“Het gezelligste classic-rock festival van Nederland”, zo wordt Bospop omschreven. En inderdaad voor het gehele weekend geldt dat de ouderwetse gezelligheid de boventoon speelt. Zeker op de eerste festival dag – waarbij het schitterend zomerweer is met temperaturen tot 30 graden – is het veld bezaaid met dekens, plaids, luchtbedden en mensen met zonnebril in korte broek of dito rokjes. De zonnebrand uit de draaiapparaten vinden gretig aftrek, water uit de tappunten blijft lopen en ook het bier vloeit in overvloed. En wat betreft dat “classic-rock” heeft de opzet en programmering zeker wel iets weg van het vroegere “Arrow Classic Rock Festival”, dat van 2003 tot en met 2006 jaarlijks werd georganiseerd in Lichtenvoorde. We zien twee podia – een mainstage en een tentstage – waardoor er geen overlappende optredens zijn, gezellige kraampjes, diverse eet- en drinkgelegenheden en een rustig hoekje om je even in terug te trekken. Dit hoekje is de dit jaar voor het eerst ingerichte café area Crossroads, een afzonderlijk gebied waar je ook kunt genieten van speciale bieren en wijnen.
Maar we komen natuurlijk toch vooral voor de muziek, waarbij het contrast in beide dagen bijna net zo groot is als de weersomstandigheden. De zaterdag – waarbij het dus schitterend zomerweer was – heeft een programmering die vooral gericht is op mainstream muziek en blues. De zondag daarentegen, waarbij het weer toch een stuk koeler en ook druileriger was, is met zijn line-up een echt prog feestje. Waar treft je achtereenvolgens Dream Theater, Anathema en Steven Wilson aan op één festival, strak achter elkaar geprogrammeerd, zodat je aan het eind van een gezellige dag nog drie en een half uur kunt genieten van drie van mijn meest favoriete bands. En dan als opener van de dag een meer dan geweldig optreden van The Gentle Storm. Het feit dat ik een flink aantal van onze lezers ben tegengekomen, zegt dan ook genoeg.
ZZ Top
Op de zaterdag is er natuurlijk toch voldoende te beleven, met als afsluiter de ‘Southern’ bluesrock band ZZ Top. Hun zonnebrillen, de hoeden, de lange baarden – die overigens momenteel weer helemaal hip zijn – en hun onverstoorbare routinematige danspasjes maken deze band zeer herkenbaar, maar ook uitermate geliefd bij het Bospop publiek.
Fish – Farewell To Childhood Tour
Hoewel de meeste progliefhebbers toch vooral de zondag zullen hebben uitgekozen, staat aan het begin van de zaterdagavond de Schotse zanger Derek William Dick – beter bekend als Fish – geprogrammeerd. Tijdens zijn optredens van vorig jaar heeft hij al aangegeven (zie o.a. mijn interview met Fish) dat hij deze zomer nog eenmaal op de bühne wil staan met de (prog)rockklassieker “Misplaced Childhood”.
Fish komt klokslag 18.00 uur op met zijn eeuwenoude sjaal, die hij overigens – vanwege de hitte in de tent – al heel snel afdoet. Hij begint zijn optreden met het nummer Pipeline van zijn album “Suits”, een opmerkelijke keuze omdat dit nummer sinds 1995 niet (of nauwelijks) nog tijdens een optreden is gespeeld. Na dit eerste nummer kondigt Fish het volgende nummer aan, dat – vreemd genoeg – ook meteen het laatste nummer van de avond zal worden. Het volgende nummer is namelijk Misplaced Childhood. Zoals dus aangekondigd zal hij het gehele album uit 1985 integraal spelen.
Het publiek vindt dit geweldig en een luid gejuich klinkt door de tent. Iedereen (her)kent dit album natuurlijk. De gemiddelde leeftijd in de tent is zodanig dat een groot gedeelte dit album toentertijd al in bezit had en – net als ondergetekende – grijs heeft gedraaid. Het schitterende is ook dat iedereen het gehele album nog schijnt te kunnen meezingen, zo vers ligt het in het geheugen bij iedereen.
