SemistereoAlbum

Ik vind Paul Glandorf één van de beste zangers in Nederland. Punt. Wat die man binnen mijn muzikale aura losmaakt is bijna ongekend. Desondanks stond ik bij de verdeling van de promo’s niet vooraan te springen toen onze redacteur tijdens de vergadering vroeg: wie wil de nieuwe Semistereo behandelen?

Waarom niet? Lees dan eerst deze recensie. Kort samengevat vond ik Glandorf en Semitstereo tot aan dat moment geen perfecte combinatie.

Mijn (subjectieve) mening is dat zanger Paul Glandorf  van bovengemiddeld niveau is en dat alles muzikaal om die man heen gebouwd moet worden. Wanneer Glandorf zijn scheur opentrekt moeten muzikanten, producers en platenbazen om hem heen geïnspireerd raken en hem proberen te behagen. Persoonlijk koester ik de ep “Remember The Unknown” van A Day’s Work, waarvan de titeltrack bij wijze van spreken op mijn uitvaart gedraaid mag worden. Ik stierf muzikaal al een stukje af toen de band A Day’s Work ter ziele ging. Tranen met tuiten toen ik die trieste mededeling op het internet las.

Genoeg nu over Glandorf, want natuurlijk draait het niet alleen om hem bij Semistereo. Dat de Alkmaarse formatie kwaliteitsvolle muziek kan produceren heeft het verleden bewezen, hoewel niet alle cd’s met het predicaat ‘excellent’ zijn ontvangen door de redactie van Progwereld. Semistereo maakt in zijn dertien jarig bestaan een interessante mix van postrock, postmetal en klassieke progressieve rock en gaat daarbij het experiment en originaliteit niet uit de weg. De muziek is zoals collega Mario van Os in zijn beoordeling van het voorgaande album “Trans Earth Injection” aangaf: ‘grilling en onvoorspelbaar’. Ik wil daarbij het woord dynamisch en heavy toevoegen. Er zijn weinig rustige momenten te vinden op deze cd en tumult binnen de tracks is continu aanwezig.

Neem bijvoorbeeld de song Wreckage. Dat is een imposante song vol stevige elementen die in beginsel wat chaotisch aandoen, en zoals ook mijn andere collega Dick van der Heijde al aangaf in zijn recensie: het is vooral compromisloos. Het gitaarwerk op deze cd is druk, aanwezig, maar inventief gecomponeerd en hoewel de productie soms erg vol is speelt de band nog aan de goede kant van de lijn. Crooked Teeth Necklace begint gestructureerd, maar vervolgt in een volle productie waar verschillende gitaarlijnen en razendsnelle drums de climax opvoeren. Dit is niet in één luisterbeurt te vangen en te categoriseren, dit heeft meer tijd nodig. Je zult binnen deze recensie daarom geen vergelijkingen met andere bands voorgeschoteld krijgen, ten teken dat de band een eigen identiteit heeft gecreëerd.

Last Part Of The Trail is een pakkende track met een imponerende intro en heerlijk aanwezige drums. De gitaar is mooi geproduceerd binnen een sfeervolle ambiance. Maar dat geldt voor meerdere songs op het album. Semistereo maakt ongrijpbare en wat gruizige gitaarmuziek, maar brengt over de hele linie een herkenbare sound. Het komt pas echt tot rust bij het laatste nummer, South Of Sobriety Street. Het tempo ligt aanzienlijk lager dan op de rest van het album, hoewel je nog steeds omringd wordt door instrumenten en mijmerende achtergrondzang van Glandorf. Hier is de term postrock écht van toepassing.

De volgende vraag is gezien de intro van deze recensie dan ook gerechtvaardigd: is de samensmelting van Semistereo en zanger Paul Glandorf gelukt? Ja, toch wel. Toch dwingt de band Glandorf regelmatig tot het uiterste en je kan stellen dat het hem ook lukt om het randje over te gaan. Vooral binnen de hoog gezongen registers wordt Glandorf tot een topprestatie gedwongen. Ondanks de positieve conclusie blijft er een gevoel achter dat de samenwerking beter kan. In mijn ogen pakt Semistereo de muziek te veel op als een instrumentale band en komt men op het laatst tot de conclusie dat ze ook nog over een vocalist beschikken. In mijn ogen mag je het net zo goed omdraaien: laat Glandorf de basis neerzetten, de muzikanten zijn kwalitatief van bovengemiddeld niveau om daar iets fantastisch omheen te bouwen.

Ruard Veltmaat