Camel

Live at the Royal Albert Hall

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Camelproductions
Website: https://www.camelproductions.com/
Tracklist
Aristillus (2:05)
Song Within a Song (7:49)
Chord Change (7:37)
Spirit of the Water (2:49)
Another Night (7:07)
Air Born (5:42)
Lunar Sea (10:38)
Unevensong (7:48)
Hymn to Her (5:54)
End of the Line (7:46)
Coming of Age (8:03)
Rajaz (12:23)
Ice (9:28)
Mother Road (9:29)
Hopeless Anger (5:31)
Long Goodbyes (11:51)
Lady Fantasy (14:40)
Andrew Latimer: gitaar, fluit, zang
Colin Bass: basgitaar, zang
Pete Jones: toetsen, saxofoon, zang
Denis Clement: drums
Live at the Royal Albert Hall [live] dvd (2019)
Ichigo Ichie dvd (2017)
In from the Cold dvd (2014)
The Snow Goose (2013)
The Opening Farewell dvd (2010)
Moondances dvd (2007)
A Nod And A Wink (2002)
Rajaz (1999
Coming Of Age [live] (1997)
Harbour Of Tears (1996)
Never Let Go [live] (1992)
Dust And Dreams (1991)
Pressure Points [live] (1984)
Stationary Traveller (1984)
The Single Factor (1982)
Nude (1981)
I Can See Your House From Here (1979)
Breathless (1978)
A Live Record (1978)
Rain Dances (1977)
Moonmadness (1976)
Mirage (1943)
Camel (1973)

Eindelijk is ‘ie er dan, we hebben er lang op moeten wachten: de nieuwe live Blu-Ray/dvd/dubbel cd van Camel heeft dan toch recent het levenslicht gezien.

Zoals ik al aangaf in mijn verslag van het concert indertijd vanuit de Londense Royal Albert Hall (RAH), was er een uitgebreide crew met cameralieden aanwezig om het optreden vast te leggen. En nu, ruim anderhalf jaar na dato, mogen wij dan eindelijk het resultaat van deze arbeid aanschouwen, het zal tijd worden. De reden voor het oponthoud is onduidelijk maar het moet gezegd: het is ruimschoots de moeite van het wachten waard geweest, want wij krijgen een prachtig document voorgeschoteld van een band die aan het einde van een lange tour is aangeland, goed ingespeeld en in blakende vorm verkeert en er duidelijk zin in heeft. En dat tijdens de afsluitende avond in hun achtertuintje in Londen, waar ze ooit, ruim veertig jaar geleden, voor de laatste keer optraden, indertijd om hun album “Music inspired by the Snowgoose” live met orkest uit te voeren voor een uitzinnig publiek. Ook dat optreden werd opgenomen, zij het niet met beeld maar alleen met geluid (“A Live Record” uit 1978).

De band, die na vele personeelswisselingen en een hiaat van ongeveer tien jaar, als gevolg van Andy Latimer’s gezondheidsproblemen, in 2013, tot ieders verrassing weer live ten tonele verscheen, heeft nog steeds een behoorlijke schare van trouwe fans. Dat ligt niet zozeer aan het recente materiaal, sinds 2002 is er geen nieuw werk meer verschenen, maar wel aan het uitgebreide oeuvre dat de band sinds begin jaren zeventig aan het vinyl (jaja) heeft toevertrouwd. Eén van die iconische albums, “Moonmadness” uit 1976, is het centrale thema van deze concertreeks die de band langs niet minder dan dertig theaters in acht landen zou voeren gedurende de lente/zomer van 2018 en dus uiteindelijk zijn apotheose zou vinden in het slotoptreden in die magnifieke, anderhalve eeuw oude tempel in hartje Londen op 17 september van dat jaar.

Ik noemde al de vele personeelswijzigingen in de afgelopen decennia. Waar ooit in het begin van de jaren ‘80 opgetreden werd met ruim tien musici, is de band nu terug bij het begin: een kwartet. Met deels oudgedienden zoals bassist Colin Bass, al sinds eind jaren zeventig, of drummer Denis Clement sinds een tiental jaren, is sinds enige tijd de blinde, super-getalenteerde muzikant Pete Jones (Tiger Moth Tales) onderdeel van het gezelschap rond oprichter/componist/gitarist Andrew Latimer. Slechts vier man dus, maar wat voor muzikanten. Regelmatig wordt er driestemmig gezongen, Latimer speelt naast gitaar en blok- en dwarsfluit ook nog toetsen, terwijl multi-instrumentalist Jones niet alleen geweldig toetsen speelt en zingt maar ook nog de saxofoon volledig beheerst. Een instrument dat ooit een belangrijke rol speelde in de gevarieerde muziek die Camel kenmerkt. Dit viertal speelt figuurlijk de pannen van het 41 meter hoge koepeldak van de RAH, een rocktempel van de allerhoogste categorie.

