Holdsworth, Allen and Alan PasquaDVD

Je hebt muzikanten die nu eenmaal niet zo goed functioneren binnen het raderwerk van een band. Die niet zo goed tegen ‘democratisch’ genomen muzikale besluiten kunnen of andere zaken die zo onlosmakelijk met het spelen in bands verbonden zijn. Allan Holdsworth is daarvan misschien wel het grootste voorbeeld. Zijn aanwezigheid in bands is eigenlijk nooit een lang leven beschoren (Tempest, Soft Machine, UK, Bruford). En dat is jammer want hoe goed zijn soloalbums ook zijn en wat voor verbluffende muziek deze ook bevatten, in een wat meer ingekaderde setting waarin hij ook rekening met anderen moet houden valt zijn onbetwiste genialiteit des te meer op.

Mijn verbazing was dan ook groot toen in 2006 het bericht kwam dat Holdsworth onder de vlag van ‘The Pasqua / Holdsworth Group’ zou gaan toeren. Voorwaar, voor het eerst in jaren zou hij dus weer op pad gaan met een toetsenist naast zich. Oké, de twee heren waren absoluut geen onbekenden voor elkaar aangezien ze elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen in de tweede versie van Tony Williams’ Lifetime, waarmee ze o.a. het jazzrock album “Believe It” zouden opnemen. En nog een flink tijdje daarna dook Pasqua met enige regelmaat op soloalbums van Holdsworth op. Maar daarna werd het lang stil rond Alan Pasqua.

Tenminste, zo leek het maar nu blijkt dat de beste man altijd muzikaal meer dan actief is gebleven (o.a. in de jaren 80 met de rockband Giant), zelfs nog op jazzgebied maar dat dit toch voornamelijk een kleinschalige aangelegenheid is gebleven naast zijn werk als studiomuzikant, filmmuziekgebied en als leraar.

Met deze dvd worden er tegelijk twee vliegen in één klap geslagen wat mij betreft: we zien en horen Holdsworth’s unieke stijl van gitaarspelen omringt door muzikanten die niets liever willen dan dat hij excelleert. En we worden met de neus op het feit gedrukt dat Alan Pasqua een formidabele muzikant is, die schromelijk ondergewaardeerd is en al jaren met alle groten der aarde het podium had moeten delen.

De muzikale basisgedachte is dat de heren een eerbetoon brengen aan drumlegende Tony Williams en in het bijzonder het album “Believe It” waar op Holdsworth en Pasqua meespelen. Dit niet alleen door een aantal nummers van dat album te spelen, maar ook door hun eigen composities te spelen, in de hoop dat de geest van Tony Williams daar in te ontwaren valt.

Die ‘spirit’ van Tony Williams valt in de eerste paar nummers helaas niet echt te ontdekken. The Fifth kent een wat timide start, het klinkt allemaal nog wat aftastend voorzichtig. Pas nadat Holdsworth voor het eerst soleert lijkt er eindelijk wat leven in de brouwerij te komen. Maar dat houdt jammer genoeg niet lang stand, met uitzondering van een paar superdrumfills van Chad Wackerman tegen het eind. Ook Looking Glass is een beetje lauw qua sfeer. Het zijn goede opwarmers en op zich zorgen ze er wel voor dat je langzamerhand in de sfeer van het geheel komt.

Met Fred, het eerste van drie nummers van “Believe It”, gaat het energieniveau gelijk een heel stuk omhoog. Chad Wackerman zet een heerlijke ‘groove’ neer en stuwt ongenadig voort. En het is ook hier dat we voor het eerst echt goed horen hoe bedreven Pasqua is op z’n elektrische piano. Mooi moment komt even later als tijdens Holdsworth’s solo het shot van zijn gitaar verhuist naar een kleiner ‘splitscreen’ en we in de rest van het scherm Wackerman heerlijk zien tekeer gaan op z’n drumkit. Aan het slot valt mijn mond open van verbazing met de bekende unisono melodielijnen die het nummer terugbrengen bij het beginthema. Wow!

Jammer genoeg komt dit visueel creatieve moment eigenlijk niet vaker voor op deze overigens mooi geregisseerde dvd. De enige kanttekening die ik bij het visuele gedeelte moet maken is dat dit concert niet wordt afgespeeld als een normaal concert, maar meer een verzameling van losse nummers is met dus een fade-out aan het eind tijdens het applaus (nee, gelukkig niet in de muziek) en per nummer een titelscherm. Dat maakt het dat na elk nummer de sfeer ietwat wordt verstoord, maar het is uiteindelijk gewoon toch een kwestie van even wennen.

