen hebben, maar dat is budgettair gewoon niet te doen. Iedere zichzelf respecterende artiest heeft echter thuis mogelijkheden om muziek op te nemen en ook nog van hoge kwaliteit, dus het is geen probleem het op deze manier te doen.

Hoe heb je dan uiteindelijk die fantastische sound op schijf gekregen? De plaat klinkt echt beter dan ik in lange tijd gehoord heb.

Ik zou aanvankelijk twee weken bij Rich Mouser in Los Angeles gaan mixen en masteren, maar ben er uiteindelijk een maand geweest. Deze man is werkelijk een genie en werkt voor 90% met analoge  apparatuur. Zo wilden we op sommige plekken de drums laten klinken alsof deze qua grootsheid en galm in een kerk zijn opgenomen. Nu is mijn studio best groot, maar zeker kleiner dan een kerk. Rich vond een oplossing door mijn drumpartijen via een PA in zijn studio – die wel groot en hoog genoeg is – opnieuw op een flink volume af te spelen en door middel van zes peperdure vintage microfoons opnieuw op te nemen en het resultaat te mixen met mijn drumpartijen. Het verschil met een normaal digitaal galmpje hoor je dus echt heel goed en die unieke benadering werpt zijn vruchten af. Het werken in het analoge domein is zoveel warmer en organischer, echt heel bijzonder.

Sommige recensenten maken zich er wat makkelijk vanaf door jullie als Dream Theater kloon neer te zetten. Wat doet dat met je?

Dat gevoel is dubbel. Wij zijn zeker geen kloon en dus vraag ik me dan af of zo’n recensent wel goed luistert. Anderzijds is het een grote eer, want Dream Theater is zo groot, groter dan dat wordt het niet in ons genre. En natuurlijk hoor je invloeden van Dream Theater, want wij luisteren naar die muziek dus worden we ook beïnvloed. Alles is al eens gespeeld en het gaat erom dat je uiteindelijk met een eigen geluid komt en dat is ons gelukt naar mijn mening.

Waarom het concept ‘einde der tijden’ en waarom alleen Bijbelse teksten?

Al jaren heeft men het over het einde van de wereld in 2012 en wij realiseerden ons dat Harmagedon in 2012 zou verschijnen. We wilden echter niet voor de zoveelste keer over de Maya’s beginnen, dus hebben we een nieuwe uitdaging gevonden door teksten uit de Bijbel te quoten en niet met eigen interpretaties te komen. Door deze tekstuele benadering kregen we nog meer creativiteit en inspiratie, omdat we volledig loskwamen van een normale refrein/couplet opzet en moesten werken met korte en lange zinnen die niet altijd rijmen. Dat was een uitdaging, zeker voor zanger Ted Leonard. Maar het heeft ons nog beter gemaakt en absoluut niet in de weg gezeten. Ik wil hier nog aan toevoegen dat we het allemaal niet voor een specifieke doelgroep hebben gedaan, het is echt ons ding en iedereen die het goed vindt is mooi meegenomen en welkom.

Alles bij elkaar niet zo vreemd dat jullie hier vier jaar aan gewerkt hebben…

Inderdaad. Zoals gezegd hebben we elke vrije minuut aan deze plaat gewerkt, maar ook niet aan een stuk natuurlijk. We hebben gewoon werk (Collin runt een popschool met 400 studenten en Daniel werkt in de medische sector) en dus kun je soms ook een tijdje niet verder. Dat kost ook extra tijd, maar al met al zijn er heel wat uren en met hard werken verdiende Euro’s in dit album gestoken.

Heb je nog andere projecten lopen nu?

Zeker, ik speel ook in Dilemma. Die band heeft zo’n tien jaar geleden het debuut “Imbroccata” uitgebracht en heeft het in het verleden erg goed gedaan. Door omstandigheden is het stil komen te liggen, maar twee jaar geleden weer opgepakt. Vorig jaar hebben we op het IO pages festival gespeeld en dat ging zo lekker dat we weer ambities kregen voor een tweede plaat. Daar werken we nu aan en hopelijk vinden we interesse bij een platenmaatschappij als we zover zijn. Verder werk ik nu samen met Dec Burke, bekend van Darwin’s Radio en Frost aan een nieuwe band. Ook John Jowitt en Mark Westworth (ex IQ) zijn bij dit nieuwe initiatief betrokken. In het najaar gaan we een nieuwe cd opnemen als alles goed gaat.

Zo draai je ondertussen toch serieus mee met de grote namen in de prog…

Inderdaad ja. Weet je, ik geloof er vast in dat je je dromen moet najagen en tien jaar geleden had ik niet verwacht dat deze dromen uit zouden komen. Maar je moet doorzetten en dat heeft z’n hoogte en dieptepunten, z’n goede en arme jaren. Het vraagt veel inzet want het komt niet vanzelf. Ook het contact met Neal Morse heeft zeker geholpen om verder te komen, ook om mijn spel verder te professionaliseren, want hij vraagt het uiterste. Ik heb natuurlijk ook veel gedaan als tourmanager voor Neal en zijn optredens hier mede mogelijk gemaakt. Sinds 2006 hebben we elk jaar een tour gedaan en zo kom je steeds een stapje verder. En daarbij vind ik het geweldig om met mijn held te kunnen spelen!

Laatste vraag: zien jullie het zitten om Harmagedon live te gaan spelen?

Ja! We hebben zelfs al ruimte gemaakt in de agenda, maar ook dit hangt af van het succes van de plaat. Recensies, verkopen, het helpt allemaal om het vertrouwen te geven en optredens te kunnen boeken. Als het allemaal tegenvalt kan het dus nog misgaan, want op lege zalen zit niemand te wachten. De eerste reacties zijn echter zeer hoopvol en dat geeft vertrouwen in de toekomst. We willen niets liever dan optreden, waar dan ook. Maar het moet financieel haalbaar zijn natuurlijk. Alles is erop gericht om verder te gaan met Affector, zowel op plaat als op het podium!