Interview Eleven’s Eve: “Oefenen, oefenen en nog eens oefenen”

Interview: Mario van Os
Foto’s: Ron Kraaijkamp
November 2012

Het is woensdagavond en ik rijd door het donker naar de Binnendijk in Helmond. In ‘De Oefenruimte’ heb ik een afspraak met de nieuwe band Eleven’s Eve. Deze band, ontstaan uit Ricocher, Casual Silence en Darwin’s Pride, is druk bezig met de opnames voor hun eerste cd, waarvoor ze al tien nummers in de basis gereed hebben. Hun hok is gevestigd achterin het pand dat geheel ingericht is voor bands van diverse pluimage. Na een band voor feesten en partijen gepasseerd te hebben, hoor ik in de gang al prachtige muziek. Daar moet ik zijn. En ja hoor, de volledige band staat één van hun nieuwe nummers te repeteren. Gelukkig stoppen ze niet direct met spelen als ik binnenkom, maar het nummer wordt afgemaakt.

Na kennisgemaakt te hebben met Rob, Henry, Niels, John en Robert besluiten ze om me eerst nog meer te laten genieten van hun muziek. Te beginnen met hun meest stevige en up-tempo nummer Inside Of You. Het enthousiasme waarmee deze band speelt valt direct op en de kwaliteit van dit nummer ook. Stevige Progmetal die staat als een huis. Als vanzelfsprekend ga je hun muziek vergelijken met hun respectievelijke voorgaande bandprestaties en dan merk je toch dat ze een aantal jaren ouder, wijzer en vooral professioneler zijn geworden. Of zoals Rob al aangaf in hun bandpresentatie: “We klinken anders dan onze voorgaande bands, maar wel binnen hetzelfde genre. De power van Darwin’s Pride, het dromerige van Ricocher en het melodieuze van Casual Silence”. Bij dit eerste nummer ligt het accent op die power, het dromerige en melodieuze komt bij de volgende nummers weer sterker naar voren. Maar de combinatie van deze elementen en de symbiose die ontstaat bij de bandleden, maakt Eleven’s Eve sterker en grootser dan de som van de afzonderlijke delen.

Het tweede nummer komt mij bekend voor. Dit nummer heb ik mogen ontvangen bij hun aanmelding voor het Dutch Exposure Project. Dit nummer, toen nog The End geheten, is nu omgedoopt tot The End & Far Beyond en klinkt al veel volwassener. Op de eerste demo-opname was de ritmesectie (bas en drums) nog vervangen door een computer. Het nummer komt nu veel bombastischer over. Niels Nijssen geeft ook aan dat hij binnen deze band echt moet bassen, goed opletten wanneer hij met welk instrument meegaat en niet zomaar als ondersteuning van de drumpartijen.
Als derde nummer krijg ik dan het meer gevoelige Only Once Upon a Time te horen. Wat ben ik bevoorrecht om op een woensdagavond een soort privé-optreden van deze band te krijgen.
De oefenruimte is klein, staat vol met apparatuur en de akoestiek is heel anders dan ergens op een mooi poppodium. Als dit dan al zo geweldig klinkt, hoe zou het dan op een podium klinken. Ik ben zeer benieuwd en hoop dit dan ook binnenkort te gaan beleven. Na het mini-optreden wordt er koffie ingeschonken en later nog een ander typisch Brabants drankje (uit het nabij gelegen dorpje Lieshout :-) ) en beginnen we over hun muziek te praten.

Kunnen jullie vertellen hoe jullie bij elkaar gekomen zijn?
John: Nadat ik in 2007 gestopt ben met Ricocher ben ik voortdurend op zoek geweest naar een goede bandsamenstelling om mee verder te gaan. Toen vorig jaar Rob met zijn band Casual Silence stopte ben ik met hem in contact gekomen. En eigenlijk klikte het meteen.
Rob: Ik was blij met het telefoontje van John. Nadat we besloten hadden om te stoppen met Casual Silence, wilde ik nog lang niet stoppen met zingen. Ik heb daarna direct met Henry gebeld of hij ook deel wilde uitmaken van deze band.
Henry: Hoewel ik eigenlijk uit Casual Silence was gestapt om mijn Medea project weer op te pakken, kon ik dit natuurlijk niet laten lopen. Het Medea project zal dus weer even moeten wachten.

