Aqua FragileAlbum

De Italiaanse progband Aqua Fragile was tussen 1971 en 1975 al actief en toen werd het ‘even’ stil. Meer dan veertig jaar liet het vervolg op het gelijknamige debuut op zich wachten. En nu komen ze, vijftig (!) jaar na hun debuut, met een album vol nieuwe muziek, “Moving Fragments”. Ook bijzonder is dat er nog drie originele bandleden actief zijn: Piero Canavera (drums en zang), Franz Dondi (basgitaar) en Bernardo Lanzetti (zang en gitaar).

De muziek die Aqua Fragile maakt is onmiskenbaar te scharen onder de Rock Progressivo Italiano (RPI). Klassieke elementen hiervan kleuren het bandgeluid. De buitengewoon emotionele zang gaat gepaard met vocale harmonieën, het gebruik van vintage toetsenapparatuur kunnen we natuurlijk ook afvinken. De grillige tempowisselingen zorgen doorlopend voor opwinding en theatrale invallen houden de luisteraar nog meer bij de les. Verder gaan agressie en romantiek hand in hand.

Aqua Fragile mixt de nodige stijlen een beetje rommelig door elkaar. We starten met klassiek toetsenspel in Her Swadow’s Torture, als Lanzetti emotioneel, over de top, maar toch nog ingehouden, begint te zingen. Het is een zeker niet onaardige powerballad. Het eveneens in het Engels gezongen (jammer!) White Horse of Dope  laat een straffe hardrockriff horen met vervreemdende samenzang. Aan het slot speelt ene Mr. Burns een niet onaardige gitaarsolo. Modern en voorzien van elektronica voltrekt het titelnummer zich in een theatrale sfeer, met vreemde stemmen en toetsengeluiden. Het zingen gaat over in schreeuwen op Malo Bravo, dat door wisselende ritmes wat chaotisch overkomt. Zowaar wat rust in de tent als je de piano kunt horen op       I A – Intelligenza Artificiale. Rossella Volta zingt hier ook, bijna vals en hier en daar een tikje aanstellerig. David Jackson (Van de Graaf Generator) duikt ook weer eens op om met een bijdrage op saxofoon en dwarsfluit de sfeer te bepalen in Black Drone, dat weer stevig is met een beetje ongemakkelijke ritmes.

Het enige instrumentaaltje heet DD Danz, en dat staat weer bol van de elektronica, die een strijd lijken aan te gaan met de klassieke toetsenkanjers orgel en Mellotron. Het zoetige uptempo popliedje Il Suono Della Voce heeft op een aardig gitaarstukje na weinig om het lijf. Vijf minuten kunnen soms lang duren. Misschien iets voor het Songfestival?

“Moving Fragments”, het lijkt erop dat dit een samenstelling is van muziekfragmenten die in de loop der jaren zijn gecreëerd en die een beetje door elkaar zijn gehusseld. Het album komt nogal onevenwichtig over, het ratjetoe aan stijlen werkt in dit geval niet goed. De productie lijkt ook niet helemaal top te zijn geweest. Verder wil Lanzetti misschien iets te veel zijn stempel drukken met zijn karakteristieke stemgeluid, waardoor het gaat tegenstaan. Een paar aardige stukken muziek horen we zeker ook, maar er komen veel en veel mooiere dingen uit La Bella Italia.