Anthony Phillips

Strings of Light

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Cherry Red Records
Website: http://www.anthonyphillips.co.uk/
Tracklist
CD1
Jour De Fête (2:25)
Diamond Meadows (3:19)
Caprice In Three (2:55)
Castle Ruins (2:27)
Mermaids And Wine Maidens (3:19)
Winter Lights (6:20)
Song For Andy (3:49)
Pilgrimage Of Grace (3:36)
Skies Crying (4:51)
Mouse Trip (1:06)
Restless Heart (3:50)
Still Rain (4:07)


CD2
Into The Void (0:21)
Andean Explorer (4:06)
Mystery Tale (1:44)
Sunset Riverbank (3:22)
Tale Ender (0:47)
Shoreline (5:36)
Days Gone By (3:44)
Crystalline (3:33)
Fleur-De-Lys (3:41)
Grand Tour (6:01)
Home Road (1:01)
Life Story (10:01)
Anthony Phillips: gitaar
Strings of Light (2019)
Private Parts & Pieces XI: City of Dreams (2012)
Seventh Heaven (2012, with Andrew Skeet)
Ahead of the Field: Music for TV and Film (2010)\
Missing Links Volume IV: Pathways & Promenades (2009)
Wildlife (2007, met Joji Hirota)
Field Day (2005)
Radio Clyde (2003, opgenomen in 1978)
Live Radio Sessions (1998, met Guillermo Cazenave)
Missing Links Volume 3: Time and Tide (1997, met Joji Hirota)
Private Parts & Pieces IX: Dragonfly Dreams (1996, met Enrique Berro Garcia)
The Meadows of Englewood (1996, met Guillermo Cazenave)
The Living Room Concert (1995)
Gypsy Suite (1995, met Harry Williamson)
Private Parts & Pieces X: Soirée (1999)
Missing Links Volume Two: The Sky Road (1994)
Sail the World (1994)
Private Parts & Pieces VIII: New England (1992)
Slow Dance (1990)
Missing Links Volume One: Finger Painting (1989)
Tarka (1988, met Harry Williamson)
Private Parts & Pieces VII: Slow Waves, Soft Stars (1987)
Private Parts & Pieces VI: Ivory Moon (1986)
Private Parts & Pieces V: Twelve (1985)
Private Parts & Pieces IV: A Catch at the Tables (1984)
Invisible Men (1983, with Richard Scott)
Private Parts & Pieces III: Antiques (1982, met Enrique Berro Garcia)
1984 (1981)
Private Parts & Pieces II: Back to the Pavilion (1980)
Sides (1979)
Private Parts & Pieces (1978)
Wise After the Event (1978)
The Geese & the Ghost (1977)

De heren Mike Rutherford en Greg Spawton hebben een aantal voor de hand liggende zaken met elkaar gemeen: allereerst zijn ze beiden medeoprichter van een progrock band van enige allure. Daarnaast zijn het beiden basgitaristen met een voorliefde voor met name Moog Taurus baspedalen. Beiden zijn enigszins introverte individuen die allebei hun eigen zangstem beneden peil vinden. Maar ze hebben nog één belangrijk aspect met elkaar gemeen: ze zijn allebei idolaat van de gitarist Anthony Phillips. De eerste vindt zijn voormalige maatje en Genesis kompaan ‘de beste muzikant van ons allemaal’ en de ander beoordeelt het (akoestische) gitaarspel van zijn idool als ‘zeer invloedrijk’ op zijn muzieksmaak.

Geen sinecure, zo’n introductie. Me dunkt dat Genesis nog wel een paar goede muzikanten herbergde. En de Big Big Train songschrijver zal toch ooit nog wel een paar goede gitaristen hebben zien langskomen. Toch zijn beiden unaniem lovend als het gaat om de ingetogen muzikant die als gevolg van ernstige plankenkoorts en een slepende ziekte plus relatieproblemen zijn plekje in een zwaar aan de weg timmerende rockband diende op te geven. Maar daar bleef het gelukkig niet bij. Ant, zoals hij door intimi wordt genoemd, startte in 1977 een solocarrière die hem een fors aantal albums zou opleveren, 33 inmiddels om precies te zijn, plus talloze verzamelaars en samenwerkingen. Albums die worden gekarakteriseerd door fraaie melodieën en dito akoestische gitaarmuziek, waarbij vooral een hoofdrol is weggelegd voor de twaalfsnarige variant.

Met onder andere “Wise After The Event”, “The Geese And The Ghost” en een hele serie “Private Parts and Pieces”(elf in totaal) ligt er inmiddels een oeuvre om ‘U’ tegen te zeggen. De laatste jaren/decennia heeft Phillips zich met name toegelegd op instrumentale akoestische muziek, datgene waar hij patent op lijkt te hebben. Zeer recent verscheen zijn laatste dubbelalbum “Strings Of Light”, waarop die trend met succes wordt voortgezet. Vakmanschap is meesterschap zal ik maar zeggen.

