AntimatterAlbum

Ik heb het al vaker gezegd, maar ik vind Mick Moss de meest intrigerende progartiest die er op dit moment is. Ik bewonder hem om zijn goudeerlijke teksten en zijn vele persoonlijke worstelingen die hij erin verwerkt. Antimatter is voor hem een soort zelftherapie. Zijn zwaar melancholische muziek snijdt door je ziel en raakt tot op het bot. “Black Market Enlightenment” is zijn zevende studioalbum en is dus de opvolger van het onvolprezen “The Judas Table”.

Voor dit album riep Mick Moss de hulp in van producer en goede vriend Daniel Cardoso (Anathema). Dat heeft zeker voor nieuwe impulsen gezorgd. De productie is echt om door een ringetje te halen. De intensiteit van dit album is mede door de productie bij vlagen overweldigend goed. Wat het album ook goed doet is de toevoeging van fluit- en saxofoonpartijen. Deze zijn sterk gedoseerd en geven de betreffende nummers echt iets extra’s. Over het geheel kun je wel stellen dat Mick Moss op dit album een flinke ruk aan het stuur heeft gegeven en nog meer richting het geluid van Anathema is opgeschoven. Toch stroomt er nog steeds heel veel typisch Antimatter DNA doorheen.

The Third Arm is een opener die je direct naar de keel grijpt. De dreigende toetsen en vervormde stem eisen direct je aandacht op. Als het daarna openbreekt voelt het als een warm bad. Het dreigende karakter weet hij knap vast te houden. Wish I Was Here is zo’n track die zo van een ouder Anathema album zou kunnen komen. Dat zit hem vooral in de opbouw en de spaarzame toetsen. De zalige gitaarmuur die opgetrokken wordt stuwt het geheel prachtig op en de gitaarsolo had zo van Daniel Cavanagh kunnen zijn. De fluitpartij zorgt voor een mooi contrast.

This Is Not Utopia heeft een vette toetsenloop die zo uit een aflevering van Miami Vice had kunnen komen. Als een levenslijn blijft hij het hele nummer doorlopen. Daar omheen bouwt Mick Moss krachtig de rest van het nummer op. De scheurende saxofoon tegen het einde is wederom erg goed ingevoegd en geeft het geheel net iets extra’s. Partners In Crime is helaas een zwakkere broeder. Het is allemaal net iets teveel van hetzelfde. Een ballade was op deze plek wellicht meer op zijn plek geweest. Het eerste deel van Sanctification geeft dan eindelijk de rust waar je even aan toe bent. Hierin valt die prachtige zangstem van Mick Moss weer op. Wat een prachtige klank heeft hij toch. Let ook op het zalige basspel. Het gas gaat weer wat dieper in en ook nu geeft de saxofoonsolo weer kippenvel. Het laatste stuk van het nummer moet een feest zijn geweest voor drummer Fab Regmann. Die mag bij vlagen het geheel helemaal dicht timmeren met zijn dubbele basspedalen, vet aangezette fills en beukende toms.

Existential heeft een Oosters tintje dankzij de kamancheh, een strijkinstrument dat afkomstig is uit Iran en Centraal-Azië. De vrouwelijke zang is hier ook een welkome aanvulling, die wat mij betreft meer gebruikt zou mogen worden. Daarbij merk ik dat de intensiteit zijn tol begint te eisen. Het in zijn geheel beluisteren van dit album vergt veel van de luisteraar. Ook het lange Between The Atoms is wat mij betreft net iets teveel van het goede. Het beukt maar door. Als hij een paar nummers had weggelaten was dit een perfecte plaat geweest. Nu duurt het album 55 minuten, maar het voelt als 74.

Maar de afsluiter Liquid Light maakt alles ruimschoots goed. Dit is misschien wel het mooiste nummer dat hij ooit schreef. Ook hier weer die vette 80’s dreigende toetsen die je in onderbuik voelt en die je niet meer loslaten. De Pink Floyd invloeden zijn prachtig en de zang van Mick Moss is warm en indringend. Als dan ook de gitaren zich meer op de voorgrond dringen is het genieten met hoofdletters. Wat een geweldig nummer!

Liefhebbers van Antimatter mogen dit album niet missen en liefhebbers van Anathema moeten het zeker gaan ontdekken. Het album slaat hier en daar wat door in intensiteit en lengte, maar het blijft ondanks dat een indrukwekkend werkje.

Maarten Goossensen