BantarAlbum

Bantar is, als je het simpel wilt houden, een vervolg op Semistereo. Die band, die in zo’n dertien jaar een stuk of zes platen heeft uitgebracht, bestond, als je de recensies op Progwereld mag geloven, uit een band én zanger Paul Glandorf. Kennelijk was de combinatie niet altijd even geslaagd. Collega Ruard Veltmaat vond in zijn recensie van“Zabriskii” uit 2019, de laatste plaat van die band, dat de muziek klonk als “een instrumentale band” die op het laatste moment tot de conclusie komt “dat ze ook nog over een vocalist beschikken”. Hij vond dat de samenwerking wel beter kon. De heren hebben de zaken echter drastisch omgedraaid.

Paul Glandorf doet niet mee in Bantar. De band noemt dit in de bijsluiter de volgende evolutionaire stap, kennelijk een stap vooruit. Sterker nog, Bantar heeft helemaal geen zanger, maar is een instrumentaal trio dat met de zang ook de meeste prog overboord heeft gekieperd. De mannen maken postrock, ze vergelijken zichzelf met bands als Mogwai, Mono, Oceansize, Russian Circles en ISIS.

De gedachte bij instrumentale rock, en dat wordt door Bantar weer eens aangehaald, is dat de instrumenten het verhaal vertellen. De arrangementen nemen je mee op een avontuurlijke reis door een voorheen onbekend universum. Ontegenzeggelijk speelt Bantar filmische muziek met een melancholische insteek, maar dat gevoel heb ik ook altijd bij pedaalemmers. Ik bedoel maar: waarom kan de muziek niet gewoon de muziek zijn? Het ontbreken van gezongen tekst maakt een plaat niet ineens zoveel minder waard dat je er dergelijke kletspraat aan moet ophangen. Zelfs als de muzikanten er zelf heel duidelijke beelden bij hebben is het onverstandig om te denken dat de argeloze luisteraar dezelfde connotaties heeft als zij bij wat in de basis toch vooral bij een lekker potje muzikaal gebeuk is.

Want dat kan Bantar geweldig goed! Drummer Marcel van de Graaf legt het stevige fundament voor prachtige rock, waarin gitaren de absolute hoofdrol spelen. Een stuk als Muchos Problemas klinkt alsof er een TGV door je speakers raast, met alleen hier en daar wat meer ingetogen passages. De plaat wordt afgesloten met Love Drugs Not War, dat op een trager tempo minstens zo stevig op de trommelvliezen inbeukt met uiteindelijk een euforisch crescendo.

Niet het hele album is zo onstuimig, overigens. Op andere momenten speelt de band bedachtzaam met elektronica, zoals in de twee korte composities We’re Not There Yet en White Drone. Ook het prijsnummer I Am Tired Of This Mountain heeft veel dynamiek, bouwt langzaam op en zakt weer in om tenslotte toch te eindigen met een mooie bak lawaai. Iets dergelijks doen de heren vaker; spelen met dynamiek, inbinden en dan weer uitpakken. Luister maar eens naar het schitterende The Wrestler.

De combinatie van al die waaierende gitaren en de mooie synthesizerflarden, hier en daar aangevuld met piano of samples gesproken woord, levert postrock op die wel vrij dicht in de buurt blijft van de door de band zelf aangehaalde voorbeelden. Je kunt echter alleen maar waardering hebben voor de manier waarop de band dat doet zonder al te zeer in na-aperij te vervallen. Ja, dit is postrock, binnen de grenzen van het genre, maar het eigene van Bantar prijkt er toch wel duidelijk bovenuit. Knap gedaan!

Bantar heeft een bijzonder mooie plaat gemaakt. Beheerst waar het moet en uitbundig waar het kan, rocken de mannen zich door acht te gekke composities heen, met evenveel intelligente arrangementen als lekker over the top geram. Een fraaie prestatie om trots op te zijn en een plaat om te koesteren. Prog is het niet, maar als dat alles is…