AVRKVSTAlbum

Na op drie dagen na exact twee jaar ligt daar de opvolger van het mijns inziens sensationele debuutalbum “The Approbation” van het Noorse AVKRVST. Deze opvolger heeft de titel “Waving At The Sky”.

Ook dit album is volledig opgenomen op diverse (winterse) locaties in de natuur van thuisland Noorwegen. De jonge mannen zijn daarbij letterlijk niet over een paar nachten ijs gegaan. Check de making-of video’s op YouTube maar eens. Conceptalbums als deze en van Scandinavische groepen kennen over het algemeen donkere en duistere thema’s. Gelijk het bovengemiddeld groot aantal donkere dagen in een kalenderjaar. Zonder tot in detail te treden zijn de zeven nummers op dit album geïnspireerd op aangrijpende gebeurtenissen die plaatsvonden op het Noorse platteland toen zanger/gitarist Simon Bergseth en drummer Martin Utby nog kinderen waren.

Een enigszins geruststellende gedachte voor de luisteraar is dat het allemaal niet zo tragisch klinkt als voorgespiegeld. Het bewijs is de groovy instrumentale opener Preceding. Hier wordt de muzikale lijn van het debuut stevig doorgetrokken met pompende bas, stevig gitaarwerk en tegendraadse ritmepatronen. Als vanouds zijn er overgangen naar een aantal prachtige en sterk melodieuze stukken. Op het progmetalachtige The Trauma hoor je enerzijds een Porcupine Tree-achtige vibe die wordt afgewisseld met de power van Opeth. Mellotron-partijen worden kunstig verweven, waarbij je even vergeet dat de mannen nog (maar) twintigers zijn. Ik type het woord ‘hemels’ wanneer Edvard Seim een splijtende en slepende gitaarsolo op mijn trommelvliezen loslaat. Voor het eerst dient zanger Bergseth zich aan met het voor hem typerende licht zeurende timbre. Ik geef toe, de zang moet je liggen (of niet). Het nummer eindigt met een korte, brute partij grunts.

Lichtvoetiger, maar niet minder oorstrelend wordt het met Families Are Forever. De contrasten zijn groot vanwege enkele grunts en zalig uitgesponnen toetsenwerk van de hand van Auver Gaaren. Het is verbluffend hoe men de sfeer in een split-second weet te kantelen van donker en duister naar melodieus en optimistisch. Dat het vocaal goed zit laat Conflating Memories horen vanwege de meerstemmige zang die doet denken aan Moon Safari. Verder hoor je een afwisseling van breed uitgesponnen en orkestraal aandoende toetsen en lange gitaarsolo’s. Ongemerkt neemt de intensiteit toe en komt het tot de onvermijdelijke climax met toetsen en gitaar.

The Malevolent zou de blikvanger van het album moeten zijn vanwege de vocale bijdrage van Ross Jennings. De Haken-zanger drukt met zijn stijl te veel een stempel, waardoor dit verhoudingsgewijs korte nummer voor mij een domper is. Niet lang getreurd, want met Ghosts Of Yesteryear pakt AVKRVST de draad weer op. Wat heet, want in dit nummer gaat na een verstilde intro de Noorse beuk erin met een agressieve portie progmetal. Voor even draait de sfeer 180 graden met gedragen zang, om het pad met een afwisseling tussen agressief en vriendelijk te vervolgen. Ik ben er nog steeds niet over uit of we te maken hebben met een wolf in schaapskleren of andersom. Naadloos vloeit het nummer over in het twaalf minuten klokkende titelstuk Waving At The Sky. Hier nemen de Noren de tijd voor een fraaie en gedegen opbouw. Oorvanger is voor mij de prachtige overgang naar een lange en opwindende instrumentale passage met veel afwisselend en uitbundig toetsenwerk. Hier ontpopt zich de groep die ik ken van hun debuutalbum.

Na een sensationeel debuut zijn de verwachtingen voor een opvolger vaak hoog. Zonder het te beseffen heeft men de lat zo hoog gelegd, dat daar overheen springen een (te) grote uitdaging is. Dat noem ik het ‘tweede album syndroom’. Ook AVKRVST ontkomt niet aan dit syndroom. “Waving At The Sky” mist naar mijn smaak de prachtige en serene, verstilde momenten die “The Approbation” uniek maken. Mede daardoor doet dit album in mijn beleving onder voor het debuut. Toch ontstijgt het, mede door het prachtige titelnummer, het gemiddelde ruimschoots.