In tegenstelling tot vele vorige concerten van de laatste jaren is Fish erg goed bij stem en hij lijkt er echt plezier in te hebben. Een uitzinnige menigte in een overvolle tent geeft natuurlijk ook een kick. Echter de band, waar Fish al geruime tijd mee toert, gaat regelmatig vreselijk de mist in. Natuurlijk is het onmogelijk om ook maar een klein beetje in de schaduw van de originele muzikanten van dit album te staan en is een vergelijking ook niet terecht. Maar wat deze vier muzikanten tijdens de instrumentele delen van de show presteren is echt abominabel.
De stemming is echter heerlijk en deze onsterfelijke muziek van het legendarische album bezorgt mij en velen om mij heen daadwerkelijk kippenvel. Met mijn ogen dicht zie ik de dertig jaar jongere band nog steeds staan op het podium. Herinneringen, gevoelens en prachtige muziek. Degene die Fish niet tijdens één van de festivals dit jaar heeft gezien, raad ik aan om in november naar een van zijn zaalconcerten te gaan. Al is het maar voor de herinnering aan de muziek waarmee we allen zijn opgegroeid. En voor Marillion heb ik een tip: als je ziet en vooral beleeft hoe dit album bij de liefhebbers van progressieve muziek na dertig jaar nog steeds leeft, dan weet je dat je dit album zelf ook moet gaan spelen, bijvoorbeeld op de volgende conventie.
Aan het eind van het optreden blijft er nog tijd over voor een toegift. Market Square Heroes knalt door de tent, waarbij de menigte letterlijk met de voeten van de vloer gaat. Een verdere toegift zit er door de strakke programmering op het festival niet in, maar als het aan het publiek had gelegen had dit wel gemogen.
The Gentle Storm
Op de zondag beleven we dus de progressieve muziekdag waarbij de progressieve spits wordt afgebeten door Anneke van Giersbergen en haar gelegenheidsband rondom het album “The Diary”. De band heeft in vier dagen tijd maar liefst vier festivals afgereisd. Te beginnen op donderdag 9 juli in Vizovice in Tsjechië op het Masters Of Rock Festival, vervolgens op vrijdag in Ballenstedt, Duitsland voor het Rockharz Open Air festival, zaterdag in Heerlen op Park City Live en nu – de zondag – dus op Bospop te Weert. Tekenen van vermoeidheid zijn niet te zien, sterker nog, de band lijkt frisser, energieker en heeft er duidelijk (weer) zin in om te spelen. Op de vroege zondagmiddag is het publiek al in groten getale aanwezig om Nederlands trots te aanschouwen. Als van Giersbergen het podium opkomt en Endless Sea inzet is het publiek dan ook meteen enthousiast.
De band is sinds de eerste keer dat ik ze zag – hier zo’n 25 km vandaan op ROCK ITtervoort – zeker gegroeid en veel beter op elkaar ingespeeld. Merel Bechtold heeft dit keer geen technische problemen en schittert op het podium met haar indrukwekkend gitaarspel. Met de verhoogde podia voor Ed Warby (drums) en Joost van den Broek (toetsen) zijn ook achterin de tent de verrichten van beide heren te zien. Marcela Bovio en Anneke van Giersbergen klimmen regelmatig ook dat verhoogde podium op, om gezamenlijk hun zangkunsten tegen elkaar uit te spelen. Johan van Stratum is normaal al de spring in ’t veld van de band, maar met een verhoging is er ook nog iets om vanaf te springen.
De sfeer en atmosfeer in de tent is geweldig, een band die al vroeg op de dag een festival laat ontploffen heeft zeker kwaliteiten. The Gentle Storm is opgezet als een eenmalige band ter ondersteuning van het album “The Diary”, maar als je ziet met hoeveel plezier deze band zijn optredens geeft, zou het toch jammer zijn als hier geen vervolg op kwam.
Black Label Society
Op deze zondagmiddag was er ook gitaargeweld in de vorm van de meester gitarist Zakk Wylde, voornamelijk bekend als lead gitarist bij Ozzy Osbourne. Voor mij dus reden genoeg om direct na The Gentle Storm naar het veld te gaan om te zien of hij nog steeds zo virtuoos is. De muziek die BLS voorschotelt zal voor menig van onze lezer als te heftig worden omschreven, maar dat de man nog steeds gitaar kan spelen, zal niemand ontkennen. Super snelle en minuten lange gitaarsolo’s, keihard riffs en een geweldige performance, dat is wat de heer Wylde ons op deze middag voorzet.