Maar jij was bij Casual Silence de toetsenist en dat zou John al doen. Ben je daarom gitaar gaan spelen?
Henry: Nou eigenlijk niet. Ik speel al langer gitaar dan toetsen, maar bij Casual ben ik de toetsen gaan doen. In het begin was het wel een beetje stroef en weer wennen, maar het voelt heel vertrouwd. Net als het schrijven van de nummers. Bij Casual deed ik dat voornamelijk alleen en nu doe ik dat samen met John. Ook de wijze waarop we de nummers schrijven is heel anders.
John: Ik heb natuurlijk al een hele berg nummers klaar liggen. Nadat ik met Ricocher ben gestopt, ben ik gewoon doorgegaan met nummers schrijven. Maar niet alles past bij deze band.

Wat bedoelen jullie met anders schrijven van de nummers?
John: Henry en ik brengen de nummers aan, maar het zijn de ruwe schetsen die we in de oefenruimte verder uitwerken met de hele band. De drumpartijen worden verder ingericht, de bas en gitaarsolo’s worden toegevoegd, etc. etc.
Henry: Ik vind deze werkwijze wel prettig. Het merendeel van de nummers ligt nu al in grote lijnen klaar, daar was anders minimaal twee weken mee bezig. Maar tegelijkertijd heb ik nog steeds de vrijheid om mijn gitaarpartijen nog helemaal in te vullen. John komt met de contouren van het nummer en zegt hooguit “het moet zo ongeveer klinken” en dan kan ik het zelf helemaal invullen.
John: Ja, ik heb nog nooit gitaar gespeeld en dan laat ik dat graag aan de expert over, hahaha.
Niels: Dat geldt ook voor mijn baspartijen. Vroeger was ik alleen de ondersteuning van de drums, nu moet ik echt gaan opletten, meespelen met de toetsen of gitaar of zelf soleren. Dat maakt het overigens wel veel leuker.

Ik heb net een paar van jullie nummers gehoord en dat klonk zeker goed.
En voordat ik mijn vraag kan stellen, heeft Rob een vraag:
Rob: Wij willen ook graag een vraag stellen: Kun je wat feedback geven, wat vond je er van?
Mario: Voor mij klinken jullie als beginnende band al heel professioneel. Je kunt horen dat jullie allemaal al een muzikale carrière hebben gehad. Maar ook het samenspel in de band is goed. Muzikaal zijn de nummers goed opgebouwd, goede lange intro’s, mooie solo’s en complexe structuren.
Rob moet lachen en zegt: Daar was ik al bang voor. Onze doelstelling was om korte compacte nummers te maken die gemakkelijk in het gehoor liggen. Dat is dus niet gelukt … hahaha.
Onze nummers zijn gemiddeld ook 5-6 minuten met een uitschieter van ruim 8 minuten, dus zeker niet compact. En complex hoor ik je zeggen, dus ook niet gemakkelijk in het gehoor.
Mario: Dat klopt dus eigenlijk wel. Maar ik ben zeer verrast door jullie muziek. Het klinkt gewoon goed en heeft alles wat ik van progressieve muziek verwacht. Waarschijnlijk door de invloeden van Darwins Pride steviger dan Richocher en Casual Silence, maar wel even emotioneel en melodieus.
Rob: Dat is een mooi compliment en ja, Robert is als drummer zeker onze animal.
Robert: Darwin’s Pride was inderdaad harder dan de andere bands, maar ik kan mijn ei hier goed kwijt en heb zeker mijn inbreng. Ik heb een voorliefde voor prog (metal) muziek, ik ben onder andere een grote fan van Dream Theater, en voel me dan ook erg goed op m’n plek in deze band. We luisteren goed naar elkaar en geven elkaar de ruimte om iets neer te zetten.

Jullie hebben je teruggetrokken als kandidaat voor het Dutch Exposure Project. Waarom?
John: Het hele project kwam eigenlijk net iets te vroeg voor ons. De tijdsdruk zou dan te hoog komen te liggen en dat zou ten koste kunnen gaan van de kwaliteit en onze creativiteit. En dat willen we niet. We willen ons direct goed presenteren door onze muziek in één keer goed neer te zetten. De mensen kennen ons van onze vorige bands en ze verwachten dus ook wat. En daar moeten we wel aan voldoen. Dat is ook een beetje het nadeel van de bekendheid die we al hebben. Het publiek kent je en neemt daardoor geen genoegen met een half product. Het moet meteen goed of eigenlijk beter staan. Die druk voelen we ook wel.

