Benjamin Croft Album

Toen Benjamin Croft zeventien jaar oud was, hoorde hij voor het eerst “Close to the Edge” van Yes. Door dit album raakte hij verknocht aan de prog. De jonge toetsenist oefende urenlang, dag in dag uit, met Rick Wakeman en Keith Emerson als zijn grote voorbeelden. Nadat hij was adgestudeerd als muzikant, verhuisde de Brit naar de Verenigde Staten en toerde hij met artiesten als Belinda Carlisle, Lesley Garrett, The Temptations en The Platters. Bovendien werkte hij mee aan talentenshows op televisie. Onlangs sloot Croft zich bovendien aan bij de symfonische rockband The Gift. Al deze invloeden: prog, jazz, rock en pop krijgen een plek op zijn album “We Are Here To Help”. En regelmatig ook binnen één song, en dat geldt met name voor de instrumentale nummers.

Het album dat uw recensent mag recenseren voor uw favoriete website is de derde plaat van Croft. De vorige twee hebben Progwereld niet bereikt en ik ken ze niet, dus vergelijken lukt niet. Wat bovendien opvalt is dat Croft een keur aan bekende muzikanten heeft mee laten werken aan zijn plaat. Ik noem bijvoorbeeld drummers Marco Minnemann en Simon Phillips, basgitarist Billy Sheehan en gitarist Greg Howe.

Het album trapt af met het instrumentale The Age of Magrathea. Hoewel de toetsen ruim baan krijgen in de muziek van Croft (logisch natuurlijk), is ook veel aandacht voor de gitaren en ritmesectie. De muziek kent bovendien nogal wat wendingen. Symfo, jazz, en (hard)rock (met name door de gitaarsolo) krijgen allemaal hun plek. Het derde nummer You Made Me Miss (ook instrumentaal) herbergt ook al deze invloeden. Al is het nog wat relaxter (lounge-achtig zoals je wilt) bij tijd en wijle.

Het titelnummer is dan weer een fijne mix van prog en symfonische hardrock. Jeff Scott Soto (onder andere Yngwi Malmsteen, Journey, Sons of Apollo en solowerk) zingt op dit energieke nummer. Het liedje heeft zeker wel wat van Journey. Ik vind het een aansprekend nummer.

Op Caught In The Flypaper zingt Lynsey Ward. Een mij nog onbekende zangeres met een heldere stem. Mede door haar stem, maar zeker ook door de melodie en de aanpak is dit een wat folkachtige song, wat vergelijkbaar met bijvoorbeeld het solowerk van Dave Bainbridge. Wat opvalt is dat out of the blue opeens forse metalgitaren hun opwachting maken…
Same Siders is dan weer instrumentaal. Dit is een wat zwaar nummer, al tovert Croft wel enkele mooie melodieën uit zijn toetsen.

Op het nummer Wrestling With Plato laat Croft in mijn ogen goed zien waar hij als songwriter toe in staat is. Ik vind dit het meest interessante nummer van de plaat. Alle bovengenoemde invloeden krijgen een plek in de muziek, maar Croft houdt het songgerichter en compacter. De mooie zang van Ward geeft het liedje nog meer kleur. Lower Moat Manor begint wat mysterieus, maar al snel ontvouwt zich de progjazz sfeer waar eigenlijk alle instrumentale nummers op deze plaat in vertoeven. De solo’s buitelen over elkaar bovendien. Met She Flies Softly On wordt dit album afgesloten. Een soort van symfonische powerballad met Sato op zang. Prima song, en een opvallende keuze om op deze manier het album af te sluiten.

Na het luisteren bekroop mij het gevoel van: wat moet ik nu met dit album? Het is hoorbaar gemaakt door uitstekende muzikanten. Het doet mij denken aan een Scandinavische politieserie die ik onlangs zag. Veel verschillende verhaallijnen liepen door elkaar. Dat kan zeker interessant zijn, maar er is ook iets als teveel. Dat gevoel heb ik bij Benjamin Croft ook. Al die invloeden, wendingen en instrumentale en vocale songs; het kan ook te veel zijn. Voor ondergetekende te veel. Ondanks, nogmaals, dat het goede muziek is. Maar ik mis zelf het verlangen om de muziek steeds te willen horen.