AtmeAlbum

Hulde aan het Poolse label Lynx Music dat zijn landgenoten een podium biedt om progressieve muziek in allerlei segmenten op te nemen en uit te geven.

En wat zalig dat een Nederlandstalige progzine als Progwereld een keer in deze vijver mag vissen. Zelf heb ik me laten verrassen met een paar willekeurig uitgaven en met de eerste de beste heb ik gelijk een schot in de roos. Of beter gezegd, een vette snoek aan de haak. Want wat een verrassing biedt de prog metal van Atme uit Wroclaw.

“Mantrakora” is de derde officiële release van Atme met de lengte van een ep, maar als cd-uitgave een volwaardig album in de vorm van een conceptverhaal en prachtig artwork inclusief een bijbehorende boekje van twaalf pagina’s. Hoe het debuut album, “State Of Necessity” van Atme klinkt is mij onbekend  Met nieuwe ideeën en een nieuw geluid, waarvoor Tomasz ‘Zed’ Zalewski verantwoordelijk zou zijn, verklaart de band zelf aan frisheid gewonnen te hebben. Ik geloof het op hun woord. Ik hoor een energieke band die het progmetal wiel niet weer opnieuw probeert uit te vinden, maar men geeft er wel hun eigen draai aan mee. Dat zit hem in twee nummers die voor hen voor het eerst in het Pools worden gezongen.

Het begint met Hybrydy. Naast de gitarist die er een paar flinke riffs aan hengelt en een zompige bassist is het vooral de zanger die dit nummer emotioneel en gedreven in het Pools zingt en het daarmee naar een hoog niveau tilt. Hiermee creëert hij eenzelfde soort sfeer als die van het IJslandse Solstafir. Het geeft de muziek een dreigende lading. Daarna schakelt de zang in The River over in het Engels, wat Łukasz ‘Luke’ Pawełoszek ook prima afgaat, zonder aan kracht in te boeten. En dan start het ook nog eens met een Riverside-achtig intro! Het vervolg is vergelijkbaar met de muziek van het Oostenrijkse Phi.

Het instrumentale Iceberg is een ambient overgangs- en verbindingstuk waarmee ze laten zien dat zij dit genre ook beheersen. Met de laatste twee nummers wordt het alleen maar steviger. Het titelnummer, Mantracore, schurkt zelfs na vijf minuten tegen de metal van Tool aan.

Met totaal vijf nummers moeten we dit album onder de ep’s rekenen en toch wordt Belarus als bonustrack genoemd, beetje potsierlijke marketingoplossing naar mijn mening, maar wat voor een nummer. Weet niet of het een lofzang of aanklacht is tegen hun buurland, maar hier gaan alle muzikanten helemaal los. Het is de venijnige zang die laat zien dat de in het Pools gezongen teksten er een extra dimensie aan geven als je woede of frustratie eruit wil persen. Zo komt het tenminste bij mij over.

Qua muziek en met hun Poolse roots is de associatie met Riverside zo gelegd, zeker omdat ze beschikken over een uitstekende zanger met veel diepgang. Tel daarbij een op heerlijke zoemende bassist, een bekwame gitarist en een drummer die ze weet te raken en dan weet je dat er iets bijzonders aan kan komen. Op basis van hun compositorische kwaliteiten en opbouw van de nummers zou ik zelf deze groep in het rijtje zetten van Phi met dezelfde kanttekening dat er nog veel potentie in zit. Het aantrekken van een toetsenist is bijvoorbeeld een interessante optie omdat hiermee zij hun geluid zouden kunnen verrijken. Anderzijds mogen ze wat mij betreft ook lekker eigenzinnig blijven om me weer eens te verrassen. We gaan het zien, voor nu klinkt het vooral heerlijk, hoe kort en krachtig dit album ook is.