Buaas, AndersAlbum

Met het instrumentale album “The Edinburgh Suite” verraste de Noor Anders Buaas mij vorig jaar op een heel prettige manier. Het leverde twee lange epics op met een aangename  kruising tussen Mike Oldfield en Robert Reed met een stevige twist van IO Earth. Nu had hij al eerder enkele soloalbums uitgebracht, maar die bereikten Nederland (nog) niet. Gelukkig is er dit jaar een heruitgave van het eerste deel van “The Witches Of Finnmark” uit 2017.

“The Witches of Finnmark” is uiteindelijk een instrumentale albumtrilogie geworden die geïnspireerd is op het boek ‘At the Gates of Hell’ van historicus Rune Blix Hagen. Het gaat over de massavervolging en heksenprocessen van vooral arme, alleenstaande en machteloze vrouwen in Finnmark in de 16e en 17e eeuw. Na de nodige martelingen werden ze op discutabele wijze als heks veroordeeld en eindigden velen van hen op de brandstapel om op brute wijze levend verbrand te worden. Dit behoorde, daar in het hoge noorden van Noorwegen, tot de ergste heksenvervolging die de mensheid ooit heeft meegemaakt.

Het eerste deel van deze trilogie was al jaren niet meer verkrijgbaar, maar is nu beschikbaar als heruitgave in verschillende formaten geluidsdragers. Opnieuw bespeelt Anders een scala aan verschillende instrumenten, al ontbreekt andermaal de info wat precies. Het gaat te ver om multi-instrumentalist Buaas op dit album weer als een Mike Oldfield-kloon te bestempelen, daarvoor zijn de composities te gevarieerd.

Het korte openingsnummer Mystic Mist is bijvoorbeeld een typische Vangelis-compositie, echter niet uitgevoerd op keyboard maar op gitaar. Op Bitter Winds laat hij zijn vingervlugheid als metalgitarist zien zonder de melodie uit het oog te verliezen. Til Ungdommen (dat in het Noors Aan de Jeugd betekent) is als slotnummer in wezen een bluesnummer met het kenmerkende gitaarspel van Gary Moore. Hiermee toont Buaas aan dat hij zijn gitaar in al zijn facetten beheerst met prachtige gevoelsklanken en rake melodieën. Tevens laat hij zijn veelzijdigheid horen met het lome basgitaarspel in dit fraaie nummer.

Het hoogtepunt is titelnummer The Witches of Finnmark. Het is geweldig uitgewerkt door een thematisch opening op akoestische gitaar die al snel en veel harder opgepakt wordt door de elektrische gitaar, met fraaie solo ́s en een groots einde. Het benadert negen minuten lang het hoge kwaliteitsniveau van IO Earth.

Het enige dat nog een beetje refereert aan Mike Oldfield zijn de nummers Gand en Rise. Bereid je echter wel voor op een duistere invalshoek. Ik weet niet of het bewust is, maar in het klokkenspel aan het begin van Rise meen ik kort het kerstliedje Komt allen tezamen te horen. Anders is het van Anders een wrang gekozen notenspel, gelet op het concept waarop het album gebaseerd is.

Met krap 34 speelminuten en een even geweldige als duistere albumhoes, leent dit werk zich prima voor een lp-uitgave. Deze is als heruitgave in beperkte oplage nog te bestellen op zijn bandcamp-site. Anders Buaas houdt hiermee de herinnering aan de verschrikkelijke heksenvervolging en brute moorden levend, opdat dit nooit meer gebeurt! En dan heb ik het over de heksenvervolging en niet over de muziek van Buaas. Ik ben benieuwd naar wat de delen II en III nog meer behelzen!