Short Story: Bijna 20 Jaar Galleon (een zeer uitgebreid interview)

Datum: 15-02-2011
Interview: Markwin Meeuws

Net op de valreep van het nieuwe jaar kwam onlangs de nieuwe cd van de Zweedse band Galleon uit. “In The Wake Of The Moon” is alweer de negende cd, en Progwereld realiseerde zich dat Galleon alweer bijna 20 jaar bezig is binnen de progscene, maar dat we eigenlijk vrij weinig weten van de band en hun muziek. Tijd om de twee oerleden – zanger/bassist Göran Fors en toetsenist/producer Ulf Pettersson eens aan de tand te voelen. Om een liedje van het debuut aan te halen, was het verhaal van Galleon werkelijk een short story?

Welkom! Vertel om te beginnen eens waneer jullie geboren zijn, waar jullie zijn opgegroeid en hoe lang jullie elkaar al kennen?
Göran: Ik ben geboren in 1963 in Ljusdal, Zweden en leef daar nu al bijna heel mijn leven. In mijn jeugd heb ik wel in andere steden gewoond; mijn vader speelde professioneel in bands dus we zijn wel een paar keer verhuisd.
Ulf: Ik ben geboren in 1961 in Söderhamn,  waar ik ook ben opgegroeid, maar toen ik ongeveer twintig was verhuisde ik naar Stockholm. Daar werkte ik een paar jaar als sessiemuzikant, maar ik was blijkbaar niet erg goed, omdat ik werkloos werd. Ik verhuisde terug naar Söderhamn, waar ik de studio oprichtte waar uiteindelijk de eerste vijf Galleon-albums werden opgenomen.

Zijn jullie trots op wat jullie met Galleon in deze bijna twintig jaar hebben bereikt?
Göran: Ik ben er erg trots op, maar als muzikant, schrijver of als artiest in het algemeen wil je altijd meer bereiken.
Ulf: Er is iets aan het geluid van Galleon dat me aanspreekt, en ik heb de afgelopen twintig jaar de essentie daarvan proberen te ontdekken. Het is alsof je steeds een laagje van een ui afpelt. Mijn visie is progressieve rock de 21ste eeuw  binnen te leiden. Dat klinkt misschien wat pretentieus, maar ik vind het een leuk idee te denken dat Galleon een act is met een geheel eigen identiteit. Ik denk dat we daar in de basis aardig in zijn geslaagd, maar alles nog niet tot volle bloei hebben laten komen.

Hoe vaak treden jullie per jaar op?
Ulf: Dat is een makkelijke vraag: 0,2 keer per jaar, haha! We hebben namelijk sinds 2004 niet meer opgetreden.
Göran: We zouden eigenlijk graag wel weer willen optreden, dus we hopen dat we dat dit jaar kunnen organiseren.

Ik denk dat “Lynx”, uit 1992, een erg sterk debuut is dat te weinig aandacht krijgt in vergelijking met de opvolgende platen. Zijn jullie het daarmee eens? Wat vinden jullie de sterkste tracks van de plaat?
Göran: Misschien, maar als ik naar “Lynx” luister, klinkt het toch als een éérste album, een beetje ongepolijst en wat naïef. Toch staan er sterke nummers op zoals Untouchable, The Storm, Submission en News.
Ulf: Oorspronkelijk was “Lynx” niet bedoeld als debuut cd. Toen Galleon – toen nog onder de naam Aragon – in 1991 bij mij in de studio kwam, was de intentie een demo op te nemen en te documenteren wat ze tot dan toe hadden bereikt. Daarom is de productie niet zo goed. De reden dat de keyboards wat ‘off’ klinken, komt omdat gitarist Micke Värn ze inspeelde, en hij is toch vooral een gitarist. Ik nam weliswaar de toetsen opnieuw op toen bleek dat er toch een cd van zou worden gemaakt, maar de andere lui vonden om de één of andere reden Värn’s bijdragen interessanter.

