Blue EffectAlbum

In onze special over Blue Effect ontbrak nog één belangrijke plaat: “Nová Syntéza 2” uit 1974. Het gaat dan om de tweede samenwerking tussen het intense heavy proggezelschap Blue Effect en het officiële Tsjechische Radio Jazzorkest. Bij de eerste samenwerking stond de brassrock en jazzrock nog meer centraal, maar op dit album weet Blue Effect zich te presenteren als een ambitieuze en eclectische progressieve (hard)rockband.

Sommige riffs doen denken aan de metal-prog King Crimson van midden jaren 70, terwijl er ook ruimte is voor een symfonische ballade en een heuse epic van tweeëntwintig minuten. Natuurlijk is vanwege de brass de vergelijking met het vroege Chicago makkelijk gemaakt, terwijl op andere momenten “Nová Syntéza 2” me doet denken aan Camel en Mahavishnu Orchestra.

De muziek is complex, bijna overvol gearrangeerd en door de ietwat beperkte (live)opname soms een tikkeltje zwaar om naar te luisteren. Misschien is het gewoon een beetje té anders dan wat we gewend zijn. Blue Effect is geen band bestaande uit vijf verfijnde Engelse universiteitsjongens, maar uit muzikanten die proberen te overleven in een repressieve dictatuur. Toch is de muziek ook bijzonder creatief, boeiend en zeker geen imitatie van de westerse bands. Na de bombast weet de band toch maar mooi zo’n echt pakkend thema te vinden om alles samen te brengen. Zo ook in het slotstuk van albumafsluiter Jedenáctého října.

De volledige opname is doordrongen van een bepaalde intensiteit en ook zanger Josef Kustka zingt alsof zijn leven er vanaf hangt. Bij het epische titelnummer wordt dan ook nog een koor toegevoegd aan de mix, zodat je tijdens de grootste uitspattingen bijna niet meer weet waar je naar moet luisteren. Maar goed, wat een knalpartij is dit. De combinatie van brassrock (bijna à la de intro van The Thunderbirds), Slavische melodische invloeden, epische progrock én natuurlijk het geweldige gitaarwerk van Radim Hladík, zorgen samen voor een bijzonder en exotisch huzarenstukje. Iets wat je wel een keer of vier moet voorproeven dan. Naast het eerdergenoemde kun je in dit titelnummer ook nog een fraaie orgelsolo bewonderen van Karel Růzička, die in een nummer van Colosseum niet had misstaan. Verder speelt zanger Josef Kustka ook even op zijn viool tijdens een bezinnende passage. Gedurende een swingend intermezzo waan je je toch echt even in het vrije Amerika.

De vroegere albums van Blue Effect zijn geen voer voor de fans van typische Engelse seventies prog. Het zijn echter potentiële parels voor verzamelaars van rariteiten en ruwe diamanten. Mensen zoals ondergetekende.