Arx AtrataAlbum

Na het positief beoordelen van albums in het verleden moet er ruimte voor herziening zijn.

Progwereld is nooit in het leven geroepen om u te berichten over melodieuze black metal. Die stroming is beperkt in de overeenkomsten met symfonische en progrock, ook al zijn die overeenkomsten er zeer zeker. Dat is dan ook de reden dat we spaarzaam gebruik maken van de uitwijkruimte om cd’s te recenseren die net niet in het geplaveide plaatje van het Progwereld profiel passen. Er zijn genoeg Nederlandstalige sites op het internet te vinden die dit genre op professionele wijze kunnen uitlichten.

Arx Atrata heeft mij altijd geboeid en laat ik duidelijk zijn; dat doet het nog steeds. De verwachting van mijn kant was dat de muziek van Ben Sizer zich meer zou ontwikkelen tot een melodieuzere variant die flirt met progressieve progmetal. Met het uitkomen van “The Path Untravelled” lijkt die voorspelling absoluut niet uit te komen. De nieuwe composities zijn nog steeds hard, zitten productioneel vol en bevatten veel black metal vocals waardoor er twijfel ontstaat of we de luisteraar van progrock hierop attent moeten maken.

Kritiek is dus niet het juiste gereedschap dit album te benaderen en te beoordelen. Want nog steeds maakt Sizer weergaloos mooie black metal vol melodieuze aspecten. Maar zijn zang maakt dit werkstuk toch echt een stuk minder toegankelijk dan ik vooraf had gehoopt. De shoegaze (denk aan Alcest), de melancholie (denk aan Opeth), het melodieuze aspect (denk aan Agalloch) is nog steeds aanwezig in de muziek, maar over de hele linie is het totale geluid een stukje harder geworden. En waar ik in de recensie van “Spiritus In Terra” nog bijna pleitte om de harsh vocals te laten vervallen, doet Sizer er op dit album zelfs nog een schepje bovenop. De zang is op “The Path Untravelled” een serieus te nemen aspect binnen de composities.

Een goed voorbeeld daarvan is Elmet. Het begint heerlijk meeslepend en melodieus, waarna stevige gitaren inhaken en er hemelse achtergrondzang wordt toegevoegd aan de productie. Maar waar in het verleden Sizer nog wel eens gas terugnam en vasthield aan melodie, verdwijnt dat nu eigenlijk volledig naar de achtergrond, grotendeels door de zang. Arc Atrata brengt met dit album knetterharde black metal, waardoor de nuance die de liefhebber van symfonische of progrock nu juist zo waardeert verdwijnt. Een ijzingwekkende scream doet definitief een conclusie opborrelen: Arx Atrata was ooit een ontluikende liefde, maar sterft door vervreemding.

Ik heb het al eens eerder aangegeven; de muziek van Ben Sizer is heerlijk meeslepend en vaak melodieus, maar zijn liefde zit echt in de black metal. Dat verdient respect, maar dat neemt waarschijnlijk met zich mee dat met dit album de liefde van de kant van Progwereld voor Arx Atrata hiermee ophoudt. Dat houdt in dat er veel ruimte is voor onze collega’s van Lords Of Metal, Aardschok, Zware Metalen dit op te pakken. De kwaliteit van Arx Atrata is namelijk te hoog om dit voor juist die webzines te negeren.