Lucassen, Arjen AnthonyAlbum

Arjen Anthony Lucassen (of afgekort Mr. L.) is geen onbekende in progminnend Nederland en waarschijnlijk ook niet voor de rest van de muziekliefhebbers in de wereld. Dus als Lucassen aangekondigd om een soloalbum te maken, komt de gehele progressieve wereld in oproer. Zowel positieve als negatieve geluiden worden overal gehoord. Binnen de PW gelederen, op ons forum en in diverse andere media buitelen de voor- en tegenstanders over elkaar heen. En dus heeft Lucassen de promotie voor zijn soloalbum weer goed voor elkaar, want hoe je er ook tegen aankijkt: de interesse is gewekt.

Het album is een dubbelaar; op de eerste cd het conceptverhaal van Mr. L’s emotionele reis in de nieuwe wereld (The New Real) waarin hij is ontwaakt. Op de tweede cd zijn aan het concept gerelateerde nummers opgenomen, handelend over buitenaardse levensvormen, godsdienst, social media, ruimtereizen en virtual reality. Onderwerpen waarbij realiteit en fictie niet van elkaar te onderscheiden zijn. Cd 2 is aangevuld met covers, die in meer of mindere mate gerelateerd zijn aan het thema. Arjen Lucassen weet als geen ander de social media en de moderne multi-media te gebruiken om zijn album aan te prijzen. Op zijn website, Facebook en Youtube heeft Lucassen alles over het album reeds verteld, wat de betekenis achter het conceptverhaal is, welke effecten hij gebruikt bij de diverse passages en waarom hij toch weer zijn Hammond orgel moest gebruiken.

Dus hoewel we het allemaal al hebben kunnen lezen of horen, laat ik toch maar kort beginnen met het conceptverhaal. Het album is een zoektocht naar de werkelijkheid in de huidige steeds veranderende wereld. De hoofdpersoon Mr. L. is ingevroren op het moment dat hij klinisch dood werd verklaard en wordt in de verre toekomst bijgebracht. Het album begint met Dr. Voight-Kampff (vertolkt door Rutger Hauer) die Mr. L. toespreekt bij zijn ontwaken: “Of course… Mr L. Wake up slowly. But don’t move yet. You will need time to recover. And welcome back.” Dr. Voight-Kampff, een naam ontleend uit de film “Blade Runner” waar Rutger Hauer de hoofdrol speelde, zal Mr. L. begeleiden bij zijn emotionele zoektocht in de nieuwe wereld. Zo horen we Hauer, met eigen geschreven teksten, de nummers aan elkaar praten en het concept toelichten. In het interview dat ik met Arjen Lucassen mocht hebben wordt het concept verder uitgediept.

Het album voert ons onder andere door de muziekgeschiedenis van de afgelopen 50 jaar. Grootheden als Keith Richard, Madonna, Bob Dylan, Alice Cooper, Elvis Presley, Michael Jackson, Jimi Hendrix en David Bowie worden ieder in één zin op komische wijze neergezet. Maar ook muzikaal voert Lucassen ons door meerdere genres uit de muziekgeschiedenis. We horen progressieve invloeden, metal, psychedelische rock, folk muziek, hard rock, powerpop, gitaar georiënteerde rock, space muziek en een epic nummer. Waar Lucassen zijn inspiratie vandaan haalt steekt hij niet onder stoelen of banken. Het nummer Pink Beatles in a Purple Zeppelin is een eerbetoon aan zijn favoriete bands uit de 60’er en 70’er jaren. Maar ook in het youtube spotje “The concept behind …” zeggen de albums achter hem op de kast meer dan genoeg.

Hoewel we duidelijk de invloeden van Ayreon horen, is dit album toch echt een soloalbum van de heer Arjen Anthony Lucassen. Anders dan met zijn Ayreon project doet hij op dit album (bijna) alles alleen. Niet alleen heeft hij wederom alle instrumenten gespeeld, het album gemixt en geproduceerd, deze keer neemt hij ook alle zang voor zijn rekening. Daar waar hij zich meestal op dat gebied laat ondersteunen door ’s werelds beste zangers en zangeressen. Hij wordt slechts hier en daar geholpen door minder bekende artiesten dan wat we van hem gewend zijn en dan op instrumenten die hij zelf niet kan bespelen.

Naast de 15 nummers van zijn eigen hand heeft Lucassen ook vijf covers opgenomen en toegevoegd aan het dubbelalbum. Nummers die stuk voor stuk een hommage zijn aan de artiesten die hem hebben geïnspireerd. Lucassen geeft elk nummer zijn eigen touch mee, waardoor het nummer past tussen zijn eigen nummers, maar het ook tot iets speciaals maken. Zijn vertolking van Pink Floyd’s Welcome To The Machine is wonderbaarlijk mooi, kippenvel!

Lucassen is er wederom in geslaagd om een prachtige aanvulling te doen op zijn reeds indrukwekkende discografie. Voor- en tegenstanders hebben weer genoeg voeding voor discussie. Maar de fans van Ayreon, Star One, Guilt Machine en al het andere werk van Lucassen kunnen zonder meer het album in huis halen. Maar ook de anderen die zich herkennen in één van de vele genoemde muziekstromingen, moeten zeker een luisterpoging wagen.

You can switch me on!

Mario van Os