In On The North Shore, Pt 2 zingt Göran ‘Life is a disappointment and a big deceit, it’s full of broken promises’. Denk je daar bijna twintig jaar later nog zo over?
Göran: Haha, dat zijn sterke woorden van een jonge man die erg boos op de wereld was toen hij dat schreef. Je krijgt wat zware klappen te verduren in het leven. Toch probeer ik geen bittere, oude man te worden!

Toen jullie dit debuut opnamen, wat waren jullie voornaamste invloeden?
Ulf: Ik begon al in 1977 progressieve rock en jazz/fusion te spelen, dus toen Galleon voor het eerst mijn studio binnenkwam in 1991 was het alsof ik het verleden terugbeleefde. En uiteraard, sprekende voor mijzelf, mijn invloeden waren Genesis, Yes, Gentle Giant en Emerson, Lake and Palmer, omdat dat muziek was die ik als tiener beluisterde.
Göran: Voor Micke, Dan en mijzelf waren dat Rush en Marillion, maar ook Genesis, IQ, Camel, Yes en een hele hoop andere bands.

Het lijkt alsof Ulfs invloed op zowel de tekst als de muziek bij de tweede plaat, “Heritage & Visions” uit 1994, zijn toegenomen. Wat is eigenlijk zijn rol als producer, en hoe beïnvloedt dat de muziek?
Ulf: Omdat “Lynx” oorspronkelijk was bedoeld als een demo, en ze slechts toevallig mijn studio nodig hadden, was ik toen nog niet zo betrokken. Voor zover ik wist was de progressieve rockscene dood en begraven, dus ik was verbaast toen Göran mij enkele weken na de release van de cd belde om te vertellen dat de reacties uitstekend waren en dat de eerste persing moest worden herdrukt. Nu wilden ze ook optreden, maar zonder toetsenist was dat voor Galleon wat lastig. Ze vroegen mij, waar ik in eerste instantie weinig zin in had, maar Göran kan behoorlijk vasthoudend zijn! Dus ik werd daardoor officieel lid van de groep, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want ik verbaas me erover dat ik bijna twintig jaar later nóg steeds lid ben.
Göran: Het meeste materiaal van “Heritage & Visions” was al geschreven voordat Ulf er bij kwam, maar omdat we een democratische band zijn luisteren we altijd naar elkaars ideeën, en een hoop van zijn ideeën hebben ons tot betere muzikanten gemaakt. Ik kan in alle eerlijkheid stellen dat als we Ulf niet ontmoet hadden, Galleon niet meer had bestaan.

Het album opent met het erg sterke Lullabye, dat ik beschouw als een o-zo-typische Galleonsong. Gastspeler is violist Björn Lodmark. Jullie gebruiken zelden gasten. Waarom eigenlijk niet?
Ulf: Ik was juist bang dat we teveel gastmuzikanten gebruikten. Op “From Land To Ocean” bijvoorbeeld spelen ook Johnny Martinsson als extra drummer, Stefan en Kristina Olssen op bouzouki en fluit (op “Land”) en mijn vrouw Tanja Hedlund doet de achtergrondvocalen. Persooonlijk houd ik niet zo van gastmuzikanten, eerlijk gezegd, maar bij “Lullabye” hadden we het gevoel dat er wat miste aan de song, zodat we Björn Lodmark vroegen voor een vioolpartij.

Permanent Vacation is een klassieke song. Het begin ervan is als een natte droom voor elke neoprogliefhebber. Hoe kwam het nummer tot stand?
Göran: Micke Värn en ik luisterden toen veel naar Rush en Marillion, maar ook naar IQ, dus ik denk dat Micke, die het stuk heeft gecomponeerd, voornamelijk door IQ is geïnspireerd. Ik kan me ook herinneren dat – het was immers de tijd voor computers – dat we het begin stuk telkens opnieuw, en weer opnieuw inspeelden, om het goed te krijgen. De bloedblaren kwamen erdoor op de vingers. Maar ja, no pain no gain.