Dizzy Mizz Lizzy
De verrassing van de dag is zonder twijfel de Deense band Dizzy Mizz Lizzy. Eén gitarist, één bassist en één drummer dat is alles wat nodig blijkt te zijn om verrassend mooie nummers te maken. Deze band die voor menigeen een onbekende was – alhoewel er zeker ook een flink aantal fans rondliepen – is opgericht in 1988 en heeft in 1994 resp. 1996 twee zeer succesvolle albums, “Dizzy Mizz Lizzy” en “Rotator”, opgenomen. Na een pauze van ruim 18 jaar staat deze band weer op de podia en zijn voornemens om een nieuw album op te nemen. Voor mij waren het allemaal nieuwe nummers – die overigens nog gewoon eigentijdse prog/rock nummers hadden kunnen zijn – maar daarnaast werd ook al een tipje van de sluier gelicht door een nummer van hun nieuwe album te spelen. Het album dat wellicht dit jaar nog gaat verschijnen, staat in elk geval op mijn verlanglijstje.
Europe
Deze dag is aangekondigd als de classic rock/progrock festival dag en deze Zweedse band valt duidelijk in de categorie Classic Rock. Puur op routine – als een echt Amerikaanse rockband – wordt een herkenbare act, met de nodige showelementen neergezet. Naast hun grote klassiekers zoals Rock the Night, Superstitious en Carrie en werd ook een flink aantal nummers van hun nieuwe album “War Of Kings” gespeeld. Maar waar natuurlijk iedereen voor kwam – en waarvoor zelfs een flink aantal artiesten in de coulissen staan te kijken – is natuurlijk hun grootste hit The Final Countdown. Dit nummer van hun gelijknamige album moest dus ook – heel voorspelbaar – als afsluiter worden gespeeld.
Dream Theater
Op de verjaardag van John Petrucci – dat middels een groot spandoek van een aantal fans werd gevierd – mocht Dream Theater omstreeks negen uur het podium betreden. Het optreden staat in het teken van het 30-jarige bestaan van de band, dus is het dubbel feest. Voorafgaand aan het optreden wordt op de grote schermen – met als intro de False Awakening Suite – een animatie gedraaid waar op schitterende wijze de hoezen van de jarige band aan elkaar gemonteerd zijn. De band mag een uur spelen, hetgeen voor Dream Theater kan betekenen dat slechts twee à drie nummers worden gespeeld. Echter, de band heeft er voor gekozen om een bloemlezing te geven uit zijn complete discografie te beginnen met Afterlife van het debuutalbum “When Dream And Day Unite”.
De technische complexe muziek wordt ook live goed neergezet. De jarige job John Petrucci heeft er zin in en weet de ene solo na de andere uit zijn verschillende gitaren te persen, bassist John Myung weet te overtuigen en het specifieke instrumentarium van Jordan Rudess blijft opvallen. Met zijn beweegbare toetsenborden – waardoor het publiek een goed blik heeft op zijn toetsenspel – weet hij op perfecte wijze de schitterendste klanken te produceren, daarnaast duellerend hij met Petrucci op zijn draagbare keytar toetsenbord. Mike Mangini heeft na vier jaar een duidelijke plek verworven binnen de band. Door zijn flitsend en supersnelle drumspel heeft hij zijn voorganger (hoe heet hij ook al weer?) volledig doen vergeten.
De zangkwaliteiten van James LaBrie hebben mij nooit kunnen bekoren, maar vandaag is hij bijzonder slecht van stem. Regelmatig wordt de maat niet gevonden en er wordt zelfs een aantal keer naast de tekst gezongen. Als vervolgens de volgende tweet verschijnt op social media “Gezocht….zanger voor Dream theater !!” dan weet je hoe in elk geval een deel van het publiek er over denkt. Achteraf blijkt dat LaBrie al enige tijd last heeft van een slijmbeursontsteking, hetgeen wellicht als enig excuus mag gelden.
Anathema
Het was even rennen tussen de optredens van Dream Theater en Steven Wilson om in de tent te geraken. Maar Anathema wil je natuurlijk niet missen. Ik heb zelf deze band al een flink aantal keren gezien – de laatste keer vorig jaar in Tilburg – maar deze band blijft je ontroeren. Ten opzichte van de vocale teleurstelling bij Dream Theater is het vocale geweld van Vincent Cavanagh en Lee Douglas een verademing. Wat kunnen deze dame en heer toch prachtig en gevoelig zingen, het kippenvel staat meteen op mijn armen van diepe ontroering.
