Carpani, AlexAlbum

Ik ga vast geen vrienden maken met deze recensie, maar ik waag het erop. Voor velen zal Alex Carpani een bekende naam zijn vanwege zijn Italo-Prog albums en ik schat zo in dat een meerderheid dit deel van zijn discografie goed verteert vanwege een stortvloed aan obligate proggeluiden zoals Mellotron, Moog en Hammond. Niks mis mee, ondergetekende kan daar zeker ook mee uit de voeten.

Waar voor mij de makke van albums als dit zit, is het feit dat er geen seconde origineel materiaal te beluisteren valt. Ook dat is geen schande, maar wel als het onderhavige album uit het slechtere jatwerk bestaat. Referenties als Genesis, ELP, Yes en een vleugje Arena zijn immers heel fraai, maar doen ook de verwachtingen tot grote hoogten rijzen. De vraag is dan niet: ‘doet hij leuk mee’, maar vooral ‘voegt hij iets toe’ om een release als deze te rechtvaardigen?

Het antwoord op deze vraag is: ‘nee’. Om te beginnen zijn er nauwelijks memorabele momenten te vinden op deze plaat. Ja, ook de genoemde bands kunnen soms flink lang ogenschijnlijk doorploeteren in complexe partijen, maar komen altijd met een enorme ‘bang’ terug in de basis van het nummer waardoor het kippenvel duimendik en wekenlang in je nek ligt. Op “4 Destinies” heb ik dergelijke momenten niet een keer kunnen beluisteren. Al schrijvende schiet mij ook na meerdere draaibeurten geen enkele passage te binnen. Waar dat aan ligt is wel duidelijk; technisch gezien is het allemaal dik in orde op deze schijf, het probleem zit eenvoudigweg in een gebrek aan compositorisch vernuft. Hohoho… hoor ik enkelen nu zeggen. De man heeft een reputatie van jewelste! Nou en, voor mij gaat de zon niet op voor ‘knap gedaan hè..?’. Ik wil gegrepen worden, niet door ‘knappe muziek’ maar door briljante composities die emoties oproepen en geschreven zijn vanuit een gevoel, niet vanuit techniek.

Vervolgens is het ook productioneel heel matig allemaal. Luister eens naar de oude Genesis platen en voel de warmte. Luister dan eens naar “4 Destinies” en pak een koude douche. Erger nog, na beluistering met mijn referentie koptelefoon merk ik op dat enkele sporen in de mix gewoon niet zuiver zijn en hier en daar zelfs corrupt.

Ik ben volgens mij de eerste en misschien wel de enige die van leer trekt tegen dit album, maar ik kan er echt niet meer van maken. Ja, alle medewerkers zijn uitstekende muzikanten en dat tonen ze ook op “4 Destinies”. Dat maakt echter nog geen goed album. Om niet in volledige grafstemming af te sluiten, verwijs ik trouwens graag naar ’s mans uitingen in het elektro-jazz genre, bijvoorbeeld “Electro-soup at 10 pm” en hoor tot welke magnifieke muziek Alex Carpani in staat is! Dat maakt het niveau van “4 Destinies” nog bedenkelijker trouwens…

Govert Krul