AbsolaceAlbum

Dat Porcupine Tree een band is die veel andere artiesten beïnvloedt, hoef ik u natuurlijk niet te vertellen. We worden tegenwoordig regelmatig geconfronteerd met bands die de sound van Steven Wilson en de zijnen proberen te benaderen. Dat kan je kritisch bekijken, maar ook met een oor beluisteren waar je nog iets aan overhoudt. Namelijk prettige cd’s, die het goed doen in de beleving van muziek, ook al zal het waarschijnlijk nooit een originaliteitprijs winnen.

In mijn onderzoek op het internet naar deze band is de naam Porcupine Tree bijna nooit gevallen. En dat is wel opmerkelijk, want het kan bijna niet anders dat deze heren iets hebben mee gekregen van die band. In mijn interview met de band blijkt later dan ook dat ze wel degelijk gecharmeerd zijn van de icoon in de wereld van progressieve muziek. Nog leuk om te melden is dat ik waarschijnlijk ook een primeur in mijn handen heb. Want voor zover ik weet zijn er op Progwereld nog geen bands uit Dubai besproken. Laat deze band daar nu net vandaan komen, hoewel de leden gedeeltelijk ook op andere plaatsen in de wereld wonen.https://www.progwereld.org/progvizier/interview-absolace/

Goed, de muziek. Titeltrack Resolved is een nummer met meerdere gezichten. Het begint namelijk als een stevige metalsong, maar valt regelmatig terug in een milde trant, laat stukjes progressieve ritmes horen, om vervolgens weer terug te vallen in een stevig met gitaar bekleed nummer. Ook White Lies bevat een progressiviteit die ik niet zo vaak hoor, hoewel ik hier de link met Porcupine Tree andermaal neerleg. Het begint wat opmerkelijk, met percussie afkomstig van een djembé, maar de stem van zanger Nadim Jamal, de opbouw, structuur en voortgang van de song doen me erg veel aan PT denken. Vooral de ondersteunende ritmesectie van de van oorsprong Griekse drummer Greg Cargopoulous en bassist Ben Harris is vakkundig te noemen en prettig om naar te luisteren.

Het vocale geluid van de Libanese Nadim Jamal is divers, wordt regelmatig vervormd en sterk gelaagd (meerdere zanglijnen van de zanger). Dat gelaagde karakter houdt het geheel experimenteel en brengt daarmee ook een aparte dimensie in de songs aan, hoewel Jamal dat absoluut niet nodig heeft, hij beschikt namelijk over een meer dan prima stem.

Voor de oplettende lezer: buiten de cover van het album heeft deze cd nog een overeenkomst met die van Mariusz Duda’s Lunatic Soul. Het nummer Wade heeft dezelfde atmosfeer als de nummers die de voorman van Riverside heeft geproduceerd. De mooie meervoudige gelaagdheid van gitaar, bas en toetsen brengt je in een ultieme rusttoestand. Prachtig, helaas duurt het nummer maar een kleine drie en een halve minuut, wat mijns inziens wel wat langer had mogen zijn. Want genieten doe je natuurlijk zo lang mogelijk. Overigens mag je Epigraph, de intro van de plaat, gemakshalve ook onder die vergelijking met Lunatic Soul scharen, ook die kent dezelfde atmosferen.

Apogee heeft een brute gitaarriff die de song heerlijk op gang brengt en de gitaren blijven de luisteraar gedurende acht minuten lekker onderhouden. Ook hier weer subtiele percussie die de drums ondersteunen. Drummer Cargopoulous beperkt zich hier overigens niet alleen tot de drums en percussie, maar tussen de zang van Jamal mijmert hij hier ook een Grieks gedicht afkomstig van zijn grootvader.

Hoe dan ook is dit een goed geproduceerd album, de muzikanten verstaan hun vak goed, ik kan weinig kritische punten noemen aan deze cd. Toch hoop ik bij een volgend werkstuk wel op wat meer zijstapjes binnen het creatieve vlak, waardoor ze echt origineel kunnen worden in het genre, en daardoor de vergelijking met de toch al te vaak in deze recensie genoemde Britse band niet meeer zo vaak naar voren komt. Ook de lat van diversiteit kan in mijn ogen wel wat hoger gelegd worden. Ondanks deze opmerkingen kunnen fans van de in deze recensie genoemde namen ‘Abso(luut)lace’ overweg met dit album..

Ruard Veltmaat