AutumnAlbum

Cd’s gaan soms leven op de gekste momenten. Weet u het nog? Het derde weekend van November 2011? Die verschrikkelijke, beklemmende, maar tegelijkertijd ook intense dagen van dichte mist. De transmissometers konden de dikke, witte lakens over het landschap bijna niet meer aan. Mist levert onherroepelijk narigheid op. Ook dit keer. Een dramatische kettingbotsing kort over de grens in Duitsland met dodelijke slachtoffers. Een jong, negentienjarig meisje dat door slecht zicht overreden wordt door een stadsbus in de plaats waar ik werk. Maar ook het weekend waarin “Cold Comfort” mij in de koude, wazige sluiers bij de kladden grijpt. Hoe wreed, grillig en benauwend de mist kan zijn, maar ook een ultieme beleving en vreemd luisteradvies kan voortbrengen.

Het vijfde album van Autumn had mij tot aan het  genoemde weekend nog niet echt weten te boeien. Steekwoorden voor de mist opstak waren: eentonig, een tikje saai en lusteloos. Maar in mijn auto rijdend in de mist groeide de intensiteit van de muziek. De soms wat ijzige zang van zangeres Marjan Welman kan soms warm, maar ook ijzingwekkend zijn. En let dan vooral op de bijvoeglijke naamwoorden die ik hanteer: ijzingwekkend met een hartverwarmend randje.

De muziek van Autumn op dit album klinkt een beetje als de akoestiek van de mist. Dichtbij en intens. Vaak bezwerend, als koude lucht die continu boven je blijft hangen met soms het comfort van welbevinden, maar op andere momenten ook dreigend en angstaanjagend. In vergelijking met hun vorige album “Altitude” is er ook degelijk wat veranderd. Nog steeds is er een stevige invloed van rock/metal met een progressief randje dat af en toe naar post-rock en soms naar doom metal neigt. Tegelijkertijd krijgen die invloeden nergens echt de overhand. De riffs van gebroeders van der Valk zijn bezwerend en soms hypnotiserend, The Venamoured is daar een goed voorbeeld van, maar ook de track Alloy. Er wordt veel gebruik gemaakt van alternatieve en tegendraadse maatsoorten en met name de toetsen staan samen met de drums in een ondersteunende stand. Wat opvalt aan de productie is dat die uit veel atmosferische lagen bestaat die perfect op elkaar afgesteld zijn. In elk geval is de productie in vergelijking met “Altitude” aangescherpt, al was die al niet slecht te noemen. Daarnaast is de intensiteit tussen de muzikanten nu helemaal top. De cohesie tussen deze muzikanten heb ik nog niet eerder gehoord op voorgaande albums, ook al is die altijd al best goed geweest. Hoewel de gebruikte akkoorden vaak in mineur gespeeld worden, is het niet alleen maar depressiviteit dat klinkt. Ook vlotte nummers met een mooie elektronisch ondertoontje die we dan weer kennen van “My New Time” en “Altitude” staan nog steeds op het (ver)nieuwde werk van de band. Neem bijvoorbeeld Retrospect, wat door een simpel bliepje een opgewekt karakter krijgt.

De rol van zangeres Marjan Welman is cruciaal in de muziek van Autumn. De taak die ze van Nienke de Jong heeft overgenomen was niet makkelijk, maar na twee albums kunnen we constateren dat ze het fantastisch heeft gedaan. Toegegeven, haar bereik is iets beperkter dan die van de Jong, maar dat compenseert ze op voortreffelijke wijze door een eigen sound te creëren die kenmerkend voor het geluid van de band is geworden. Welman klinkt op het eerste gehoor wellicht eentonig en de titel van het album is daarom al treffend, echter bij meerdere luisterbeurten komt de kracht van haar prestatie volledig tot wasdom en tilt ze de muziek naar een hoger plan.

Ondanks de positieve woorden zijn er ook wat kanttekeningen. Het is dat ik zelf vertrouwd ben met de muziek van Autumn en weet vooral van de laatste cd’s dat deze meer luisterbeurten nodig hadden dan een gemiddelde andere band. Mijn mening was bij de eerste luisterbeurten van “Cold Comfort” dus ook niet zo positief omdat het album een lange inweektijd nodig heeft. Dit schrikt nieuwe luisteraars wellicht af, zeker ook omdat het album weinig hoogtepunten kent waarbij je alert opschrikt van de muziek. Ook kan je het album niet echt catchy noemen. De kracht ligt dus ook in het progressieve karakter van de nummers, waar je na verloop van tijd nog steeds dingen in gaat ontdekken. Geef het niet op bij een paar vlugge Youtube sessies maar kruip in de muziek, zoals de mist dat vaak in het najaar doet. Stap desnoods een stoomcabine binnen als je niet over de benodigdheden beschikt. Laat de muziek over je heen komen. Onderga de ervaring en laat je leiden door de emoties van “Cold Comfort”.

Ruard Veltmaat