Big Big Train

5 september, Poppodium Boerderij, Zoetermeer

Info
Website: https://www.bigbigtrain.com
Foto's: Eus Driessen
Locatie
Poppodium Boerderij, Zoetermeer
Alberto Bravin: zang, gitaar, toetsen
Greg Spawton: basgitaar, baspedalen
Rikard Sjöblom: gitaar, toetsen, zang
Nick D’Virgilio: drums, percussie, zang
Dave Foster: gitaar
Oskar Holldorff: toetsen, zang
Clare Lindley: viool, zang
Met medewerking van: 
Dave Desmond: trombone
Nick Mott: trompet
Nick Stones: hoorn
Mike Poyser: tuba
Master James of St. George
Made From Sunshine
The First Rebreather
Atlantic Cable
The Florentine
Telling the Bees
Hedgerow
Bats in the Belfry
Last Eleven
The Transit of Venus
A Mead Hall in Winter
Apollo
Toegift:
East Coast Racer

Foto’s: Eus Driessen

Na een eerdere, gedwongen, afzegging door COVID (weet u nog wel?) in het Stadstheater van Zoetermeer in 2020 is Big Big Train (BBT) na twee jaar dan eindelijk in Nederland. Weliswaar als onderdeel van een door overmacht ingekorte tournee; wederom tegenslag voor de sympathieke Britten door het cancelen verplaatsen van het HRH festival in Leeds. Plus de afwezigheid van nieuwe toetseniste/zangeres Carly Bryant, zij wordt deze avond vervangen door Oskar Holldorff. Om maar niet te spreken van het onverwachte en alom betreurde overlijden van zanger/componist David Longdon, eind 2021. Maar de band krabbelt wederom op, met nieuw bloed en twee albums waarvan nog niets live werd uitgevoerd. Ingekort tot een mini tour met slechts twee shows in het Verenigd Koninkrijk, in Eastleigh en Aylesbury, en dus deze ene in Nederland.

Het voorprogramma werd verzorgd door Dim Gray, de band van toetsenist/zanger Oskar Holldorff. Een talentvol bandje met potentie, dat geldt zeker voor de al gememoreerde bandleider maar ook gitarist/zanger Håkon Høiberg kon mij goed bekoren. De muziek is een beetje Oak, een toefje Tears for Fears en een tikje Steven Wilson, op aanstekelijke wijze gebracht. We gaan vast en zeker in de toekomst nog horen van deze Noorse formatie. Even na negen uur is het dan eindelijk tijd voor BBT.

Master James of St. George is een prima opener, nieuwe zanger Alberto Bravin laat direct horen wat hij in huis heeft. Er is ook nieuw werk met Made From Sunshine, wat een tikkeltje rommelige uitvoering krijgt. The First Rebreather is daarentegen weer adembenemend terwijl het van het voorlaatste album afkomstige Atlantic Cable zelfs wat spaarzame hard rock momenten kent.

Dat Bravin ook een goede frontman is bewijst hij met zijn grappige intro voor The Florentine, Nick D’Virgilio was er beduusd van. Diezelfde NDV krijgt samen met Sjöblom de spotlights voor een prachtige akoestische versie van Telling the Bees, een roerende ode aan Longdon, inclusief publieksparticipatie. Voor Hedgerow neemt het kwartet blazers wederom plaats voor hun aandeel met bovendien een hoofdrol voor Claire Lindley’s viool en stem.

Weer een nieuw nummer, voor Bats in the Belfry zien we zelfs drie toetsenisten tegelijk musiceren, de blazerssectie en vooral de drums zorgen voor veel spanning in dit instrumentale nummer. De blazers worden op traditionele wijze door NDV van een introductie voorzien waarna hij zijn geijkte drum solo speelt. Last Eleven is het allerlaatste nummer van de band, het is zelfs nog niet op een album te vinden en is het eerste nummer met Bravin als zanger. Fabuleuze 4-voudige zang harmonieën, deze nieuwe muzikale richting bevalt me goed. The Transit of Venus is een echte klassieker met een bijzondere rol voor de viool terwijl het epische A Mead Hall in Winter zelfs meerdere duetten bevat o.a. viool versus toetsen en onderlinge duetten tussen de toetsenisten en weer die heerlijke meerstemmige zang en hemels koperwerk.

Het instrumentale Apollo is een fantastische mengeling van jazz, prog en folk en biedt ruimschoots mogelijkheden voor iedereen om erop los te soleren. Na ca. twee uur spelen verlaat de band kort het podium om onder luid applaus terug te keren voor de toegift. En wat voor een toegift: East Coast Racer blijkt de grote favoriet, de titel klinkt uit vele kelen na Bravin’s vraag om verzoekjes. We krijgen een onstuimige versie voorgeschoteld van het grote epische verhaal over de blauwe record trein. Met eindelijk een razende solo van David Foster, hij heeft blijkbaar tot het laatste gewacht met het verschieten van zijn kruid. De laatste hoge tonen van Alberto Bravin komen letterlijk uit zijn tenen maar hij fikst het. Zijn auditie bij BBT blijkt ook het laatste stuk van de avond.

