AronoraAlbum

In mei 2014 bracht Ben Cameron samen met zijn broer nog het album “Tipping Point” uit onder zijn eigen naam. Een conceptalbum dat volgens Erik Groeneweg wel erg veel van Transatlantic weg had. Ruim een jaar later ligt daar nu dit album van de band rondom beide broers. Op dit album spelen, naast multi-instrumentalist Ben Cameron en zijn broer, ook Ben Croxford (op basgitaar) en Netanel Koles (op gitaar). Overigens is dit album geen vervolg op het voornoemde “Tipping Point” en ook muzikaal is hier een ander pad bewandeld. De band Aronora blijkt namelijk al te bestaan sinds 2008, een jaar waarin al direct twee demo’s onder de naam “Home Recordings” zijn uitgebracht, gevolgd door de ep “Aronora” in 2009. Het Ben Cameron Project gaat ook gewoon verder met een groeiend aantal muzikanten (zie hiervoor zijn website). Het bipolaire karakter van Cameron wordt hier dus verder doorgezet.  O ja, leuk feit om nog te vermelden dat het hier een volledig Australische band betreft, hetgeen voor onze website redelijk uniek is – ook al blijkt Ben Cameron momenteel in Londen woonachtig te zijn.

Dit eerste ‘full-length’ album, met overigens een lengte van slechts 42 minuten, bevat een achttal nummers die vloeiend in elkaar overlopen met een centraal thema. Het thema behandelt de menselijke brein en de verschillende uitlaatkleppen die onze gedachten nodig hebben. Op de hoes is dit uitgebeeld door de ketens en slangen om en uit de hersenen. Overigens zijn er wel wat gedachtespinsels nodig om het thema te doorgronden, maar wellicht is dat ook de bedoeling.

Het eerste en laatste nummer van het album zijn instrumentaal en ook tussendoor zijn er lange instrumentale stukken. Muzikaal klinkt het album dan ook heerlijk met een veelheid aan invloeden. Het is moeilijk om deze band in een hokje te vangen en dat maakt ze ook meteen zo uniek. De ene keer heeft het een hoog post-rock gehalte zoals God Is An Astronaut, dan weer bombastisch als Long Distance Calling of melodieus als Rush. Maar elke keer met verrassende wendingen met heerlijke solo’s, waarbij naast de gitaren ook Chris Cameron zich laat horen op drums. Het geheel wordt muzikaal ondersteund door een contrabas en blaasinstrumenten (fluit en klarinet).

De nummers lopen voortdurend in elkaar over en zo ben je voordat je het weet aanbeland bij het tweede nummer. In Fake Escape horen we Ben Cameron zingen met een indringende duistere en meeslepende stem, die ergens het midden houdt tussen Steve Hogarth (Marillion), Maynard James Keenan (Tool) en Bryan Ferry (Roxy Music). En wederom zonder onderbreking gaan we door naar Disengage; een meeslepend en trager nummer dat een dromerig sfeertje oproept, met pakkende gitaarsolo’s en stevige erupties. Bijna psychedelische rock a la Brainbox of de oudere albums van Porcupine Tree.

De overgang van Disengage naar Set To Fail is bijzonder, waarbij de vergelijking met Tool’s album “10.000 Days”onmiskenbaar aanwezig is. De indringende toon die langzaam opkomt, zo’n anderhalve minuut voor het einde van Disengage en ruim doorloopt tot halverwege Set To Fail is zonder twijfel dezelfde toon als in Lost Keys [Blame Hofmann].

Waar enerzijds de nummers direct in elkaar overgaan, kent het album ook abrupte wendingen en pauzes halverwege een nummer. Een nummer als This Is Anywhere vangt op eenzelfde wijze – met een opvallende fluitsolo – aan, als waar One Day We’ll Go geëindigd is. Maar halverwege dit nummer – na een rustig momentje – verandert het tempo van het nummer en wordt het een stuk steviger met een sterke gitaarsolo voorgezet.

Zo vaak hebben we niet een album van de andere kant van de wereld en, misschien door de afstand, is het bij ons redelijk onbekend hoe het met de progressieve scene in Australië gesteld is. Als deze band een beetje aangeeft wat we daar kunnen verwachten, dan moeten we daar maar eens meer aandacht op gaan vestigen. Progressieve muziek die veranderingen niet schuwt en meerdere muziekstijlen vermengd tot een compleet eigen stijl. Progressie op basiservaringen.

Mario van Os