3.2Album

We beginnen met een quizvraag. Welke groep bestond niet?
1. Emerson Lake & Palmer
2. Emerson Lake & Powell
3. Emerson Berry & Palmer

En vervolgen met een lesje ‘versie notering’. Je leest deze recensie nu op Progwereld 3.0. Op 13 april 2001 ging Progwereld 1.0 live. Een aantal jaren later gevolgd door 2.0. En in 2019 werd versie 3.0 van deze website gelanceerd. Met de groep 3.2 ging het bijna net zo. Daarvoor gaan we terug naar 1988.

Midden jaren tachtig van de vorige eeuw leefde Emerson Lake & Palmer vooral voort als herinnering aan de succesvolle jaren zeventig. Net opgerichte groepen als Asia en GTR (parasi)teerden op dat succes. Enerzijds als inspiratie, anderzijds om de muziek van ELP levend te houden. Als antwoord op Asia en GTR stampten Keith Emerson, Carl Palmer (die toen voor het eerst uit Asia was gestapt) en Robert Berry de groep 3 uit de grond. Dat resulteerde in het album “The Power Of Three” wat in 1988 werd uitgebracht. Een album dat dertig jaar later in “The Rules Have Changed” een opvolger kreeg. Zonder Carl Palmer. En zonder de op 11 maart 2016 overleden Keith Emerson.

Robert Berry bleef achter met ideeën en contouren die in het stof op de plank lagen. Als eerbetoon aan vooral Keith Emerson blies hij het materiaal schoon en componeerde een set nieuwe nummers. Die vind je op het hier besproken album “Third Impression”. Daarbij kwam het Berry goed van pas dat hij een alleskunner is. Naast producer beheerst hij veel instrumenten en geniet hij bekendheid als gewaardeerd gastmuzikant. Dankzij deze skills speelde hij op veel prog en AOR albums. Op zijn naam staan een aantal solo-albums en maakt(e) hij onder andere deel uit van Alliance, December People, Jack Foster III en uiteraard 3.

Maar nu ter zake.
De negen minuten klokkende opener Top Of The World illustreert gelijk de sfeer van het album. Gedreven en stuwende AOR met flinke proggy invloeden. Berry strooit in het rond met Keith Emerson-achtige toetsensolo’s. Je hoort genoeg afwisseling waardoor verveling nooit kans krijgt om toe te slaan. De invloeden van Emerson Lake & Palmer hoor je in het korte What Side You’re On. Het vrolijk en luchtig klinkende Black Of Night verraad dat Berry groot geworden is in AOR en melodieuze rock. De stuwende sfeer heeft plaats gemaakt voor een meer dragende en mooi breed uitgesponnen toetsenpartijen.

Voor een rustmoment zorgt het midtempo Missing Piece. Het kent een opbouw die binnen AOR vaak wordt toegepast. Twee coupletten, een kort goed in het gehoor liggend refrein, gevolgd door weer twee coupletten. De onvermijdelijke (gitaar)solo ontbreekt uiteraard niet. Waarna deze cyclus wordt herhaald. Bij A Bond Union met veel piano zakt het tempo naar ballad-nivo om daar ruim vijf minuten te blijven. Er is ook een video bij gemaakt.

Uitermate verrassend vind ik The Devil Of Liverpool. Tot aan minuut vijf trekt er een uptempo melodieuze rocker aan je voorbij. De instrumentale intermezzo’s zijn proggy en doen soms denken aan Magellan. Bij minuut vijf verandert alles. Met een fabuleuze toetsensolo op Hammond gaat Berry totaal uit zijn dak. Je waant je 45 jaar terug, in de tijd dat Tarkus gemeengoed was onder symfomanen. Het is misschien wel de mooiste minuut van het album. En de kortste.

Hoe groot is het contrast met het jazzy Emotional Trigger. Het toont de veelzijdigheid van Berry. A Fond Farewell is stuwend met de nodige Magellan-achtige toetsenbombast. Het is de prijspakker van het album. Niet vreemd dat het label het nummer verkoos tot single met bijbehorende (fraaie) videoclip.

Het laatste nummer op deze cd én waaraan Berry samen met Emerson werkte is Never. Het paste niet op “The Rules Has Changed” en bleef daardoor liggen. Ik ontkom niet aan de indruk dat het Emerson-stempel de ware reden is het alsnog uit te brengen. De bijna negen minuten, met flarden van Kansas en Cairo, zijn rommelig en fragmentarisch. De vocale overdaad aan oho’s en aha’s dragen ook niet bij aan het luistergenot. Lang geleden noteerde een Progwereld-collega een briljante term die ook toepasselijk is op dit nummer: ‘knutsel symfo’.

Van Emerson Lake & Palmer en Emerson Lake & Powell zijn we via 3 anno 2021 beland bij het tweede album van een gehalveerd 3.2. Deze volzin bestrijkt in één adem globaal vijf decennia. Hoe Emerson Lake & Palmer nu geklonken zou hebben blijft voor eeuwig gissen. Zeker is mijn diepe buiging voor Robert Berry. In zijn eentje probeert hij op dit album de nalatenschap van ELP en Keith Emerson in ere te houden. Daar is hij redelijk in geslaagd.

Blijf ik je het antwoord op de quizvraag nog schuldig. Een inkoppertje: antwoord 3.