Bad DreamsAlbum

Het Argentijnse Bad Dreams is een lekker productief bandje, want “Frozen Heart” is het vierde album in krap vijf jaar tijd. Dat is voorwaar geen straf, want we hadden bij Progwereld al eerder geconcludeerd dat dit een band is om in de gaten houden. Deze vierde plaat bevestigt dat we dat goed gezien hebben.

De band is ooit begonnen als Genesis coverband en hoewel nog steeds aanwezig is deze invloed op dit album nog maar mondjesmaat terug te vinden. Meer nog dan op de voorgaande albums weet de band hier een eigen gezicht te creëren. Het gebruikt hiervoor een stijl die voor het overgrote deel in de neo-prog is genesteld, maar die toch vaart op een eigen koers. Om deze eigen smoel te illustreren is Steve Rothery – die op de vorige twee albums nog een smaakvolle gastbijdrage leverde – niet meer gevraagd om mee te werken. En die hulp heeft Bad Dreams ook echt niet nodig.

Het openingsnummer, My Mind In The Cage, wisselt sterke neo-prog passages af met klanken uit de Argentijnse tango, waarmee de band overduidelijk de relatie met het thuisland wil verduidelijken. De daaropvolgende titeltrack doet door de vrouwelijke vocalen wel wat denken aan het Dream Theater nummer Through Her Eyes. Het is een lekker melancholisch nummer dat bewijst dat ook prog bands prima liefdesliedjes kunnen maken.

Voor het eerste heeft de band ook te maken gekregen met een bezettingswisseling. Zanger Gabriel Aguda is vertrokken om aan een solocarrière te gaan werken. Zijn vervanger Matias Pereyra doet echter niet voor hem onder. De overige muzikanten doen opnieuw hun werk weer naar behoren.

Over het algemeen ligt het tempo in de nummers wat laag en zijn de momenten waar er echt gerockt wordt vrij spaarzaam. Wanneer dat wel gebeurt veer je dan ook direct op, zoals in Red Moon wanneer tijdens de gitaarsolo de gashendel een beetje los mag. Het is dan het ook het enige puntje van (milde) kritiek wat ik hier heb. De muziek is prima en erg sfeervol, maar het had best een tikkeltje steviger gemogen. Het is om die reden dan ook niet verwonderlijk dat het uptempo The Great Escape From The Shadows hier moet wedijveren met de opener om de titel van beste nummer van het album.

Niettemin hebben we hier weer een fraai neo-prog album te pakken. Het album is minder sterk dan voorgangers “Déjà Vu” en “Chrysalis”, maar het is overduidelijk dat we hier met een veelbelovende band te maken hebben. Hoewel je je zou moeten afvragen of het stempel ‘veelbelovend’ nog wel van toepassing is op een band die al vier albums heeft uitgebracht. Dat wat de band uitbrengt is behoorlijk consistent van kwaliteit en het is eigenlijk wonderbaarlijk dat dit nog steeds in eigen beheer gebeurt. Deze jongens mogen best door een wat groter publiek opgepikt worden.