Aangezien ik al eerder uitgebreid verslag heb gedaan volsta ik hier met een aantal zaken die extra opvallen: in de eerste plaats het hechte samenspel en het volle geluid. Ongelofelijk hoe een viertal musici zo’n rijk en vol geluid kunnen produceren waar normaal gesproken misschien wel 6 of 7 muzikanten noodzakelijk zouden zijn. Daarnaast een extra compliment voor de zang, vaak twee- en soms zelfs driestemmig, met de lage partij voor Andy, het midden voor Pete en hoog voor rekening van Colin. De muziek van de Britten kenmerkt zich met name door melodische lijnen, als die lijnen dan samenkomen in briljante unisono stijl dan is Camel op zijn sterkst getuige het jazzy Chord Change, het spacy Lunar Sea, allebei instrumentaal, en persoonlijke favoriet Air Born. Het is al eerder opgemerkt, maar de toevoeging van de saxofoon maakt het klankpalet een stuk breder. Jones is helemaal in zijn element op Another Night en met name Rajaz.

Gitarist/oprichter Andy Latimer, inmiddels 71 jaar, ziet er ondanks polsbrace en dunne grijze haar nog steeds jeugdig uit. De muziek van Camel is voor een groot deel opgehangen aan zijn karakteristieke spel, met lange melodische lijnen en warme, emotievolle noten. De sustain op zowel de Gibson als de Fender is fabelachtig. Maatje Colin Bass is veel minder prominent dan normaal, de solozang komt voornamelijk van Jones, maar zijn verrichtingen op bas zijn nog altijd solide. Hij straalt vooral veel rust en stabiliteit uit. Op de beelden is nog beter te zien wat een excellente en ondergewaardeerde drummer Denis Clement eigenlijk is. Van krachtige klappen tot subtiele shuffles, het komt allemaal vloeiend uit de soepele polsen van de Canadees. Maar het geheime wapen is toch wel relatieve nieuwkomer Pete Jones, de benjamin van het stel. Alsof ‘ie al decennia bij de band speelt, zijn eigen interpretatie gevend aan de bekende muziek zonder uit de bocht te vliegen. Wat een supertalent, muzikant in al zijn vezels, en wat een stem!

De lichtshow is summier maar zeer effectief, veel blauw en rood licht. Het geluid is werkelijk perfect, transparant en clean, ook de minuscule foutjes zijn goed te horen, het stoort totaal niet. Rustig camerawerk, geen drukke bewegingen, prima edits ook om het momentum goed te vangen. Er is niets te merken van productionele problemen met de crew waar sprake van was. Shots van het enorme kerkorgel, de Perzische tapijtjes op het podium en diverse doorkijkjes maken het beeld sfeervol en intiem. Het majestueuze gebouw, met shots vanuit de nok, en de ambiance is goed in beeld alsof je er zelf bij bent (….). De close-ups zijn geweldig, van de expressie op het gezicht van Latimer, de handen van Jones, de karakteristieke kop van Bass en de gelukzalige grijns van Clement, het staat er allemaal haarscherp op. Het enige puntje van kritiek zijn de opnames van de complete band op het podium: die zijn van (te) grote afstand geschoten, maar een kniesoor die daarop let.

Alles bij elkaar zoals al eerder gezegd een uitstekend document van een band, op de toppen van zijn kunnen, aan het einde van een lange tour. Het onderlinge spelplezier is aanstekelijk en het enthousiasme van het publiek kent geen grenzen getuige de veelvuldige staande ovaties, zelfs zonder dat de heren ook maar één noot gespeeld hebben. Het was magisch om erbij te zijn, nu kan iedereen met eigen ogen (en oren) ondervinden wat een voorrecht het is om Camel live te mogen zien spelen, bijna twee uur en twintig minuten lang. Gaat dat zien!




Send this to a friend