Anubis GateAlbum

De afgelopen jaren heb ik een behoorlijk deel van de prog metal releases voor deze website voor mijn rekening genomen en bij de verdeling van nieuwe promo’s ben ik nooit te beroerd die afdeling te bespreken. De vorige plaat van het uit Denemarken afkomstige Anubis Gate “Covered In Black” belandde dus ook op mijn bureau. Een prima plaat die een band in de groei liet horen. Ik had dus ook wel interesse om het nieuwe album te bespreken. Totdat ik zag dat het een album vol met covers was…

Eigenlijk ben ik geen liefhebber van covers. Ik vind het een vorm van creatieve armoede en covers die iets toevoegen aan het origineel zijn een zeldzaamheid. De grote baas bij Progwereld is echter een kei in overreden en dat maakt dat ik nu toch deze recensie zit te pennen. En ik moet zeggen, het valt ontzettend mee.

Het eerste wat opvalt is de grote diversiteit in de gekozen nummers. We hebben hier te maken met een prog metal band en het zou gemakkelijk zijn geweest om te putten uit het grote arsenaal aan prog metal bands dat ongetwijfeld als voorbeeld heeft gediend voor deze Denen. Maar we vinden hier slechts één cover vanuit die hoek. En dan alleen nog als we Voivod onder die noemer scharen. Als je op een enkel album nummers covert van onder meer Japan, The Beatles, Visage, Steely Dan en Slayer kun je rustig van een gevarieerde keuze spreken. Naar eigen zeggen zijn dit de artiesten die de verschillende bandleden het meest hebben geïnspireerd.

De makkelijkste weg die je kan nemen, maar ook de grootste valkuil waar de band in kan trappen bij een dergelijk album is om gewoon een metal uitvoering van het betreffende nummer op te nemen. In veel gevallen gebeurt dit wel degelijk, maar de arrangementen zijn dusdanig aangepast dat de nummers toch een eigen smoel krijgen. Red (King Crimson) is eigenlijk gewoon een wat hardere versie van het origineel, maar de weegschaal slaat toch naar de goede kant door. Het epische slot van Entangled (Genesis) krijgt een fraaie gitaarsolo en Back In Black (AC/DC) herkende ik in eerste instantie alleen vanwege de tekst van het nummer. Opvallend genoeg is dit het nummer van de ruigste band (Slayer) die hier de meest ingetogen uitvoering krijgt. Persoonlijke favoriet is de geweldige uitvoering van To France (Mike Oldfield). Dit toch al vrolijke nummer krijgt hier een prog metal jasje waar je een grote glimlach van op je gezicht krijgt.

Het vorige album “Covered In Black” had vanwege enkele persoonlijke gebeurtenissen van een bandlid een behoorlijk introspectief karakter. Dit nieuwe album is daar het tegenovergestelde van en toont een viertal expressieve jongens die hun creativiteit willen uiten (ja, ik weet het, dat staat lijnrecht tegenover wat ik in de tweede alinea beweer). De titel “Covered In Colours” is daarom erg goed gekozen. De hoofdmoot van dit album kan gewoon op de stapel ‘geslaagde covers’. Complimenten daarvoor, heren!