BlackfieldConcert

In mijn interview met Aviv Geffen sprak Aviv Geffen vol trots over het uitverkocht zijn van Paradiso in Amsterdam. Als Israëliër was hij hier zeker trots op. Dat Blackfield dit concert dus belangrijk vond en dat ze er die avond zin in hadden blijkt dan ook duidelijk.

Maar voordat het zover is mag eerst The Pineapple Thief het podium betreden. Het is natuurlijk een mooi extraatje dat deze band in het voorprogramma stond. Deze band begint in Nederland zeker aan bekendheid te winnen, ze speelden op 1 april j.l. nog als hoofdact bij Rock Ittervoort en stonden op 23 en 24 oktober 2010 in de Boerderij en de Pul. Het publiek was duidelijk enthousiast en onthaalde dit voorprogramma heel goed. Deze band is live zeker nog beter dan op cd. In de beperkte tijd (45 minuten) die ze als voorprogramma hadden gekregen hielden ze het met hun set bij hun laatste twee studioalbums. De eerste vier nummers waren van hun meest recente album “Someone Here is Missing” waarbij ze al meteen lieten merken dat ze live meer te bieden hebben dan in de studio. Vervolgens kwam het erg gevoelige My Debt To You om af te sluiten met de lange uitvoering van Too Much to Lose. Een prachtige afsluiter, waarbij met name het tweede deel mij altijd weet te beroeren. De solo’s van de gehele band, maar met name van Bruce Soord zijn adembenemend. Terwijl ze het podium verlaten, blijft zijn gitaar nog nagalmen onder luid gejuich van het publiek. Een toegift zit er qua timing niet in maar het publiek had dat toch zeker niet erg gevonden. Een geslaagd begin van de avond.

Paradiso staat meestal garant voor onvergetelijke en bijzondere concerten. Grootheden die complete stadions vol krijgen willen ook altijd graag in Paradiso spelen. Zo heb ik onder andere in 1997 David Bowie mogen aanschouwen in deze rocktempel. Toeval wil dat David Bowie één van de grote inspiratiebronnen is voor Aviv Geffen. En zodra Blackfield de eerste tonen van Blood inzet weet ik het. Dit wordt ook zo’n onvergetelijk concert in Paradiso.

De intro bouwt langzaam de spanning op, waarna de gehele band tot uitbarsting komt. De sfeer en emotie die Blackfield weet te bewerkstelligen is ongeloofelijk. De meeslepende, ietwat trillende, stem van Aviv Geffen legt zijn complete ziel in de tekst ‘Here comes the blood‘. Dit nummer, dat ook één van de hoogtepunten van hun nieuwe album is, is een goede opener voor dit concert en zet direct de toon voor de avond. Een avond vol kippenvel, emotie en melancholie, maar vooral goede muziek.

De setlist met twintig nummers is evenredig opgebouwd. De helft van de nummers is afkomstig van hun oudere twee albums en de andere helft van hun nieuwste album “Welcome To My DNA”. Daarmee is hun gehele nieuwe album, met uitzondering van het nummer Far Away (dat ook al niet op de promoversie van het album stond), gespeeld. Daar het nieuwe album pas twee weken voor dit concert is uitgebracht, waren de nummers voor de meeste mensen in het publiek nog onbekend. Maar de energie en enthousiasme waarmee deze nummers gebracht worden is er niet minder om en het publiek ontvangt de nummers goed. Achteraf was het ook druk bij de merchandise waar o.a. het nieuwe album wordt verkocht. Een goede avond dus.

Opvallende verschijning op het podium blijft Aviv Geffen. In zijn thuisland Israel is hij onder andere bekend om zijn extravagante kleding en make-up. Hij komt deze avond op met een jas vol opvallende rode lichtjes en naar mate de avond vordert, gaan jas en vervolgens zijn shirt uit. Met ontbloot bovenlijf en vol overgave op de grond zingend blijft het een showman. Steven Wilson is vooral bezig met zijn muziek, hij kan zich in Blackfield volledig richten op de zang en zijn gitaarspel. De solo’s zijn dan ook magnifiek en perfect uitgevoerd. Bij het nummer DNA, dat op het album wordt ondersteund door het London Session Orchestra, vervangt Steven Wilson ogenschijnlijk eenvoudig dit gehele orkest met zijn gitaar. Een andere opvallende muzikant is deze avond zeker Tomer Z. De energie en het enthousiasme waarmee hij zijn drumstel bewerkt is een genot om te zien en om naar te luisteren. Het geeft zeker dat extra stevige randje aan deze emotionele setlist. Maar ook Seffy Efrati en Eran Mitelman zijn duidelijk aanwezig en zijn volwaardige leden van deze band die Blackfield heet.

Echt enthousiast wordt het publiek bij de oudere nummers, zoals Blackfield, Once, Miss U en de afsluiter Cloudy Now. Een feest van herkenning dat uitnodigt tot meezingen. Met name bij Pain wordt de popband weer een echte rockband. Het gehele concert is veel steviger en heavier dan op cd. Waarmee ze laten zien dat ze ook live een geweldig team zijn. Geen nevenproject, maar een volwaardige band die er ook echt staat.

Verslag: Mario van Os
Fotografie: Eric de Bruijn

Klik hier voor meer foto’s van dit optreden