AdventureAlbum

Er zijn tal van conceptalbums over Jack The Ripper. Maar heb je ooit gehoord van Belle Gunnes?

Belle Gunness werd in 1859 geboren als Brynhild Paulsdatter Størseth. Ze was een Amerikaanse vrouw van Noorse afkomst die verdacht werd van de moord op vijftien mensen. Nadat ze in 1908 vermist raakte, brandde haar boerderij op 28 april 1908 tot de grond toe af. Tussen de resten van het huis vond men vijftien lichamen, waaronder het onthoofde lichaam van een vrouw en de in stukken gehakte lichamen van veertien mannen. Het lijk van de vrouw zou Belle Gunnes zijn, alhoewel dat nooit werd aangetoond. Het uit Noorwegen afkomstige Adventure greep Belle Gunnes aan als concept voor het vijfde album “Tales Of Belle Part 1: Across The Ocean”.

Het macabere concept heeft Adventure verpakt in zeventiger jaren symfonisch getinte hardrock, met als grootste referentiepunt Uriah Heep. Dat is vooral de verdienste van toetsenman Odd-Roar Bakken, die eerder met Morild al twee albums maakte. De microfoon is afwisselend in handen van zanger Kjell Myran en zangeres Elen Cath Hopen, die ook fluit en piano speelt.

Zanger Kjell Myran maakt zijn opwachting in het openings- en titelnummer Hell’s Belle. Zijn stemgeluid heeft theatrale trekjes, hetgeen de duiding van het thema op momenten ten goede komt. Verder horen we vrij eenvoudige rechttoe-rechtaan hardrock.

In The Journey Begins is het de beurt aan zangeres Elen Cath Hopen, weliswaar nog tekstloze samenzang met Terje Craig. Het muzikale thema komt terug in de intro van Too Far en is eigenlijk het vervolg op Hell’s Belle. Kern van het nummer is de verbeeldende ruzie in de Noorse taal tussen Belle Gunnes en haar toenmalige echtgenoot. Een van de betere nummers vind ik Dreams, waar de zang van Cath Hopen doet denken aan Adele. We zitten ook op een moment dat het album wat afwisseling kan gebruiken. Dat gebeurt ook in een sterke passage met een mix van Uriah Heep en Knight Area. Maar ook het gitaarspel van Terje Flessen draagt daaraan bij.

Invloeden van Procol Harum zijn hoorbaar in Haunted Wedding met verder veel vioolspel. Wanneer je je afvraagt waar de titel op slaat, luister dan naar het stuk met huiveringwekkende koorzang. De Keltische achtergrond van het thema komt naar voren in Rumours Say met mandoline, fluit en viool. Na het met veel toetsen zwaar aangezette Voices volgt The Last Goodbye. Waar het in andere nummers nog wel eens wringt valt de puzzel in dit wat mij betreft sterkste nummer vocaal en muzikaal in elkaar. Vooral de samenzang van Myran en Cath Hopen komt hier goed uit de verf. Wat rest is het korte en als outro (en intro van het geplande vervolgalbum) fungerende Crossing met wederom tekstloze koorzang.

Het gekozen thema, met in het cd-boekje een achtergrondverhaal en bij elk nummer een toelichting, maakt dit tot een verzorgd en aantrekkelijk album. We hebben niet te maken met de meest virtuoze muzikanten. Desondanks zullen liefhebbers van ‘old school hardrock’ met een dosis Hammond dit schijfje goed verteren.