Big Big TrainConcert

Zoals eerder aangekondigd een verslag van het laatste optreden uit de reeks van zestien shows die de Britse band Big Big Train (BBT) door negen landen zou leiden, onder de noemer ‘The Journey Continues’. Met als traditioneel slot een show in de Engelse hoofdstad voor een uitzinnig en uiterst toegewijd publiek. Dat publiek bestond voor een groot deel uit de hardcore fans, de zogenaamde ‘Passengers’. Duidelijk herkenbaar aan hun kleding, ik heb zelden zoveel band t-shirts gezien, en allemaal uit op een feestje. En een feestje zou het worden.

De show start al om half acht, geen voorprogramma ditmaal en met een goede reden: dit stelde de band in staat een ruim drie uur durende show aan ons voor te schotelen. Om iedereen niet alleen met een brede glimlach huiswaarts te sturen maar ook ruimschoots op tijd om metro’s, treinen en bussen te halen. Hulde hiervoor aan band en management.

Na een niet geheel geslaagde tour in 2022, er moest een groot aantal optredens afgezegd worden door onvoorziene omstandigheden, was het nu dan tijd voor een echte tournee. Hoewel dit 16e en laatste optreden voor een aantal fans zeker niet het eerste was, ook niet voor uw recensent, werd er toch met veel spanning naar uitgekeken. Om meerdere redenen: zou de band live het hoge niveau ook na een aantal weken nog vast kunnen houden (geen enkel probleem), maar vooral: welke nummers zouden we nu weer op de setlist gaan aantreffen? BBT neemt geen halve maatregelen ditmaal: maar liefst twintig nummers zouden tijdens de tournee worden gespeeld, bijna elke avond werd een (gedeeltelijk) andere lijst van songs gespeeld. Kudo’s voor de band, dit betekent immers veel extra voorbereiding en oefensessies. En nog veel meer plezier voor de vaste volgers die bij tijd en wijle verrast werden door een oude klassieker of de onverwachte verschijning van een (bijna) vergeten song. Terug naar de show.

De band start met Folklore en The Connection Plan na de inmiddels bekende openingsmuziek van Ozzy Osbourne. De sfeer is uitgelaten, de fans trakteren de band op een staande ovatie na zo ongeveer elk nummer, misschien een tikkeltje overdreven maar tekenend voor de speciale band tussen muzikanten en fans. Met Curator of Butterflies en Summoned by Bells wordt de show vervolgd. Nick D’Virgilio’s solospot Drums and Brass 2023 gaat erin als koek. Het nieuwe, lichtere nummer Love is the Light wordt gevolgd door het letterlijk donkere A Boy in Darkness terwijl het instrumentale Apollo deze trits van songs completeert.

Het publiek is super enthousiast en reageert opgewonden op datgene wat zich op het podium afspeelt. Na enkele weken samen spelen staat hier een volledig ingespeelde solide machine op het podium die schijnbaar moeiteloos een intense en energieke rock ‘n’ roll show verzorgt. De verjonging heeft de band goed gedaan, de dertigers en veertigers staan vooraan het podium en stelen de show. Wederom met gitariste Maria Barbieri maar ook multi-instrumentalist Rikard Sjöblom in een muzikale hoofdrol, maar iedereen is top deze avond. Het showmanship van frontman Alberto Bravin doet voorganger David Longdon bijna vergeten, ik weet het: blasfemie in Passenger-kringen. De Italiaanse zanger stuitert letterlijk door de zaal tijdens de toegift met de zaallichten aan en voegt een behoorlijk brok energie toe aan de soms wat statische presentatie van de groep.

Voor mij persoonlijk is de climax toch steeds weer die mix van progressieve rock en het koper van het blazersensemble, dit creëert die unieke sound waar BBT patent op heeft. Het geluid is hard maar goed, vaste geluidsman Rob Aubrey staat weer achter de mengtafel, de slechte ervaring van het optreden in dezelfde hal in 2017 is volledig weggespoeld. De mooie, ingetogen lichtshow komt prima tot zijn recht in dit voormalige kerkgebouw; een passend decor voor een hoogmis van prog. Er worden deze avond video-opnames gemaakt door een forse filmcrew, goede kans dat ook dit optreden zijn weg zal vinden naar een Blu-ray en/of (dubbele) live-cd.

Als verrassend einde van de reguliere show fungeert een bijzondere akoestische set met hoofdrollen voor D’Virgilio op akoestische gitaar (!), Bravin op toetsen en Sjöblom eveneens op akoestische gitaar. Een medley van Leopards, Meadowlands en Wassail volgt waarbij in eerste instantie violiste Clare Lindley zich bij het trio voegt, niet veel later gevolgd door de rest van de band. Pure magie. Een trotse Greg Spawton kijkt toe vanuit de coulissen, hij ziet dat het goed is. Ook zonder de ervaren krachten uit het verleden is de toekomst zonnig voor zijn Big Big Train.

De twee epics die als toegift fungeren krijgen het publiek volledig op de banken. East Coast Racer en Victorian Brickwork tillen de show naar een absolute climax. Na drie uur onafgebroken spelen is het schluss. Fans en volgers van Big Big Train zullen het nu moeten doen met het prettige feit dat er een nieuw album op stapel staat. En dat de band nu weet dat het mogelijk is om een grootschalige (buitenlandse) tournee succesvol te organiseren en uit te voeren. Tot volgend jaar dus, zullen we maar zeggen: de trein dendert door.