“King Of Aragon” heeft een vreemde geschiedenis. Vertel ons er eens iets over?
Göran: We hadden wat materiaal over van “Heritage & Visions”, dus we dachten erover een ep te maken. Dat werd “At This Moment In Time” en die kwam in 1994 uit. Die stuurden we naar Zero Corporations in Japan, maar zij wilden toch liever een heel album, dus we moesten snel nog wat songs erbij voegen.
Ulf: We realiseerden ons ook dat het maken van “The All European Hero”, waar we al mee begonnen waren, langer zou duren dan verwacht, dus vandaar het idee van die ep.

Alle teksten van deze plaat zijn geschreven door jullie vorige gitarist Micke Värn. Missen jullie hem in de band, als persoon? Kunnen jullie je nog steeds verplaatsen in zijn teksten en muziek?
Ulf: Het spijt mij vooral dat ik zijn kwaliteiten niet meer waardeerde toen hij nog in de band was. Nu realiseer ik me zijn talent en het feit dat hij fantastisch werk schreef, en ik mis dat echt. Toen we onze eerste vier platen opnamen, was hij erg fanatiek. Maar toen een goede vriend van hem overleed aan een hartkwaal, en hij de magie van computers ontdekte, veranderde hij letterlijk in een ander persoon. Muziek kon hem niets meer schelen, en vooral Galleon niet meer.
Göran: Hij kon zeker goed met woorden omgaan, en dat mis ik af en toe wel. Bijvoorbeeld in News als ik moet zingen: ‘They always kill the bartender at my favourite cantina. Just when I have thought them to make a decent Dry Martini’ of in The Russian Ice Princess: ‘I saw Polynesian frenchfries , glowing in the dark while the mastermind neglects to cover his face’. Ik hou van zijn teksten, die zowel grappig als serieus zijn.

Deze plaat kent in de vorm van het de titelnummer King Of Aragon één van jullie sterkste composities, maar als geheel vertoont de cd geen eenheid. Zijn jullie het daarmee eens?
Göran: Ja, zeker. Zoals ik al zei komt dat omdat we in zeer korte tijd met meer liedjes aan moesten komen.
Ulf: Ik denk persoonlijk dat King Of Aragon misschien de beste Galleon-song is die er is. De rest is inderdaad gemaakt vanuit de wens van het Japanse label, haast uit paniek. Dus ja, ik ben het ermee eens.

Wat is precies het thema van de conceptplaat “The All European Hero”? Wie was hiervoor verantwoordelijk?
Ulf: Micke had het idee al toen we “Heritage & Visions” aan het opnemen waren. Het gaat over drie broers die opgroeien in een Europese samenleving, maar ieder drie verschillende wegen kiezen in het leven. Het was in principe een goed verhaal, maar ik denk dat mijn bijdragen in het proces het concept wat hebben verstoord. Ik denk dat als ik me er niet zoveel mee bemoeid had, en Micke z’n gang had laten gaan, dat het dan een prachtige conceptplaat zou zijn geworden. Stukken van “King Of Aragon”, namelijk Crime Wave en From Square To Circle waren oorspronkelijk ook bedoeld voor “The All European Hero”.

De toetsen, zowel piano als synthesizers, klinken absoluut fantastisch op deze cd. Galleon lijkt ruimtelijker te klinken dan vele andere, veel bombastischere bands. Doen jullie dit bewust?
Göran: We waren niet bewust bezig om anders te klinken dan andere neoprog-bands, maar we wilden het materiaal wel laten ‘ademen’. Ik ben het met je eens dat het geluid erg goed klinkt.
Ulf: Onze arrangementen leunen altijd erg op de compositie zelf, welke altijd centraal staat bij Galleon. We willen ook altijd dat elke song van een album eenzelfde kleurstelling heeft, en ik denk dat “King Of Aragon” een goed voorbeeld was dat alle kleuren over het doek waren gesmeten, terwijl “The All European Hero” daarom bewust daar een tegenstelling op is. Het gebruik van de vleugel die je op deze plaat hoort was vooral omdat ik op dat moment in een theater werkte, waar een vleugel stond. Dus ik heb op een dag wat opname-apparatuur meegenomen en stukjes opgenomen, die ik later gebruikte in de studio voor deze plaat.
Göran: Als je goed luistert, hoor je de kraakjes van zijn stoel op de houten vloer van dat oude theater in Söderhamn!

