65daysofstaticAlbum

Zzzzvvfwldderiddzzzzgggggffffrrpppppsss..

Het debuut van deze band uit Sheffield begint zoals je zou verwachten: met ruis. Volgens één theorie heet de band 65daysofstatic omdat een mens krankzinnig wordt als-ie 65 dagen naar ruis heeft moeten luisteren. Dat belooft niet veel goeds voor de argeloze recensent die zei: “geef mij die plaat maar”!

Gelukkig mixt deze band, zoals het een goede postrock-afgezant betreft, knersende ruis met lieflijke muziek, elektronische geluiden, samples en hardere rock tot een bijzonder genietbaar geheel. Dat blijkt al meteen uit het tweede liedje, dat stuk met die lange en onzinnige naam: Install A Beak In The Heart That Clucks Time In Arabic. Lekkere drum & bass, rockende gitaren en een mooi, melancholisch akkoordenschema smeden van dit nummer een ijzersterk stuk.

65daysofstatic maakt – afgezien van een incidenteel gesproken woord – instrumentale muziek volgens de regels van het spel: herhaling, redelijk simpele schema’s, veel dynamiek. Daarbij hoor je de achtergrond van de band goed terug: de heren begonnen met het verknippen en ‘herhaspelen’ van hits uit het begin van de jaren nul. Dat doen ze met hun eigen werk ook.

Je zou heel “The Fall Of Math” als een conceptalbum kunnen zien, de nummers vloeien op zo’n knappe manier in elkaar over dat je de teller van je cd-speler nodig hebt om te kunnen zien wanneer een liedje afgelopen is. Dat kun je ook als kritiek opvatten: een zekere mate van eenvormigheid speelt de band wel parten. Toen het album verscheen was dat in elk geval een reden voor veel critici om er de neus voor op te halen.

Inmiddels weten we beter en geldt de plaat als een bescheiden hoogtepunt in het genre waar het, volgende de titel in elk geval, mee hoopte af te rekenen. Een belangrijke rol is daarbij weggelegd voor drummer Jones, die zich manmoedig door de vele tempowisselingen, dynamiekverschuivingen en vooral ook knap ingevlochten – elektronische ritmes heen slaat. Een mindere drummer had waarschijnlijk een veel suffere plaat opgeleverd. Nu is “The Fall Of Math” een heel pittig album. Dat is een mooi contrast met de onderliggende melancholie die je door het hele album hoort. In dat opzicht zou je de band wel een beetje kunnen vergelijken met Porcupine Tree, maar dan met de drumsamples van Aphex Twins of The Prodigy. Alles bij elkaar verbaast het me niet dat de band ooit gevraagd werd voor het voorprogramma van The Cure.

Ondertussen kun je niet zeggen dat de plaat hoogtepunten of dieptepunten kent, daarvoor liggen de stukken teveel in elkaars verlengde. Anders gezegd: ik vind het allemaal even mooi. Van de punky erupties in I Swallowed Hard Like I Understood tot de verstilde passages in titelnummer The Fall Of Math. Daar zitten trouwens zoveel breaks in dat het wel prog lijkt. En het wonderlijke is: hoe vaker je hem draait, hoe meer gaat opvallend dat de muziek op “The Fall Of Math” eigenlijk heel melodieus en bij vlagen zelfs symfonisch is. Dat is toch een aangename verrassing voor wie alleen maar ruis en storing verwacht.

Sterke en avontuurlijke plaat van een – in mijn perceptie althans – ondergewaardeerde band.

Erik Groeneweg

CD:

LP: