Aleksandra DudziakAlbum

Intrigerend. Dat is het juiste woord om dit album mee te omschrijven. Alles klopt aan deze cd. Het artwork, de muziek, de teksten, de thematiek en de productie, het is allemaal in overeenstemming met elkaar en dat is eigenlijk wel logisch.

Achter dit creatieve werkstuk gaat namelijk maar één persoon schuil. Aleksandra Dudziak is de naam, een Poolse muzikant, fotograaf, kunstenaar en nog veel meer. Met haar krachtige expressieve stem die ze ondersteunt met donkere toetsenpartijen, sprankelend pianospel en hemelse fluitinvullingen geeft ze onverbloemd uiting aan haar liefde voor God en de inspiratie die Hij haar geeft. Niet geheel onbelangrijk hierbij is haar spel op de Alesis Fusion 8HD, een sampling workstation waarmee ze drums, bas en gitaar aan de muziek heeft toegevoegd, evenals wat omgevingsgeluiden. Gedurende zeven jaar heeft ze haar hele ziel en zaligheid in dit album gestoken. Het resultaat mag er dan ook zijn. Dit is hartstochtelijke muziek, een bevlogen stukje kunst.

“HB Level Of Your Heart Belief In… Him Who Is” heet het album, een titel die boekdelen spreekt. In acht nummers horen we een rijke schakering van progressieve muziek, art, avant garde en wereldmuziek die een vergeten soundtrack uit de jaren ‘80 van Peter Gabriel zou kunnen zijn. Dudziak zingt en speelt met de inventiviteit die je ook tegenkomt op de albums van Kate Bush. Soms hoor je de felheid van Sinéad O’Connor of het excentrieke van Tori Amos. Waar de muziek van Dudziak zich absoluut in onderscheidt is dat er in het donkere avantgardistische geluid nergens ruimte is voor pakkende, pop-getinte melodieën. Aangrijpend is een betere term voor deze intense muziek. Het album klinkt beheerst en het is allemaal goed doordacht. Tevergeefs zul je zoeken naar obstinate weerbarstige passages. Die zijn er gewoonweg niet, op zijn hoogst zou je daar Fear Race voor kunnen aanmerken, een jazzy nummer dat een soort psychedelische kleinkunst is. Tekstueel gaat het over het misbruik van kinderen door satanische organisaties in Polen, een belangrijk onderwerp voor haar.

Dudziak heeft een opmerkelijke manier van zingen; ze klinkt overwegend als een vurig elfje. Haar toonkeuzes als zangeres zijn bijzonder. Vaak is er een spannend interval, een prettige galm of een mooie harmonie. Ze zingt met een zeker accent maar dat is van toegevoegde waarde. Het klinkt ontwapenend. Zij is de gids in haar eigen emotionele doolhof en als je er voor open staat, leidt ze je er glansrijk doorheen.

Het album gaat van start met het wervelende titelnummer. Het legt als een onmiskenbare wake up call de urgentie van haar bedoelingen bloot. Met fraaie fluitpartijen laat ze er geen gras over groeien, dit is Aleksandra Dudziak en haar hart. Zeer regelmatig maakt ze gebruik van heimelijke passages die de muziek onderdompelen in duistere, mysterieuze sferen. Zo is daar de intro van het openingsnummer waar een sample van een hartslag te horen is en in de eerste minuten van Send Me klinkt zelfs iets feeërieks door. In Roraima Evening, dat op enkele oneliners na zo goed als instrumentaal is, en in het tien minuten durende Resurrected In Love heeft de piano een prominente plaats. Dit laatste is het wonderschone hoogtepunt van het album. Propvol melancholie gaat dit nummer maar door en door waarbij de organische zwier van fluit, piano en djembé haast folky aandoet. Dudziak kan haar gevoel erg goed kwijt op de klavieren. Dat deed ze in 2008 al op de sterke “Beam-Light” cd en dat doet ze anno 2017 wederom, maar ze is nu gerijpt in visie. Het heeft haar doen besluiten Pass The Door, waarover ze destijds niet zo tevreden was, in een ander arrangement opnieuw op te nemen. Vooral het ritme en het tempo komen nu minder gejaagd over. Het album sluit af met By Whom Are You Captured?, een stuk dat tekstueel het thema van de plaat een waardig open einde geeft. Het is een bijzonder album, een manifest van het hart.

Het is bewonderingswaardig dat Aleksandra Dudziak haar creativiteit zo heeft weten in te zetten dat het vorm geeft aan haar intenties. Het resultaat is dan ook verbluffend. Niet alleen mag ze trots zijn op het album, ze moet het zijn.