Waar menig artiest er tijdens een festival voor kiest om een dwarsdoorsnede te presenteren van zijn complete oeuvre, heeft Anathema er voor gekozen om zich te beperken tot de laatste drie albums. Een perfecte keuze mijn inziens, alhoewel je dan natuurlijk wel de klassiekers als Closer en A Natural Disaster gaat missen. Gezien de beperkte tijd van het optreden is het epic nummer The Storm Before The Calm ook gesneuveld op de setlist.
Dat Steven Wilson een grote vriend is van de band is duidelijk, mede doordat hij geholpen heeft bij de productie van een aantal van hun albums. Het nummer Lightning Song wordt dan ook opgedragen aan deze grote artiest die direct na hen op Bospop zal spelen. Ook de headliner in de tent mag maar een uurtje spelen en eerlijk gezegd is dit veel te kort. Tevens lijkt de setlist aangepast op het komende optreden op het veld, want als laatste nummer wordt het titelnummer van hun laatste album “Distant Satellites” gespeeld. Dat is voor menigeen toch een reden om alvast naar het veld te gaan.
Steven Wilson
En de hoofdact van deze dag en ik durf te zeggen van het festival, was toch zeker Steven Wilson. Na zijn meer dan perfecte optreden in Utrecht eerder dit jaar vroeg ik me af hoe Wilson deze show op een festival zou kunnen evenaren. Natuurlijk heeft deze duizendpoot al flink wat meer festival-ervaring en ook het terrein in Weert Noord is voor Wilson niet onbekend. In 2001 en 2005 deed hij Bospop aan met Porcupine Tree en twee jaar geleden was hij hier ook met zijn soloband. Maar toch is dit de eerste keer als headliner op een dergelijk groot festival. De verwachting is dan ook hoog gespannen.
Vanwege verplichtingen bij hun eigen band The Aristocrats kunnen Guthrie Govan en Marco Minnemann tijdens dit gedeelte van de tour niet aanwezig zijn. Wilson heeft echter twee geweldige vervangers weten te strikken. Op gitaar vinden we niemand minder dan Dave Kilminster en de drumkit wordt waargenomen door Craig Blundell. Kilminster kennen van de begeleidingsband van Roger Waters, de geweldige gitaarsolo’s boven op de muur tijdens Comfortably Numb bij de optredens van “The Wall Live” zijn van zijn hand. Craig Blundell is wellicht iets minder bekend, omdat hij zich vooral toespitst op clinics voor merken als Premier, Roland en Paiste. Een buitengewoon technisch sterke drummer, die een waardige vervanger is voor Minnemann.
Door de afwezigheid van Guthrie Govan – die in het voorjaar toch de meeste gitaarpartijen voor zijn rekening nam – moest Wilson zelf weer meer aan de bak op zijn gitaar. Dat hij dit nog steeds voortreffelijk kan is overigens overduidelijk. Ook betekent dit dat Adam Holzman wat meer van zich moest laten horen achter zijn diverse toetseninstrumenten. Overigens wist Kilminster zich ook verdienstelijk te maken met zijn gitaarspel, maar zijn rol is toch een andere als die van Govan. Overigens kan Kilminster ook heerlijk akoestische gitaar spelen, waarvan we dus ook getuige mochten zijn.
De show van Steven Wilson is enigszins aangepast aan de toch nog beperkte duur die hij kreeg op Bospop. Als hoofdact had hij wel een half uur meer dan de andere bands, maar in anderhalf uur moet er toch hier en daar wat ingekort worden. Toch wordt er flink uitgepakt en de gehele multimedia show is meegekomen. Waarschijnlijk omdat Katherine Jenkins ook niet mee kon op de festivaltours is Perfect Life uit de setlist gehaald, daarnaast wordt een aantal van Wilsons oudere nummers niet gespeeld. Maar de show staat als een huis en komt voortreffelijk over op dit grotere podium voor een groter publiek. Ook de mensen die nog minder bekend waren met het werk van Steven Wilson kunnen tevreden terug kijken op een schitterend optreden – een perfecte afsluiting van een oer gezellig festival. Tot volgend jaar!
Verslag: Mario van Os
Foto’s: Mario van Os, Ad van Mierlo en Jeroen Schortemeijer
Voor meer foto’s klik hier.