Ruim twee uur en een kwartier speelden de heren plus dame de pannen van het dak. De tijd leek werkelijk voorbij te vliegen, het ademloos toekijkende en –luisterende publiek zwaar onder de indruk achterlatend. Ruim 500 man/vrouw hadden de avond van hun leven. Ondanks de ongebruikelijke maandag en het feit dat velen nog uren onderweg zouden zijn naar hun plaats van herkomst. Ik durf hier wel te spreken van een memorabel concert, hier zal nog lang over gepraat worden in de trend van: ik was erbij, indertijd.

Dit moet het gevoel zijn geweest wat de aanwezigen moeten hebben gehad toen Yes in juni van dit jaar in die kleine club in Tavistock, Devon, haar warming up gig zou spelen voor pakweg 400 man. Eindelijk spelen voor een Nederlands kennerspubliek wat al jaren wachtte op dit ene optreden van BBT. Een super enthousiast publiek ook, op sommige momenten kon je een speld horen vallen, op andere barstte het applaus uit in een orgie van lawaai. De fans klapten hun handen stuk, zongen luid mee en gingen uit hun dak bij versies van het bekende werk. De thuisblijvers hebben ongelijk, wederom.

Bandleider/oprichter en enig overgebleven oer-lid Greg Spawton bleef als altijd buiten de spotlights in kleinste hoekje van het podium, gedegen zijn vaak melodieuze baspartijen en -pedalen spelend en vanuit zijn ooghoeken toekijkend. En hij zag dat het goed was. Nick D’Virgilio was voor mijn gevoel veel minder prominent aanwezig dan voorheen, vooral in het eerste deel. Het geluid van zijn drums was nét iets te hard afgesteld waardoor zanger Bravin soms moeite had om er bovenuit te komen. Dat was maar een klein smetje op een verder perfecte avond, licht en geluid waren uitstekend in orde, dat laatste mede dankzij 8e lid Rob Aubrey, de ervaren vaste geluidsman van de band.

Extra complimenten voor de talentvolle toetsenist en zanger Oskar Holldorff, met veel passie zijn complexe partijen spelend. Mede door hem kon er op sommige momenten zelfs vijfstemmige zang harmonieën. Gauw vastleggen die man lijkt me. Ook nieuwe zanger Alberto Bravin verdient extra complimenten, hij heeft de moeilijke taak om de geliefde en betreurde David Longdon te vervangen en slaagde daarin glansrijk. Natuurlijk, hij heeft een andere stem dan zijn voorganger maar het was ook nooit de bedoeling om een epigoon te vinden. Zijn stem maar ook zijn podiumpresentatie biedt meerdere aanknopingspunten om de toekomt zonnig in te laten zien. Het feit dat hij bovendien een aardig deuntje toetsen en gitaar produceert, speelt geen onbelangrijke rol.

Clare Lindley speelde een gedegen rol, zowel qua vioolspel als vocaal. Dat eerste geldt ook voor gitarist David Foster, hij trad weinig in het voetlicht en veel soli bleken voor rekening van Rikard Sjöblom. Met die laatste is toch wel het grote ankerpunt vooraan op het podium genoemd, zowel op zang, toetsen (orgel!) en met zijn sterke gitaar soli imponeerde de geboren Zweed wederom. Het Big Big Train blazers ensemble was ditmaal gereduceerd tot een kwartet. Als altijd getooid met Peaky Blinders pet, gelukkig waren de tweed jasjes thuisgelaten op deze warme nazomer dag in Zoetermeer. De crew van de ervaren John Vis was deze avond aanwezig voor de opnames van een mogelijke DVD/BR. Dat zou een waardig document opleveren van een memorabele avond.

Naar mijn mening was dit de meest ‘losse’ versie van de band die ik tot nog toe zag optreden, meer rockend dan ooit, meer dynamisch ook. Met een Noor, een Zweed, een Italiaan en een Amerikaan op het podium wordt het steeds meer een Verenigde Naties van de muziek en minder ‘quintessential English’. Dit is namelijk versie 3 van BBT, na de versie met Longdon en vóór de toetreding van die laatste. Dit is geen voortzetting van de oude band maar een hernieuwde versie. Met meer ballen ook, met meer drama en vooral ook jonger, dit kan nog jaren mee. Ik kan nu al niet wachten op nieuw werk wat voor 2023 op de rol staat. De trein passeert het station, schakelt een tandje bij en de reis wordt vervolgd.

Send this to a friend