Zowel Jack’s Slumber Party en Paternity Suite zijn goede voorbeelden van de prachtige ballads die Galleon kan produceren. Ik vind dit aspect van Galleon wat onderbelicht. Wat is jullie gedachte?
Gorän: Ja, misschien een beetje. Veel progfans willen juist lange, complexe songs, en we proberen te voorkomen dat er teveel langzame of zachte gedeelten voorkomen in een plaat, want dat zorgt ervoor dat het tempo verloren gaat.
Ulf: Ik weet niet of het ondergewaardeerd is; en als dat zo is, dat is dat omdat we zelf als luie mensen die we zijn, die volledig de potentie van een eenvoudig liedje naar boven durven te laten komen.

Het wat ‘Keltische’ gedeelte aan het einde van de plaat verstoort naar mijn mening de plaat nogal, hoewel het vlotte Repent dat de cd afsluit, veel goedmaakt. Hoe is dit tot stand gekomen?
Göran: We wilden de plaat beëindigen met een meer uptempo song, en als dat Keltisch klinkt is dat puur toeval. Toch kan ik me herinneren dat ik niet dol was op de opname.
Ulf: Repent was feitelijk mijn eerste echte compositie voor Galleon, dat naar mijn mening wat als een Amerikaans AOR-liedje klinkt. Het overgrote gedeelte van de plaat betreft echter Micke’s composities.

Veel fans zien “Mind Over Matter” als de beste cd van jullie tot dusver. Vijf tracks, en niet één is minderwaardig. Zijn jullie het daarmee eens?
Göran: Het is ook mijn favoriete Galleon-cd.
Ulf: Het is de eerste keer dat we genoeg materiaal hadden om uit te kiezen, waardoor we een coherent album konden samenstellen. Maar ja, zoals we weten, life is a big deceit dus we hadden wel nog wat pech. Micke verloor alle belangstelling voor muziek, zoals eerder verteld, en kwam op de repetities met nauwelijks enige motivatie. Bovendien verhuisde hij ook naar Stockholm, zodat het lastig was hem in de studio te krijgen. De basistracks van “Mind Over Matter” zijn live opgenomen, met een andere gitarist, maar de resultaten waren zo slecht dat we al snel totaal opnieuw moesten beginnen. Het volgende probleem was dat Dan Fors niet zo’n zin had alle drumpartijen opnieuw in te spelen. Hij heeft een enorme studio-angst, zodat we de opname-apparatuur naar zijn oefenstudio verhuisden om daar de drums op te nemen. Daarnaast was dit het eerste album dat we deels in een digitale omgeving opnamen, wat toen nog heel erg wennen was, en ook de nodige technische problemen gaf. Dus eigenlijk had de titel van de plaat andersom moeten zijn, “Matter Over Mind”, haha!

Micke Värn’s input in deze plaat lijkt geminimaliseerd. Wat is er gebeurd? Is zijn vertrek na deze plaat de reden dat de cd een wat nostalgisch gevoel met zich meedraagt?
Ulf: Zoals al eerder gezegd, Micke had elke interesse in muziek verloren, en ging zich richten op zijn nieuwe interesse in computers. Zijn aandeel aan “Mind Over Matter” is nihiel. We hoopten toen dat het slechts een periode zou zijn, maar het bleek juist het einde te zijn. Dat klinkt allemaal wat bitter, dus ik wil duidelijk maken dat ik geen enkele wrok tegenover hem koester. We zien elkaar nog steeds af en toe en ik heb veel respect voor hem.

