BurntfieldAlbum

Differentiatie

Je wordt als recensent soms op het verkeerde been gezet. Soms door collega’s, soms door de promosheets van labels, soms door attente lezers die ons enthousiaste mails sturen. Ook via facebook krijg ik regelmatig berichten die mij moeten wijzen op muziek, de moeite waard te recenseren.

Dat geldt ook voor deze band, een van Nederlandse oorsprong met een Finse zanger en gitarist, een Nederlandse bassist en drummer. Zanger Juho Myllylä is in 2020 aan het Amsterdams Conservatorium afgestudeerd en leeft daardoor al een lange tijd in Nederland. Myllylä werkt sinds 2016 als freelancer samen met het wereldberoemde Renaissance blokfluitensemble The Royal Wind Music. Ook is hij actief voor het Finse ensemble Gamut! waarbij hij constant op zoek is naar nieuwe manieren om oude muziek te produceren door middel van de versmelting van middeleeuwse en renaissancemuziek, volksmuziek, improvisatie en elektronica. Daarbij is hij buitengewoon geïnteresseerd in het gebruik van de blokfluit in combinatie met moderne, elektronische muziek. Een voorbeeld van die integratie vind je in Empty Dream waarin Myllylä zelf de blokfluit hanteert.

Zoals gezegd ben ik volledig op het been gezet door verschillende bronnen, waaronder mijn collega Ralph Uffing. Eerlijkheidshalve las ik voorafgaand mijn eerste luisterbeurt zijn uitstekende recensie en bouwde mede dankzij andere bronnen een muziekbeeld op die bij de eerste luisterbeurt volledig in het water viel. Uit die vele bronnen komt een beeld naar voren van een  rock/metal formatie waar vergelijkingen met Steven Wilson, The Pineaple Thief, Anathema, Katatonia en Opeth worden gemaakt. Dat maakte mij tijdens de eerste drie nummers diffuus en onzeker. Als ik dan ook nog de recensie van “Cold Heat” van Clemens Leunisse lees waarin Barclay James Harvest genoemd wordt, groeit de onzekerheid bij elke minuut.

Voor die onzekerheid zijn vele redenen te bedenken, want naast de toegankelijke composities helpt de (overigens uitstekende) productie niet mee aan een ervaring waarin overeenkomsten met de genoemde namen zitten. Er zijn enkele wonderschone passages in de muziek te vinden die wat aan de vergelijkingen doen denken. De negen minuten durende titeltrack Impermanence is daar een prima voorbeeld van. Hier vinden we bijvoorbeeld heerlijke toetsen in handen van Arttu Vaukhonen, in zowel elektronisch toetsen als in pianovorm. Maar daar hebben we het ook mee gezegd.

Waarin ik mijzelf volledig kan dompelen is de uitspraak van Ralph: “De muziek van Burntfield is over het algemeen vrij licht verteerbaar”. Ook voor dit album geldt dat er weinig uitspattingen te vinden zijn en  opmerkelijk; de meeste songs zijn radiovriendelijk geproduceerd op iets meer dan drie minuten. Ook de beats en ritmes vind je meer in de pop-rock dan in de prog-rock. Bijvoorbeeld Trust In You past meer binnen het oeuvre van Level 42 dan dat van Anathema of Steven Wilson.

Als we de muziek op een ander wijze moeten benaderen komt zanger Juho Myllylä in beeld als noemenswaardig ingrediënt. Zingen kan hij, en nog akelig sympathiek ook! Zijn stemgeluid geeft zijn muziek een zodanig karakter mee dat het misschien ten koste gaat van scherpe randjes in de muziek. Ik kan mij voorstellen dat wanneer vrijgezelle dames zijn sympathieke geluid horen ze onbeschaamd zijn mailbox vullen met huwelijksaanzoeken. En daar ligt dan ook een groot gevaar, het breekt wellicht het mysterieuze karakter van de muziek af. Misschien zelfs de eventuele scherpe randjes. Het maakt de muziek cheesy en toegankelijk. Als dát de bedoeling van de componisten is, is die doelstelling ruimschoots behaald.

Ondanks het lichte commentaar binnen deze recensie is dit een prima album. De cd is warm geproduceerd,  catchy en op muzikaal gebied kan je nagenoeg geen kritiek leveren. Als slagroom op de taart is Juho Myllylä een begenadigt zanger. Gedurende een kleine veertig minuten word je prima vermaakt. Een kritische noot in belang van de progrock liefhebber: “Impermanence” is niet onderscheidend genoeg mee te doen in de bovenste regionen van het genre progrock. Die eerlijke conclusie moeten we dan ook trekken. De term die de band zelf hanteert is alternatieve, melodieuze rock en daar sluit ik mij volledig bij aan. Niets meer en niets minder.