Big Big TrainConcert

The Journey Continues 2023 Tour is de naam van de tournee die Big Big Train (BBT), inclusief voorprogramma Dim Gray, door een aantal landen op het vasteland van Europa gaat voeren, beginnend en eindigend op hun geliefde eiland. In september 2022 had de Boerderij de eer als eerste een optreden van BBT buiten het Verenigd Koninkrijk te mogen organiseren, afgezien van de show tijdens het Night of the Prog Festival in 2018. Het moet de band goed bevallen zijn, want de Zoetermeerse poptempel is een klein jaar later wederom de aangewezen locatie voor een concert van de Britse progsensatie. En net als vorig jaar is het Noorse Dim Gray uitgekozen om het voorprogramma te verzorgen. De zaal is vrijwel uitverkocht, heel anders dan vorig jaar, een terechte waardering voor de muziek van de Britten.

De band van de jonge, uiterst talentvolle Oskar Holldorff, inmiddels vast lid van het BBT-gezelschap, speelt nummers van hun twee studioalbums, “Flown” (2020) en “Firmament” (2022). Het jonge kwintet uit Noorwegen doet dat met veel inzet en intensiteit en weet de bezoekers van de Boerderij voor zich te winnen, in een tijdsbestek van circa veertig minuten, met hun emotionele artrock. Vooral topnummer Ráth, met solozang van Holldorff, wijzend naar zijn moeder in het publiek, kan de fans bekoren. Een behoorlijk luid applaus is de terechte beloning van de fans. Die zijn uiteindelijk vooral gekomen voor de hoofdact van de avond, het Britse Big Big Train.

Die hoofdact is inmiddels wel volledig volwassen geworden: met echte showelementen, zoals openingsmuziek in de vorm van hardrock met Ozzy Osbourne’s Crazy Train. Met het laatste woord ‘Train’ echoënd, waarna het geluid en de lichten van een naderende trein de komst van de heren/dames musici op het podium begeleiden, slim gevonden. De spanning is voelbaar, hier gaat iets bijzonders gebeuren.

Folklore is de folky opener van het gelijknamige album uit 2016, de energie spat ervan af, in deze rocky versie, inclusief blazers, de sfeer zit er meteen goed in. The Connection Plan is van het laatste studioalbum “Welcome To The Planet” en wordt voor de eerste keer live gespeeld. Daarna is het tijd voor het eerste echt nieuwe muziekstuk, Oblivion is een rockende song met een rustig middenstuk, dat op het nieuwe studioalbum komt te staan. Dat smaakt naar meer.

Het is tien jaar geleden dat “English Electric II” werd uitgebracht, een goede reden om Keeper of Abbeys voor het eerst live te spelen, inclusief fabelachtige gitaarsolo van Maria Barbieri. Zij vervangt voor deze tour David Foster die andere verplichtingen had met de Steve Rothery Band. Voor Curator of Butterflies keren de blazers terug op de planken, kippenvel, vooral door de gitaarsolo van Barbieri. Een voorlopig hoogtepunt tijdens de show, dit melancholieke nummer, eveneens van “English Electric II”.

Het geluid laat soms te wensen over, vooral de toetsen van Holldorff komen niet altijd even goed door in de mix, ondanks de aanwezigheid van vaste geluidsman Rob Audrey. Maar vooral hulde aan de lichtcrew die bijzonder werk verricht. Daarnaast is het podium versierd met lichtkolommen, een soort van TL buizen die van kleur en intensiteit veranderen, afhankelijk van de song, knap gedaan. Geen videofilms deze keer.

Drummer Nick D’Virgilio (NdV) introduceert op geheel eigen wijze Apollo, een instrumentaal nummer in swingende jazzstijl. Hierna wordt de jarige Dave Desmond, leider van de blazerssectie, toegezongen door de gehele zaal. Drums and Brass krijgt een nieuw arrangement, ik hoor zelfs een stukje Heart of the Sunrise van Yes voorbij komen! Summoned by Bells van “English Electric I” is een vocale tour de force voor zanger Alberto Bravin, hij redt het maar net. De finale instrumentale sectie is van hoog niveau.

Reeds genoemde Alberto Bravin is nog verder gegroeid in zijn rol als solozanger maar ook als entertainer. Zijn haar heeft hij nu tot halverwege zijn rug laten groeien, maar ook zijn podiumpresentatie is gegroeid, sympathiek en integer. Hij zingt de longen uit zijn lijf om de voorwaar niet simpele partijen van betreurde voorganger David Longdon van zijn eigen interpretatie te voorzien.

Nog een nummer van “English Electric I”, Brooklands, en alweer een live première voor deze epische klassieker, het kan niet op. Het applaus is oorverdovend, vooral zang, toetsen en gitaar krijgen hun verdiende spotlight. Dave Desmond figureert op Mellotron. Op de aankondiging van het ‘laatste nummer’ wordt met gespeeld boegeroep gereageerd door de fans. Het verrassende A Boy in Darkness is een nooit eerder live gespeeld nummer van “English Electric I” van circa tien minuten en een potentiële kraker tijdens toekomstige live optredens. De band trekt zich kort terug om vervolgens snel terug te keren op de planken voor het toetje van de avond.

Alle muzikanten zijn in goeden doen vanavond, ditmaal met een nieuw gezicht onder hen: de al eerder genoemde Italiaanse gitariste Maria Barbieri, steelt regelmatig de show. Niet door theatraal gedrag, integendeel, ze is de natuurlijke vervanger van de immer timide Dave Gregory, maar wel door haar fabelachtige techniek op de zes elektrisch versterkte snaren. Wat een topper, houden zou ik zeggen. Dat laatste advies gaf ik gratis mee aan leider Greg Spawton na het zien van Oskar Holldorff op toetsen vorig jaar. Of hij mijn advies ook ditmaal ter harte gaat nemen weet ik niet, maar Oskar is wederom van de partij, hopelijk is Maria ook een blijvertje.

Het eerste nummer van de toegift is getiteld Love is the Light. Het betreft hier wederom een compleet nieuw nummer, een dromerige, langzame melancholieke song waarin Bravin het publiek uitnodigt tot meezingen. Dan is het toch echt tijd voor het allerlaatste nummer van de avond. Victorian Brickwork wordt met enige humor als een ‘kort nummer’ aangekondigd. Een superbe uitvoering volgt van dit epische nummer van “The Underfall Yard” uit 2009. Met solospots voor alle muzikanten, inclusief het blazerskwartet.

Het razend enthousiaste publiek beloont de band voor de laatste keer met een ovationeel applaus, waarna het obligate fotomoment volgt en dan is de koek op. Een concert met een verrassende setlist die op één uitzondering na (Apollo) volledig anders is dan de show van vorig jaar september. Waar maak je dat tegenwoordig nog mee? Na een kleine twee uur verlaat de band vermoeid maar voldaan het podium van de Boerderij. Er volgt nog een lange nachtelijke busrit: de dag erna moet er in Hamburg opgetreden worden, ruim 500 lange kilometers naar de Noord-Duitse havenstad. En zelf ga ik het gezelschap nog achterna reizen: ik ga getuige zijn van het laatste optreden van deze tour, in Londen, op 13 september. En ook daarvan zal ik weer verslag uitbrengen. Wordt vervolgd.