Riis, BjornAlbum

Het Bjorn Riis album “Everything to Everyone” is nog maar een paar maanden geleden uitgekomen en nu komt de ingetogen Noorse gitarist alweer met nieuw werk op de proppen. Een ep met daarop vier nieuwe tracks, samen goed voor dik 25 minuten aan muziek.

Volgens het bijgeleverde persbericht benaderde Bjorn Riis de mensen van Karisma Records met het idee om een ep te maken waarin hij terug zou gaan naar zijn muzikale roots: Pink Floyd. Het zou een ode worden zijn zijn muzikale helden. Bjorn Riis zegt er zelf over ‘deze vier nummers hadden zo op één van mijn soloalbums kunnen staan, maar ze hebben echt het Pink Floyd-gevoel gemeen’.

Beetje vreemde verklaring, want met Airbag en op zijn soloalbums doet hij niet anders dan zijn voorliefde voor Pink Floyd etaleren. In die zin is er weinig nieuws op dit album te horen. Alles van het late Pink Floyd komt voorbij: gedragen toetsen, de lome sfeer en fijne gitaarsolo’s. Eerlijk is eerlijk, hij weet er een mooi sfeervol geheel van te maken.

Voor Dark Shadows (part 1) heeft hij Pink Floyd achtergrondzangeres Durga McBroom ingehuurd. Sinds haar woordloze zang in The Great Gig In The Sky wordt ze hier veelvuldig voor gevraagd. Ook Bjorn Riis laat haar woordloos zingen. Het klinkt wel erg stereotype. Die vrouw kan zo goed zingen, geef haar eens een andere rol. In dit nummer irriteert het meer dan dat ik ervan kan genieten.

Het instrumentale A Voyage To The Sun vind ik het sterkst op deze ep. Het heeft wat meer body en heeft een fijn stuwend karakter. De drums van Arild Brøter (Pymlico) zijn groovy en het orgeltje (een Farfisa) van Per Øydir is lekker retro. De stevige gitaarriffs van Bjorn Riis gieren er prettig overheen. Het einde met gedragen toetsen is mooi, maar jongens wat een hoog Pink Floyd gehalte (of jatwerk, maar net hoe je het bekijkt).

Ah! Ik zat er al op te wachten: de kerkklokken. Ze doen hun intrede aan het begin van het instrumentale Summer Meadows. Hierin wordt het gas teruggenomen en krijgen we een werkje voorgeschoteld dat het midden houdt tussen het eerste deel van The Great Gig In The Sky en het gemiddelde werk dat te horen is op “The Endless River”. Het licht dreigende Dark Shadows (part 2) sluit de ep af. Het bevat fijn snorrend baswerk en een uitstekende gitaarsolo in David Gilmour stijl. Uiteraard.

“A Fleeting Glimpse” is een leuk tussendoortje, maar ook niet meer dan dat. Het is allemaal reuze knap gedaan, maar dat gedweep met Pink Floyd gaat mij wat tegenstaan. We weten nu wel waar zijn fascinatie voor deze groep vandaan komt. We weten nu wel dat hij die sfeer heel goed kan benaderen. Van mij mag hij zijn blik voortaan voorwaarts richten, want als (solo) muzikant is hij goed en veelzijdig genoeg.