All Things FallenAlbum

Een tijdje geleden kwam deze site met de recensie van “Shadow Way”, het tweede album van de Zweedse formatie All Things Fallen. Daarin kwam ik tot de conclusie dat we het debuutalbum ten onrechte hebben gemist, er van uitgaand dat het debuutalbum net zo sterk zou zijn.

Dat is natuurlijk een uitstekende reden dat debuut eens stevig onder de loep te nemen. De kern van deze band bestaat ten tijde van de eerste release nog uit drie kernleden: projectleider Markus Sigfridson, drummer Leo Margarit en zanger Erik Tordson. Waar op het tweede album “Shadow Way” Raphael Dafras (Harmony) als bassist figureert, neemt op dit debuut multi-instrumentalist en mastermind van de band Sigfridson de bassnaren voor zijn rekening. Veel verschil? Toch een beetje, de baspartijen zijn op dit album wat minder prominent aanwezig dan op “Shadow Way”. En dan hebben we het vooral over productieniveau.

Verder zijn er veel overeenkomsten. Ook dit album bulkt van de vele toetsenpartijen en gitaarsolo’s. Om gelijk met de deur in huis te vallen, dit is op technisch niveau een puik album, maar wat betreft de creativiteit is het eerste gedeelte van het album niet heel uitdagend. Dan hebben we het vooral op het vlak van composities. De songs zijn evenals op “Shadow Way” sterk melancholisch en balanceren tussen stevige rock en metal met een flinke symfonische saus. In tegenstelling tot het tweede album wordt er op dit debuut veel gebruikt gemaakt van geluidsfragmenten en dat is niet in alle gevallen een sterk ingrediënt voor een compositie.

De inbreng van violiste Maria Grigoryeva is op het titeldebuut wel veel groter en ook talrijker dan op het opvolgende album. Ze heeft in veel nummers een belangrijke rol en dat maakt dit debuut toch wat zachter. Een goed voorbeeld daarvan is In The Divide, waar zij zorgt voor diversiteit maar ook voor een licht zuidelijk of oosters effect, het is maar wat je interpretatie is. Haar solo’s in dit nummer zijn aangenaam en zorgen voor een sympathiek karakter in het metal geluid van de Zweedse formatie.

Het oosterse karakter waarover ik ook sprak op het tweede album is hier zelfs nog meer aanwezig, het bewijs vind je in Retribution, met aan het einde een heerlijk symfonische toetsensolo. Regelmatig gaan mijn gedachten uit aan het iconische album van Ammaseffer “Slaves For Life”, maar dan zonder het grote theater, zonder de tragische aspecten van die plaat.

Het debuut van All Things Fallen is zeer zeker niet verkeerd. Het mag duidelijk zijn dat we te maken hebben met ervaren muzikanten die solide composities neerleggen. Echter, dit album is nog niet van het niveau waarmee de band ons in 2022 zal verrassen. Ik ben er ook van overtuigd dat deze band ons naast “Shadow Way” gaat verrassen met nog veel meer sterke albums. Het is aan jou om daar vanaf het begin getuige van te zijn.