Voor zijn eerste nieuwe album in zeven jaar tijd heeft Phillips de 24 muziekstukken op dit album gecomponeerd en opgenomen, verdeeld over twee cd’s. Daarbij gebruikmakend van de vele mooie en zeldzame gitaren in zijn verzameling. Dit maakt “Strings Of Light” tot een van de beste instrumentale gitaaralbums van zijn lange en veelgeprezen carrière als muzikant en componist.

Het is al weer zijn vierde album met alleen gitaarmuziek, Phillips heeft maar liefst zeventien verschillende instrumenten gebruikt. Het album heeft het concept van twee ‘kanten’ (maar er is geen lp in de maak). De gemiddelde lengte van de nummers ligt zo rond de 3,5 minuut, het kortste is al na 21 seconden voorbij, het langste duurt net iets meer dan tien minuten. Zoals gezegd, 24 nummers, gelijkelijk verdeeld over een tweetal cd’s. Met een totale speeltijd van ca. 80 minuten, niet veel meer dan op één cd past. Bijzondere titels ook, soms zelfs Franstalig (Jour De Fête, Fleur-De-Lys) of verwijzend naar lang vervlogen, middeleeuwse tijden (Castle Ruins, Caprice In Three). Lastig soms om uit elkaar te houden, er is immers geen houvast in de vorm van teksten of andersoortige verwijzingen, het nadeel van instrumentale muziek.

Ik ben een groot liefhebber van akoestische gitaarmuziek: de soloplaten van ene Steve Howe, maar ook van Phillips’ opvolger Steve Hackett, zijn geliefde albums. Maar ook de klassieke werken van Julian Bream, Andes Segovia en John Williams (ooit nog in het cross-over project Sky te bewonderen) zijn graag geziene gasten op mijn draaitafel. Hetzelfde geldt voor de Australiër Tommy Emmanuel, de Amerikaan Leo Kottke en niet in de laatste plaats onze eigen Jan Akkerman en virtuoos Harry Sacksioni, vanzelfsprekend. Er is maar één probleem met akoestische gitaarmuziek: het begint na verloop van tijd erg op elkaar te lijken en dreigt daardoor snel saai te worden.

Daar is echter geen sprake van op dit album: de variatie is groot genoeg om de attentie van de luisteraar tot het einde toe vol te houden. Het geluid van een mandoline is nu eenmaal heel anders dan dat van een twaalf- of zelfs zestien(!)snarige gitaar (Grand Tour). Hetzelfde geldt voor composities en sfeer. Het voert te ver om hier alle stukken individueel te bespreken, maar ik wil er toch een aantal uitlichten. Het materiaal op de eerste schijf varieert van de meer klassiek georiënteerde vingeroefeningen van het drieluik Caprice In Three, Castle Ruins en Mermaids And Wine Maidens tot het meer eigenzinnige werk op Mouse Trip. En van de sprankelende en tegelijkertijd subtiele finger-picking van Skies Crying tot de breed uitwaaierende 12-snaren op Diamond Meadows. Tijdens dat laatste nummer verwacht je onwillekeurig dat Peter Gabriel op elk moment kan opduiken met de tekst: ‘home from work our Juliet clears her morning meal’. Oké, dat is van na Phillips’ tijd, maar het geeft wel de invloed aan die hij lang na zijn vertrek nog op het geluid van Genesis had. Met dank aan zijn vriend Mike Rutherford.




De tweede schijf laat meer horen van Phillips op klassieke gitaar, luister maar eens naar Mystery Tale. Maar ook Andes Explorer en Sunset Riverbank (klein stukje elektrische gitaar) zijn zeer herkenbaar als typische Anthony Phillips muziek uit de “Tresspass” periode. Tale Ender krijgt zelfs synthesizer begeleiding, als een van de weinige stukken op het album. De muziek van Ant heeft iets melancholieks over zich, ‘tristesse et solitude’ om maar bij het Frans te blijven. Daarentegen klinkt de mandoline zwierig op Home Road, terwijl het al eerder genoemde Grand Tour Phillips op zijn best laat horen, met sterke herinneringen aan zijn werk voor het vroege Genesis.

Naast twee audio cd’s bevat deze set een speciale 5.1 surround sound-mix van het volledige album op dvd. Het geluid is geweldig, zijn muziek klinkt sprankelend in de intimiteit van de huiskamer. Na een relatief lange afwezigheid is “Strings Of Light” een welkome terugkeer en een prima album van een legendarische muzikant.

Send this to a friend