5th SeasonAlbum

Als je je centrale epic op je debuutplaat On The Dark Side Of The Moon noemt, zullen de meeste lezers al wel weten wat de grootste invloed van deze nieuwe band is. Het kenmerkende Gilmouriaanse gitaarspel versterkt dat alleen nog maar, en daar komt de zang van Pink Floyd achtergrondzangeres Durga McBroom dan nog eens bovenop. De Finse band 5th Season is in elk geval duidelijk over wat zij willen met hun muziek: een eerbetoon brengen aan de grootheden van de prog uit de jaren 70 en Pink Floyd in het bijzonder. In mindere mate komen ook Genesis en Yes langs in de muziek van 5th Season. Overigens nog even over de duidelijke invloeden van Pink Floyd: de scherpe kantjes van deze band worden wel vermeden. De muziek van 5th Season is wat aan de brave kant. 

De kern van 5th Season bestaat uit bassist en songwriter Mikko Löytty en gitarist en producer Tapio Ylinen. Beide mannen hebben hun sporen verdiend in de Finse rockscene. Ylinen speelt bovendien in de Pink Floyd tribute-act PULSE. Dat we te maken hebben met gelouterde muzikanten is zeker aan de muziek van hun debuut te horen.

Het album begint met In Memoriam… Dit is een instrumentaal nummer van ruim tien minuten. Ik vind dit direct een van de betere nummers. Dat komt omdat het mooi is opgebouwd, de muziek wordt gekenmerkt door fijne wendingen én het gitaarspel van Ylinen. Regelmatig is de muziek behoorlijk Flower Kings-achtig.

Het tweede nummer is Daylight’s End. Een uptempo- en wat vrolijke rocker. Het is wel wat smooth. Ik vind de zang van Ylinen niet slecht, maar wel wat vlakjes. I Am The Waves is een mooie song. Dit is wat Yes-achtig. De song heeft een mooie melodie en vooral de Gilmour-achtige gitaren tillen dit nummer op.

Daarna volgt het reeds gememoreerde On The Dark Side Of The Moon, Part 1 en 2 welteverstaan. In deel 1 staat de zang meer centraal, deel 2 is vooral instrumentaal. Het is een sfeervol nummer, en wederom geeft vooral de gitaar de muziek extra cachet. De achtergrondzang van Durga McBroom voegt zeker het nodige toe. Datzelfde geldt voor de spacegeluidjes.

Het volgende nummer Lay Down is behoorlijk relaxed. Natuurlijk ontbreken nu de gitaren à la Gilmour niet. Deze song luistert lekker weg en past goed op het album. Don’t Wanna Sing Your Blues is een light bluesnummer,  inclusief Hammond-solo van Jukka Gustavson van de Finse progband Wigwam. Wel een aardig liedje, maar voor mij niet heel aansprekend. De cd eindigt met het wat slepende Desperate Measures. En daarmee zitten we weer midden in de Pink Floyd-sferen met de kenmerkende gitaar en de zang van McBroom. Ik vind dit een mooi sfeervol nummer en een waardig sluitstuk van deze plaat.

Nu alle nummers besproken zijn, is het tijd voor het eindoordeel. Aan de ene kant heeft 5th Season veel te bieden. Er wordt goed gemusiceerd, de nummers zitten prima in elkaar en het is prettig om naar te luisteren. Wat ik wat minder vind, is de wat vlakke zang en dat het bij tijd en wijle te braaf is, er wordt wel heel erg binnen de lijntjes gekleurd. Plus dat haast schaamteloos de muzikale helden een plek krijgen in de muziek. En dat is ook precies de bedoeling, ik weet het. Dit alles maakt dat voor mij 5th Season een verdienstelijk debuut heeft gemaakt waar ik met plezier naar heb geluisterd. Maar voor nu ook niet meer dan dat. Wie kickt op Gilmouriaanse gitaarpartijen zou dit zeker even moeten beluisteren.