Zowel Art Gallery als House Of Plenty zijn absolute hoogtepunten. Willen jullie wat over deze tracks vertellen?
Ulf: House Of Plenty is een allegorie over een land dat in een spookland verandert als mensen met geld en macht het land verlaten zodra er een crisis aan de horizon verschijnt. De compositie tekent de periode van met name Zweden dat niemand in de politiek meer visie leek te vertonen, en ik dacht werkelijk dat het land op sterven lag.
Göran: Art Gallery gaat over een een kunstgallerij waar alles mogelijk is, waar realiteit en fictie door elkaar lopen. Daarom is het nummer ook zo surrealistisch.

Aan het einde van Art Gallery, waar de bas van Göran en de toetsen van Ulf samensmelten, lijkt er iets magisch te ontstaan. Wat is het geheim perfecte neoprog te produceren en te spelen?
Ulf: Ik claim niet de juiste formule daarvoor te hebben, maar ik heb er wel gedachten over. Het moeilijkste is om moderne synthesizers goed te laten samenvallen met de andere, ‘echte’ instrumenten zoals gitaar, bas en drums. Moog, Mellotron, orgel en piano zijn als (wat) oudere instrumenten gemakkelijker daarmee te verenigen. Zo klinkt een Mellotronkoor op zichzelf heel raar, maar samen met die andere instrumenten heel majestueus. Het omgekeerde geldt vaak voor moderne synthesizergeluiden. Die klinken op zichzelf vaak heel aangenaam, maar ‘verdrinken’ vervolgens weer in het totaalplaatje. Wat ik dan eigenlijk doe is dat ik zowel de oude als de nieuwe geluiden samenvoeg, zodat je van beide de voordelen ondervindt. Uiteraard betekent dat ook dat ik nog steeds zoek naar de juiste balans. Overigens had ik ooit een 400s Mellotron, maar die is eind jaren ’80 gestolen. Er gaat geen dag voorbij dat ik daar nog van baal!
Göran: Ulf heeft ook hele specifieke ideeën over hoe mijn basspel moet klinken. Maar om eerlijk te zeggen vind ik dat totaal niet erg, gezien het eindresultaat!

Vertel eens iets over het twintig minuten durende “The Wanderer”? Is het een vooruitspiegeling naar het bijna zestig minuten durende The Ocean  op “From Land To Ocean”?
Ulf: Ik had een popliedje met een fantastische melodie bedacht, maar het was niet progressief genoeg voor Galleon naar mijn mening. Dus ik trok het uit elkaar en begon andere delen om die popsong heen te componeren. Uiteindelijk werd het een stuk van twintig minuten. Ik was beïnvloed door de filosoof Peter Nison. Eén van zijn boeken gaat over de ‘Wandering Jew’, Ahasverus, die volgens de legende Jezus een plek weigerde op zijn stoep in Jeruzalem, op zijn weg naar Golgotha. Jezus vervloekte daarop Ahasverus dat hij de aarde moest doorlopen tot de dag van zijn terugkomst. Door de gehele geschiedenis heen zeggen mensen hem gezien te hebben, rondtrekkend over de aarde. The Wanderer gaat dus over de filosofiosche onderwerpen over en vragen gebaseerd op dat boek van Nilson, met Ahasverus als ‘observator’.

“Beyond Dreams” is de Galleon-cd waar zelfs de fans niet écht warm voor lopen. Jullie klinken vermoeid. Zelfs het artwork is niet naar de standaard van Galleon. Wat was er aan de hand?
Ulf: Hmm, ik weet niet. Before The Sunrise, Let Us Be Amazed en Dreamland komen eigenlijk van de overgebleven opnames van “Mind Over Matter”. Maar misschien is het toch waar, omdat na het gedoe rondom “Mind Over Matter” we allemaal een beetje lam geslagen waren. Toch kan ik me goed de energie herinneren toen Sven Larsson de band versterkte.
Göran: Ik denk dat er wel sterke tracks op staan eigenlijk. Het was ons eerste album bij Progress Records, en we hebben het artwork laten doen door Hansi Cross (de baas van Progress Records, red). Achteraf gezien misschien niet zo’n goede keuze, want de hoes had inderdaad beter gekund.

