Agitation FreeAlbum

Wie zijn krautrockhoekje een beetje op orde heeft, zal ongetwijfeld “Malesch” en “2nd” van Agitation Free kennen. Langgerekte, sferische krautrock met een oosters zweempje, geen zang, en zo nu en dan een vondst die hun twee klassieke albums toch uiterst memorabel maken. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan een oorwurm als In the Silence of the Morning Sunrise uit 1973. Het duurde even voor me, maar uiteindelijk heeft deze groep een plekje in mijn hart gekregen. Een klein plekje, want zoveel hebben ze niet uitgebracht.

In 2011 kwam ineens “Shibuya Nights – Live in Tokyo” uit, waarop bleek dat de band met een opgepoetste sound nummers als voorgenoemde nog steeds bijzonder overtuigend kon overbrengen. Anno 2023 schudt Agitation Free dan toch maar weer eens een troef uit de mouw in de vorm van “Momentum”. Hierop spelen Lutz Ulbrich (gitaar), Michael Hoenig (toetsen) en Burghard Rausch (drums) van de originele formatie. Gitarist Gustl Lütjens was ook al te horen bij de later verschenen liveopname “At the Cliffs of River Rhine”, ook een mooie liveplaat, nu we het er toch over hebben.

Op Momentum horen we enerzijds een op herkenbare wijze opererend Agatiation Free. Improviseren, uitbouwen, een paar steengoede vondsten, oog voor fraaie geluidslandschappen en de fijne eigenschap om zich zowel op de voorgrond als op de achtergrond te laten beluisteren. Anderzijds is dit Agitation Free totaal onherkenbaar door de moderne productie en het gebrek aan de met-zijn-allen-in-één-take klank die de muziek zo aantrekkelijk maakte. De adem van de gezamenlijke performance. Nu klinkt het meer als een overgeproduceerd fusionalbum als bijvoorbeeld Al Di Meola’s “Elegant Gypsy”. Er zijn redelijk wat ambient momenten te vinden en met vlagen waan je je in een Turks stoombad. Eigenlijk zouden zelfs fans van neo-prog zich hier aan kunnen wagen, te beginnen met het titelnummer Momentum. Die productie schittert overigens in detail en warmte, maar zal toch een hoop fans van de band een beetje koud laten, vrees ik.

De nummers zelf hebben overigens allemaal hun momenten en het album zakt nergens in, maar het weet ook nergens echt aangrijpend te zijn. De band weet zich het materiaal gewoon niet helemaal toe te eigen met een eigen saus, het blijft wat algemeentjes. De wereldmuziekinvloeden zorgen dan voor wat variatie, zo ook de elektronische percussie. Nouveau Son opent met een leuke collage aan radiofragmenten van vroeger. De elektrische gitaarpartijen zijn ook nog doordrenkt van dat psychedelische, ruimtelijke karakter van weleer. Shibuya, een track die zijn titel ontleent aan het herenigingsconcert, heeft uiteraard een oriëntaalse inslag en doet daarmee een beetje aan het mijn inziens onterecht vergeten Jade Warrior denken. Met eindtrack InDaJungl eindigt de band dan toch in een van zijn herkenbare crescendo’s, maar dan ben je als luisteraar eigenlijk al een beetje afgestompt door de gezapige klank van de plaat.

Met deze meest recente toevoeging aan het Agitation Free-verhaal weet de band mij niet geheel te overtuigen. Ontzettend professioneel als het is, maar eigenlijk zou ik ze dit werk wel eens live willen horen spelen. Dan komt waarschijnlijk de magie zo weer terug, zoals bij dat eerdergenoemde Shibuya Nights-concert. Krautrock werkt toch vaak het beste als het tot stand komt in een – mogelijk mede door drugs geïnduceerde – muzikale opwelling. Ach ja, blijft het dus een klein plekje in mijn hart.