This Must Be Jazz levert ons het bewijs dat Pasqua wat mij betreft gerust tot één van de beste elektrische pianisten mag worden gerekend. Het is gaaf om te horen en te zien hoe hij ter plekke en volledig opgaand in de muziek stoeit met het geluid van zijn instrument; dan weer laat hij zijn piano bijna scheuren als een gitaar, dan weer onttrekt hij er sprankelende, dromerige klanken aan, dan weer stort hij zich vol agressie op het keyboard. En dan zijn we nog maar halverwege dit stuk, want we krijgen ook nog een heerlijk traag slepend gedeelte met een hoofdrol voor het uit duizend herkenbare zangerige gitaargeluid van Holdsworth.

We betreden een meer funky landschap met Blues For Tony waarbij we gelijk een lekker puntige orgelsolo krijgen van Pasqua. Holdsworth trekt zich op dit moment maar helemaal terug uit het muzikale landschap maar dat is de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Zijn solo begint zoals zo vaak alsof hij zoekende is, maar al gauw volgt de een na de andere onnavolgbare noot, die met soms fenomenale snelheid uit zijn vingers lijken te komen. Vind je het gek dat de regisseur van deze dvd de camera in het geval van Holdsworth bijna alleen maar richt op z’n gitaar en handen. Wackerman laat vervolgens in zijn langste solo op deze dvd horen waarom hij al jaren zo hoog aangeschreven staat in de jazzrockwereld: een sterk opgebouwde solo mooi geïntegreerd in de basis groove van het stuk. En dan valt me ook nog eens op dat het geluidsspoor van deze dvd schitterend is opgenomen en gemixt. Tenminste, het stereospoor dan hoewel ik heb begrepen dat ook het 5.1 geluidsspoor meer dan dik in orde is en voor de audiofielen zeker ook meer dan interessant.

De solopiano inleiding tot San Michele is even een moment om tot rust te komen, maar als Pasqua overschakelt op het Fender Rhodes-achtige geluid van zijn Nord Stage wanen we ons ineens in een wel heel erg bekend muzikaal landschap: dit lijkt wel een nummer van Happy The Man. Het nummer wordt gekenmerkt door eenzelfde soort ‘ronddraaiend’ muzikaal thema als bijvoorbeeld Caroussel van Happy The Man’s debuutalbum. En als dan Holdsworth zo waar ook nog eens een melodie neerzet die je mee kunt neuriën ben ik even in de zevende hemel.

Maar ook Holdsworth heeft net als Pasqua een mooie solo inleiding in Pud Wud: hier hoor je één van ’s werelds meest gewaardeerde gitaristen aan het werk met ijle atmosferische klanken. Het is bijna een masterclass ‘Hoe te spelen met het volumepedaal’. En intussen zie ik z’n handen in de meest vreemde grepen over de gitaarhals glijden. Na deze inleiding krijgt Jimmy Haslip al snel de gelegenheid om solistisch voor het voetlicht te treden maar daar in stelt hij mij toch enigszins teleur. Hij doet prima zijn werk in het lekker neerzetten van een solide basis in de lage regionen, maar zijn solo en dan met name zijn klank in de hogere registers is me veel te iel.

In de laatste twee nummers van deze dvd keren we terug naar het album “Believe It”. Allereerst krijgen we het nummer Proto-Cosmos voor de kiezen. Als je al kunt spreken van een hit binnen de jazzrock dan is dit er zeker eentje, want hij figureert eigenlijk als sinds jaar en dag in de setlist van concerten van Holdsworth. En dat is niet zo gek want de structuur van het stuk leent zich daar ook ontzettend goed voor. Holdsworth soleert hier als een bezetene, maar het is uiteindelijk Chad Wackerman die in dit nummer echt excelleert in de herkenbare drumbreaks.

Met het lekker heftig gespeelde Red Alert (ja, heel even speelt Holdsworth zelfs iets wat op een powerchord lijkt) wordt deze dvd op passende wijze uitgeluid.

Het zal duidelijk zijn: dit is een dvd die wat mij betreft geen enkele jazzrockliefhebber mag mislopen.

Christian Bekhuis