Wanneer kan het publiek wat van jullie verwachten?
Henry: We zijn nu een jaar bezig en hebben tien nummers gerepeteerd. Of eigenlijk negen en we zijn nog bezig met het tiende nummer. Dat gaan we de komende weken verder invullen.
Rob: Er moet overal nog wel wat aan geschaafd worden voordat ze opgenomen kunnen worden en op cd gezet kunnen worden. Maar we hebben nu wel genoeg eigen repertoire om het live te spelen. En daar willen we ons ook graag eerst op gaan richten. Live spelen!
John: Maar het is momenteel heel moeilijk om goede optredens te krijgen. Het publiek komt niet meer zo gemakkelijk en de zalen zijn voorzichtiger met boeken. Maar als er zalen zijn die ons willen dan houden we ons aanbevolen. En dat is dan weer het voordeel van onze bekendheid uit de vorige bands, de zaaleigenaren kennen ons al en wij hen.
Rob: En onze website “ www.elevenseve.com” wordt momenteel gebouwd en ingericht. Als deze online is kunnen we ons gaan storten op onze marketing en presentatie.
<Mario: ondertussen staat hun website online, dus ga meteen maar eens een kijkje nemen>

Hebben jullie nog meer te melden aan onze lezers?
Rob: Ja … misschien wel (Rob komt een beetje aarzelend over en vraagt zich af of hij dit al kan vertellen). We hebben plannen om naast de huidige vijf bandleden ook nog een aantal zangeressen toe te voegen aan de band. Niet op de voorgrond, maar als achtergrondzang.
Niels: Die plannen zijn ook al redelijk concreet, we hebben al met een paar dames gesproken.
Mario: En waar moet ik dan aan denken?
Niels: We worden zeker geen gothic band, de zangeressen staan niet op de voorgrond. Denk aan bijvoorbeeld een band als Sylvan waarbij de zangeressen de muziek ondersteunen, maar niet prominent op de voorgrond staan.
Mario: Bij Casual Silence hadden jullie ook een achtergrondzangeres, moet ik daaraan denken?
Henry: Inderdaad, dat is wel enigszins te vergelijken.

Update: Bij het uitwerken van dit interview kreeg ik de volgende mail van John:
“Even een korte update: We hebben gisteren twee zangeressen op bezoek gehad die ons gaan versterken qua samenzang. De jongste zangeres Bo is het nichtje van Rob (ze heeft ook meegezongen bij de presentatie van accoustic fields van Casual Silence). De andere zangeres is Josien. Zij heeft meegezongen op enkele albums van Jadis. Hopelijk gaat ’t werken, we gaan de komende weken hard met ze aan de slag om iets moois neer te zetten.”
Een paar weken later heb ik ook kennis kunnen maken met beide zangeressen. Zeker een aanwinst en versterking voor de band.

Na dit laatste nieuwtje zijn de koffie en de andere versterkingen genuttigd en worden nogmaals de instrumenten ter hand genomen. Het 9^e nummer uit hun repertoire, The Circle Of Life, dat dus nog een ruwe versie is, wordt ten gehore gebracht. Vervolgens nog een tweetal covers waarmee de band een jaar geleden is aangevangen. Met onder andere Hooks In You van Marillion, de band waar Ricocher hun naam aan had te denken en waar ook deze band nog steeds een grote fan van is. Napratend over progressieve muziek in het algemeen, het nieuwe album van Marillion in het bijzonder en van alles en nog wat, wordt de oefenruimte weer afgebouwd. Robert, die het minste heeft gezegd, maar als drummer zeker niet stil heeft gezeten, is natuurlijk weer het langste bezig met opruimen, zodat de rest nog gezellig met mij kan kletsen.

Een paar uur later rij ik vanuit Helmond weer naar huis. Een leuke ontmoeting en heel mooie ervaring rijker. Eleven’s Eve is een band om naar uit te kijken. Ik kan niet wachten totdat ik de muziek van deze band op een zilver plaatje heb en ze live kan aanschouwen op één van de podia in Nederland. Hun eerste optreden is reeds gepland op 1 februari 2013 bij CCD te Deurne, en op 7 juli 2013 staan ze in ’t Blok in Nieuwerkerk.

Info:
Eleven’s Eve is:
John van Heugten: toetsen (Ex-Ricocher)
Rob Laarhoven: zang (Ex-Casual Silence, Ex-Darwins Pride)
Henry Meeuws: gitaar (Ex-Casual Silence, Medea)
Niels Nijssen: basgitaar (Ex-Ricocher)
Robert Strijbosch: drums (Ex-Darwins Pride)
Achtergrondzangeressen: Josien Obers (Ex-Jadis) en Bo van der Vrande.

Website:  www.elevenseve.com
Facebook: http://www.facebook.com/ElevensEve