Ik heb ergens gelezen dat jullie ondertussen eigenlijk al bezig waren met “From Land To Ocean”. Is dat waar?
Göran: Nee, dat is niet waar, maar ik begrijp waar het verhaal vandaan komt. We waren aan het waren in de studio op Sven, en Ulf en ik waren aan het spelen met allerlei synthesizer-geluiden. Daaruit is het groffe materiaal voor “From Land To Ocean” wel uit ontstaan later. Maar we waren eigenlijk maar een beetje de tijd aan het doden. Ik denk dat ik toen aan Ulf mijn wens tot het maken van een dubbelalbum heb geuit.

Dit is de eerste cd waarop Sven Larssons gitaar speelt. Hoe hebben jullie hem ontmoet, en wat is zijn aandeel in “Beyond Dreams”?
Ulf: Ik kende Sven al van eerder. Hij was mijn eerste keuze toen Micke vertrok. Het was spannend om te zien hoe zijn aandeel zou zijn bij het materiaal dat we al hadden gecomponeerd, vooral omdat zijn gitaarspel zo verschilt van die van Micke. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken, want hij bracht juist een nieuw element in Galleons muziek, terwijl het basisgeluid onveranderd bleef.
Göran: Ja, ik heb ook erg bij Sven aangedrongen, want ik wist dat hij het heel druk had met andere bands en bezigheden. Maar ik kan heel vasthoudend zijn, zoals Ulf al zei. Sven kwam echter de studio binnen en vond het materiaal interessant genoeg. Niet om Micke af te vallen, maar hij is toch meer een begeleidende gitarist, terwijl Sven kan soleren als de beste!.

Voor veel mensen is “From Land To Ocean jullie magnum opus. Vinden jullie dat ook?
Ulf: Het was inderdaad nogal een onderneming, maar ik denk dat ik voor de hele band spreek als ik zeg dat het de eerste en laatste keer was. Het project was bijna onze ondergang, zowel individueel als als groep!
Göran: Ik denk dat het inderdaad onze magnum opus was, en ik zou juist erg graag weer zoiets willen doen. Of dat realistisch is, met het feit dat we allemaal een betaalde baan hebben, huizen, vrouwen en kinderen, het feit dat we niet allemaal in dezelfde stad wonen, is maar de vraag. Maar ja, zoals je weet, er zijn vreemdere dingen gebeurd bij Galleon!

Vreemd genoeg is dit de eerste plaat met achtergrondvocalen van betekenis, en volgens één van onze recensenten staat jullie dat goed. Waarom deden jullie het nooit eerder?
Göran: We hebben er wel over gepraat, maar Dan en Micke waren slechte zangers en daarom deden we dat nooit. Ulf kan wel redelijk zingen, en toen Sven de band binnenkwam, hebben we het geprobeerd. Toen Göran zelfs nog als drummer binnenkwam, kwamen we erachter dat hij zelfs in een koor in Stockholm zingt en dat hij juist heel goed is met harmonies.
Ulf: Ik had toen ook nog eens net mijn vrouw ontmoet, Tanja Hedlund, en zij bleek ook een fantastische zangeres te zijn. Wie weet gaan we dit aspect van Galleon, zeker nu Göran erbij is, verder uitdiepen.

Waar handelt “The Porch” over?
Göran: Oh, dat is een verhaaltje over een man op een veranda, die het na het nieuws net te hebben gekeken, bekijkt hoe stom wij mensen ons gedragen en hoe klein we zijn in het hele universum.

Het één cd vullende The Ocean staat bordevol hoogtepunten. Welke stukken behoren tot jullie eigen hoogtepunten?
Ulf: Blue Richness en dan de stukken die leiden naar Blood Waters.
Göran: Bermuda en de twee delen van Polar White, en dan Black Sea en de instrumentale gedeelten. Maar om eerlijk te zijn ga ik nooit naar een bepaald gedeelte. Als ik hem beluister, dan luister ik hem van het begin tot het einde helemaal uit.

