Black BonzoAlbum

Onze Zweedse pomp progrockers kennen een macabere vorm van humor. Na eerst via de vorige plaat “Sound Of The Apocalypse” vrolijk het einde der tijden te willen vieren, verpakken ze nu hun nieuwste schijf doodleuk als een achttiende-eeuwse gebruiksaanwijzing voor het bedienen en onderhouden van een guillotine. Je moet er maar opkomen, maar het resultaat is in elk geval een prachtig boekje met daarin de bekende retroprog van Black Bonzo.

Op plaat no. 3 kiezen de heren wijselijk voor een compactere vorm van hun stijl, met meer nadruk op compositie en thematiek. Daardoor wordt gelijk duidelijk wat een voortreffelijk componistengezelschap Black Bonzo is. De groep kan prima nummers schrijven die zowel binnen de vijf tot zes minuten blijven, maar toch spannend genoeg blijven om binnen de grenzen van deze website besproken te kunnen worden.

Uiteraard wordt er ook niet tevéél water bij de wijn gedaan. Nog steeds is Black Bonzo een gezelschap waarvan de leden de lp’s van The Doors, Uriah Heep en Wishbone Ash ongetwijfeld achter glas hebben ingelijst in de woonkamer.

Opvallend is dit keer dat de nummers beter worden naarmate de plaat vordert. Vooral het rampestamp- en titelnummer Guillotine Drama, dat de plaat opent, zet enigszins op het verkeerde been, en blijkt uiteindelijk de zwakste schakel te zijn van het schijfje. Interessant wordt het eigenlijk pas vanaf het derde nummer, Zephyr, dat een zalig refrein en dito gitaarsolo kent, en het eveneens aanstekelijke Sudden Changer.

Dat de groep niet alleen thuis is in ronkende Hammonds en moddervette Mellotron, bewijst het akoestische War Machine, waarin gitarist Joachim Karlsson excelleert. How Do You Feel? is dan toch een wat langere compositie, heeft toch het ‘gevoel’ van compactheid. Dat komt misschien vooral door de erg verrassende en knappe overgang halverwege het nummer. De muziek krijgt een enorme Deep Purple-injectie, en dat misstaat de band absoluut niet.

Rust gunt de band ons nauwelijks. Tell Me The Truth is misschien – ondanks zijn korte duur – het meest symfonische nummer, met zijn gedragen zang en zijn stampende ritmen. Het is ook een liedje met een licht Jethro Tull-gevoel. Supersonic Man tenslotte kent een heerlijk slepend tempo en sluit de plaat op een treffende manier af.

“Guillotine Drama” verdient het predicaat ‘lekker plaatje’ meer dan ooit. Het is niet het meesterwerk dat we na het debuut en het meer dan voortreffelijke “Sound Of The Apocalypse” hadden gehoopt, maar het laat evenwel een volwassen, gegroeide band horen, die we dolgraag eens op een festival in Nederland zouden zien. Het zal dan zeker gezellig worden!

Markwin Meeuws