On The North Shore, Part IV keert terug naar Part 2 op “Lynx”. Göran zingt ‘we take everything for granted’. Denk je nog steeds hetzelfde over wat we als mens de natuur aandoen? Is er eigenlijk een Part 1 en Part 3? Komt er ooit een Part 5?
Ulf: Persoonlijk houd ik meer van het poëtische Part 2. Ik ben geen fan van politieke boodschappen in een tekst. Maar Göran was in die tijd, en ook tijdens “Engines Of Creation” nogal boos op de samenleving, en hij wilde dat allemaal uiten, en daar kan ik best in komen. Maar voor de laatste plaat vroeg ik hem toch bewust wat meer zijn ‘poëtische kant in hemzelf, waarvan ik weet dat hij die heeft, op te zoeken en de resultaten waren fantastisch.
Göran: Ja, ik geloof nog steeds dat mensen de aarde voor lief nemen, en ik hoop dat uiteindelijk alle problemen rondom het milieu kunnen worden opgelost door politici of wetenschappers. Er bestaan inderdaad een Part 1 en Part 2, die hebben Micke en ik ergens op een cassette geproduceerd, in 1987 of 1988 helemaal zelfs, maar deze liedjes zijn niet erg goed. Ik sta wel open voor ooit nog een Part 5, dus wie weet!

Op “Engines Of Creation”, uit 2007 zingt Göran in The Assemblers ‘hello, is there anybody there?’, alsof je echt bang was dat mensen je als band waren vergeten. Gezien het feit dat er zoveel tijd tussen de releases van jullie platen zit, zijn jullie daar weleens bang voor?
Göran: Nee, eigenlijk niet. Ik denk dat mensen die van Galleon houden weten dat we niet meer kunnen doen, gezien het feit dat we allemaal een baan hebben, enzo. We doen ons best!
Ulf:  Ja, het is wel vervelend dat er tegenwoordig zoveel tijd tussen de platen zit. Maar ja, een jaar is zo voorbij! Göran en ik wonen nog geen honderd meter van elkaar vandaan, maar Sven en Göran J. een stuk verder.

Göran Johnsson is op deze plaat jullie nieuwe drummer. Dat betekent dat Dan Fors, Göran’s broer, afscheid heeft genomen van Galleon. Vertel eens wat meer over deze verandering?
Göran: Ik was erg verdrietig toen mijn broer vertelde dat hij een pauze wilde wat betreft Galleon, en drummen in het algemeen. Ze lijken heel erg op elkaar qua drumstijl, maar Göran’s voordeel is dat hij muzikaal breder is: hij speelt ook toetsen en gitaar, en kan tevens zingen. Dat betekent dat mocht Dan ooit weer terug willen, dat gewoon kan wat ons betreft. Göran is op meerdere vlakken inzetbaar immers.
Ulf: Ja, hij is een uitstekende vervanger van de overigens zeer getalenteerde Dan. Ik zie maar één nadeel: hij woont in Stockholm, en dat is 500 km van ons vandaan.

“Engines Of Creation” is zo’n beetje jullie ‘neo-progmetal’-cd, en verdeelde opnieuw de fans. Ik schreef in mijn recensie dat “Engines Of Creation” in 57 minuten meer ideeën herbergt dan “From Land To Ocean” over het geheel van beide cd’s.
Göran: Ja, daar ben ik het wel mee eens. De plaat komt wat fragmentarisch over, maar het heeft ook verschrikkelijk veel energie.
Ulf: Op dit album betrof het vooral de fantastische interactie tussen de twee Görans. Ik heb als nieuw item een echte Hammond toegevoegd. Een vriend van mij zocht een opslagruimte ervoor tijdelijk, en dat werd mijn studio. De ‘huur’ was het mogen gebruiken van het instrument voor dit album.

Wat is nou een Cinnamon Hideaway?
Ulf: Het is een soort Zweedse cake, die we hier tijdens koffiepauzes vaak eten. Maar het is ook een Zweeds dubbelzijdig grapje, verwijzend naar het einde van de darmen bij elk zoogdier, hahaha!

Jullie nieuwste plaat, “In The Wake Of The Moon”, is uitgekomen op een nieuw label, Aerodynamic. Wat voor soort label is dat, en wat voor plannen hebben ze met Galleon? Waarom zijn jullie weggegaan bij Progress?
Ulf: Aerodynamic is een label van Zinc Music en we hadden al eerder met hen gepraat, alleen aangezien Progress Records nog wat geld in ons had gestopt, wilden we dat contract netjes uitdienen.
Göran: Stefan, die Zinc Music leidt, is een goede vriend van ons. Toen hij zijn label begon, wilde hij zich alleen richten op AOR en Westcoast. Speciaal voor ons heeft hij het sublabel Aerodynamics opgericht. Uiteraard hoopt hij zoveel mogelijk van “In The Wake Of The Moon” te verkopen, maar er zijn ook plannen voor heruitgaves van het oudere materiaal.

Deze negende cd – hoewel opnieuw enorm herkenbaar als typisch Galleon – verschilt door het feit dat het twee, eigenlijk drie instrumentale composities telt. Was dit een bewuste keuze, en zo ja, waarom?
Ulf: Tijdens de repetities had Göran J. King Crimson’s “The Power To Believe” meegenomen, en dat heeft ons beïnvloed de instrumentale tracks te componeren. Daarnaast schrijf ik ook muziek voor films en series, en daar bleef wat van over. Ik hou er wel van dat Galleon een haast filmmuziekachtige benadering meekrijgt.

Dit keer waren er geen bezettingswijzigingen. Was het daarom gemakkelijker om deze plaat te maken?
Göran: Ja, zeker. Ulf had bovendien een erg goede preproductie gemaakt. Alleen de teksten kwamen wat lastiger tot stand dit keer, maar ook dat hebben we opgelost.
Ulf: We hadden genoeg materiaal, en dit keer geen technische problemen. Het probleem was de tijd vinden daadwerkelijk op te nemen. Ik bedoel, als we er allemaal een boterham uit konden halen, dan waren de platen zo af. Maar helaas neemt Galleon in ons leven vaak de laatste plaats in.

Sommige liedjes lijken over oorlog te gaan. Is er een thema op de plaat?
Ulf: Nee. Voor zover ik weet gaat maar één liedje écht over oorlog. De meeste andere zijn een voorzetting van het ‘life is a disappointment’ thema, wat zo vaak terugkeert in het oeuvre van Galleon. Dingen lopen nooit zoals je ze voorspelt. Daar zijn veel redenen voor, en Mr. Murphy  is verantwoordelijk voor een hoop daarvan, haha! Op Wallflower zingt Göran zelfs over de liefde, een uniek thema bij Galleon!
Göran: Ja, die Mr. Murphy-guy is altijd zo aanwezig geweest bij Galleon, dat we dachten dat we daar maar eens een liedjes over moesten schrijven. Misschien gaat hij vervolgens iemand anders pesten!

Hoe zien jullie de toekomst van Galleon? Waren de bijna twintig jaar inderdaad een Short Story?
Ulf: Het voelt wel zo, ja. De tijd is omgevlogen en het lijkt wel alsof we “Lynx” gisteren opnamen. Het feit dat het al bijna twintig jaar geleden is, is ongelooflijk. Maar we hebben al weer genoeg materiaal voor een volgend album, hoewel we dit keer extra kritisch gaan zijn over het materiaal. Bovendien moeten we gaan plannen. Het liefst willen we weer eens voor een live-publiek optreden, en we praten daar al over met een paar lui om eventueel een korte tournee op te zetten. En dan weer een nieuw album. Er is zoveel te doen, en zo weinig tijd…

We weten inderdaad dat er zeker een tiende Galleon-album gaat komen. Wat wordt het? “From Ocean To Land”? (met dit keer een hele cd Land?) Of On The North Shore – The Whole Story? Wat het ook is, Let Us Be Amazed!
Göran: Haha. We zullen zien wat er in ons opkomt!